ผ้าเช็ดหน้า ฉันยื่นไป ถ้าให้นับ
ที่ใช้ซับ ความเสียใจ นับไม่ไหว
ทิชชู่ม้วน แล้วม้วนเล่า ซับเข้าไป
ไม่เข้าใจ ทำไมเธอ ยังเพ้อคอย
เขาดีพอ ให้เธอรัก มากนักหรือ
จึงยอมถือ ความเจ็บช้ำ นำมาห้อย
ถ่วงหัวใจ ไม่ยอมแพ้ ได้แต่คอย
ใจเป็นรอย ขูดขีดลึก แทบสึกพัง
หรืองมงาย ว่าสุดท้าย เขาหายบ้า
สว่างตา เห็นความจริง สิ่งที่หวัง
ถึงวันนั้น คงหันกลับ มารับฟัง
เสียงที่ดัง อย่างกึกก้อง ในห้องใจ
เป็นของเล่น ให้เขาชม มันตรมนะ
เสียสละ อยู่ข้างเดียว เปลี่ยวเอนไหว
รักตัวเอง บ้างไหมเล่า ไม่เข้าใจ
เจ็บเท่าไหร่ ถึงจะพอ ขอถอนตัว
ไม่อยากเห็น เพราะหวังดี นะที่รัก
การจมปลัก แกล้งยึดติด ปิดใจรั่ว
มันไม่ช่วย ถอนความเจ็บ เย็บความกลัว
ถ้ายังมัว แต่ปิดตา ลาความจริง
กี่ครั้งที่ เธอร้องไห้ สุดท้ายแล้ว
ก็ไม่แคล้ว ยังเลื่อนลอย ต้องคอยวิ่ง
ตามจนเหนื่อย ไม่ยอมหยุด สุดจะชิง
ความรักจริง สุดท้ายแท้ เป็นแค่เงา
