~ แก่เพื่อนตาฝ้าฟาง ~
กาพย์ฉบัง ๑๖
สุดแสนสงสารสหายรัก......อาการพานหนัก
จักษุสลัวมัวหมอง
แลแลแย่ยิ่งยามมอง.......โธ่เอ๋ยเพื่อนพ้อง
สนองตอบรอบกายหน่ายแหนง
ด้วยคงหลงปรีดิ์สีแสง......แก้วทำจำแลง
แสดงดุจเพชรเม็ดงาม
มึนงงหลงติดหลงตาม......รำพันพจน์พล่าม
ทุกยามอยากใกล้ได้ยล
ลืมเพชรแพร้วพร่างข้างตน.....กิเลสท่วมท้น
กมลถูกเข้าครอบงำ
หลงแลลวงหลอกเลิศล้ำ......เวรเอ๋ยเวรกรรม
อาจทำเพชรพิสุทธิ์หลุดมือ
เมื่อถึงซึ่งวันนั้นหรือ......รู้แท้ที่ถือ
คือแก้วแววช่วงลวงตา
พอคิดจะติดตามหา......เพชรนั้นกลับมา
คงช้าคว้าไว้ไม่ทัน
เพชรอร่ามงามเลิศประเสริฐนั้น......อาจเปลี่ยนแปรผัน
เฉิดฉันสุกสว่างต่างกร
ธาตรี รติกานท์
๑๖.๐๗.๒๕๕๖
