ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

วันวานวาด ฟาดฟัน ถึงวันนี้
ดวงฤดี หรี่ดับ ลับเลือนหาย
ไกลเกินเอื้อม อึดอัด กระจัดกระจาย
ดาวเรียงราย ล้อมโลก วิโยคครวญ

หวังเติมแต่ง แหล่งหล้า มาครองครอบ
จันทร์ฉายกรอบ กักกัน นั้นมีส่วน
ทอแสงส่อง ปล่องเปล มิเรรวน
ธาราล้วน อวลอึง คำนึงใน

เหน็ดเหนื่อยหน่าย หนักหนา เวลาค่ำ
ราตรีต่ำ ตกตาม ต่างหวามไหว
หนาวกลับกลาย ร้อนรุ่ม รุมเร้าใจ
เดือดดาลใด ด่างดวง ทุกช่วงกาล

หยุดยืนเหยียบ เรียบฝั่ง ดังสะอื้น
คราครบครืน คลื่นคล้อย ล่องลอยผ่าน
เหม่อมองเมฆ หมองหม่น ล้นดวงมาน
ยากประสาน สอดแทรก แหลกยับเยิน

แน่วแน่นิ่ง นานนับ ระยับเยียบ
จันทรเทียบ ท่วงท้าย อายขวยเขิน
ระยะยาว พราวพริ้ง ยิ่งหย่อนเกิน
ย้อนยอกเย้า เศร้าเมิน แม้นเมามาย

วันวานวาด แหว่งโหว่ โถชีวิต
มืดมนมิด ลิขิตเขี่ย ระเหี่ยหลาย
แสงริบหรี่ เริ่มลด หดเหือดกาย
แสงสุดท้าย หลุมฝังศพ จบจากกัน
พันทอง
๑๑/๒/๕๗

[dokkrajaiw]

เจ๊บใจจำช้ำชอกแท้แพ้ผิดหวัง
พังพังพังใจนี้ให้โศกศัลย์
ลาแล้วเลยเข้าวัดตอนเที่ยงวัน
เสี่ยงเสียมสีอัศจจรย์ได้เบอร์แย่

เสียมสีสั่งดั่งว่าเพลานี้
รักราร้ายไม่ดีให้หวงแห
เปลี่ยนเป็นไปสักเดือนเถิดดวงแด
เพ่นพ่านพบหรอกรักแท้ในสตรี


 

[panthong.kh]

หากผิดหวัง พลั้งพลาด อย่าขลาดเขลา
มองตัวเรา เล่าหรือ คือวิถี
โทษใครอื่น หมืนพัน นั้นไม่ดี
ชายชาตรี อกสามศอก ช้ำชอกครวญ

รักที่แท้ แน่นอน วอนสมหมาย
รักปั้นปลาย ชีวัน นั้นไม่ป่วน
รักวัยรุ่น วุ่นวาย หลายขบวน
รักเรรวน หวนหา ต้องลาไกล

ค้นไขว่คว้า ไปเถิด คงเกิดผล
บันดาลดล ค้นพบ จบลงได้
ชีวิตยัง ไม่สิ้น ต้องดิ้นไป
อุษาสาง กลางใจ ได้ชิดเชย

เหนื่อยหน่ายนัก พักก่อน คลายร้อนรุ่ม
แม้กลัดกลุ้ม เพียงใด ให้นิ่งเฉย
ทางสายกลาง กั้นจิต สนิทเอย
สิ่งที่เปรย เผยทุกส่วน ล้วนจากใจ
พันทอง
๑๒/๒/๕๗
 

[--ณัชชา--]

หากเหนื่อยนักพักหน่อยแล้วค่อยต่อ
อย่าทดท้อโศกช้ำจนร่ำไห้
ถึงชีวิตวันนี้ไม่มีใคร
อยู่ให้ได้อย่าตรมขื่นขมทรวง

แม้ทุกข์ทนเพียงใดขอให้สู้
มีเนื้อคู่ชีวิตเหมือนติดบ่วง
ชายที่ไหนรักแท้มีแต่ลวง
ไร้คนควงอย่ากลัวช่างหัวมัน

--ณัชชา--

 

[panthong.kh]

หารักแท้ จากชาย คงตายซาก
หาลำบาก ยิ่งยวด ปวดแดฉัน
เจอแต่ลวง ล่อหลอก บอกจำนรรจ์
รักลือลั่น วันผ่าน จนด้านชา

คงชีวิต  ลิขิตไว้ ให้ใจแหว่ง
พระพรหมแกล้ง แสร้งเส จนเหว่ว้า
เดียวดายแด ทดท้อ ทรมา
เกินเยียวยา คราเคราะห์ เพาะบ่มนาง

จำใจตัด กิเลส เหตุแห่งทุกข์
จำใจลุก ขึ้นมอง ของใหม่บ้าง
หันหาวัด วาดหวัง ดั่งเลือนลาง
ล้วนทุกทาง ต่างมืด วืดจางไป

ฤทัยหด ลดหลั่น วันคืนย้อน
ยังอาวรณ์ กรก่าย หน่ายแค่ไหน
เปรียบเหมือนคลื่น ถาโถม ลมพัดไกว
เศร้าเพียงใด ใครจักเห็น เช่นเงาบัง
พันทอง
๑๒/๒/๕๗
 

[ไพร พนาวัลย์]

ยังมิถึงจุดจบไยหลบฉาก
ไยคิดจากก่อนจบหรือพบใหม่
ยังมิถึงแม่น้ำไยข้ามไป
มิเป็นไข้กินยาพากังวล

เมื่อทำดีที่สุดไยหยุดกึก
ความรู้สึกนึกคิดพาจิตหม่น
เอาสติเป็นเพื่อนคอยเตือนตน
เทพเบื้องบนย่อมรู้กว่าผู้ใด

อดีตกาลผ่านมาตำราเปลี่ยน
คือบทเรียนล้ำค่าควรคว้าไขว่
ความผิดพลาดผ่านพ้นกังวลไย
ตั้งต้นใหม่ใสสดควรจดจำ

ไพร พนาวัลย์