กลอนเปลี่ยวเปล่า (กลอนเปล่าๆและเก่า...เสียไม่มี)

กลีบดอกไม้ .. . กำลังร่วง
หัวใจหนึ่งดวงมาแอบ . . .. ร้องไห้
หากกลีบดอกไม้ .. . ร่วงไป
หัวใจ .. . ก็คงไม่เหลือ . . . ชิ้นดี

หากตอนนี้ .. . ผีเสื้อกำลังขยับปีก
หัวใจคงคิดหลบหลีก .. . จำแอบหนี
นกน้อยโผบิน .. . ในยามราตรี
หัวใจดวงนี้คงอยาก . . หาที่ซ่อนงำ~

ลากยาวนัก ~ ก า ล เว ลา
ทุกท่วงทำนองคุณค่า . .. เฝ้าตอกย้ำ
หนึ่งในหมื่นแสนล้านการกระทำ
ยังคงเก็บซ่อนงำ . . ความช้ำเอาไว้ . . อยู่เลย

หอมดินหลังฝน
คนหนึ่งคนยังร้องไห้ ไม่อยู่เฉย
แม้เจ็ดสีสวยยังพาดผ่านหลังฝนอย่างเคย
แต่ใจเผย .. . ร้องอย่า เฝ้าตะโกนดัง

สุดท้ายทั้งหมด
ฉันคงเหมือนกิ้งกือ ตัวงอข้อคดขดแผ่นหลัง
เพราะอยากเก็บความช้ำ .. . ของทุกเวลาที่ประดัง
เอามาฝังเก็บลึก. . . . . ไว้ก้นบึ้งใจ~

' เ จ็ บ ' . . ฉันเจ็บพอแล้ว
หัวใจยังคงเดินแผ่ว ในแว่วหวานหวามไหว
ทุกวินาทีที่เดินก้าวไป
อยากบอกว่าสุดท้าย *หัวใจ* ก็ยังมีได้เพียงแค่คุณ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กลอนเปลี่ยวเปล่า (กลอนเปล่าๆและเก่า...เสียไม่มี) (อ่าน 2090 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้