กาลครั้งหนึ่ง : เธอคือรุ่งอรุณของฉัน

กาลครั้งหนึ่ง : เธอคือรุ่งอรุณของฉัน

วันวันหนึ่งในที่ที่หม่นหมอง
ใครหนึ่งร้อง'สู้ต่อท้อเกินฝัน'
มีแต่ความแก่งแย่งแข่งดีกัน
จนตัวฉันล้มฟุบหน้าหลุบดิน
ใครต่อใครหัวเราะเยาะเย้ยร่อ
หวาดจะก่อฝันใหม่ทลายสิ้น
ก่อนผลักตัวหนีหายปลายชีวิน
น้ำตารินอาบทั้ง... ฝั่งแก้มนี้
ยิ้มให้กับวันเหงากอดเข่าแอบ
ทำตัวแฟบคุดคู้อยู่..บนเก้าอี้
ซบหน้ากับมือนิ่ม, ยิ้มบางที
บ่ายหน้าหนีตะวันอันแรงเรือง

"แต่ท่านกรรมการคะ"
"หยุดคุณไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ผมไล่คุณออก" เสียงฉุนโกรธดังลั่นออฟฟิตแห่งหนึ่ง
"ได้โปรดฟังดิฉันก่อน..."
"ไม่ต้องแก้ตัวแล้วผมไล่คุณออกแล้วยื่นใบลาออกที่นี่ด้วย" เสียงดุกระชากกร้าวขับไล่พนักงานร่างบาง
เธอมอง 'ผู้เคยเป็นนาย' ครั้งสุดท้ายก่อนเดินลงมาโบกแท็กซี่กลับบ้าน

ภายในออฟฟิตสาขาใหญ่ของสถาปนิกออกแบบดีไซน์บ้านหลายวันต่อมา
"ฉันว่าจริงๆยายรินก็ทำงานดีนะ แต่ไม่น่าไปสะเออะออกความคิดเห็นกับท่านกรรมการเลย เห็นเขาว่าโดนไล่ออกเพราะออกความเห็นเรื่องเอาของไม่มีคุณภาพสั่งให้ลูกค้าแล้วโก่งราคาเท่าของเกรดเอล่ะ ยายนั่นเลยโวยวายทะเลาะกับท่านกรรมการจนโดนไล่ออกนี่แหละ" โฉมศรีพูดขึ้นเมื่อหันเก้าอี้หาศรีสมร
"ใช่แหละเธอ อุ๊ย ฉันลืมบอกไปเรื่องนี้ดังไปถึงหูบอร์ดใหญ่เห็นเขาลงมติกันว่าจะส่งคนใหม่มาแทนท่านผู้จัดการสาขานี้นะ เห็นว่าหล่อด้วยละยะหล่อน" ศรีสมรทำท่าจีบปากจีบคอพูดเมื่อถึงปลายประโยค "เขาว่าเพิ่งเรียนจบมาหมาดๆด้วยล่ะเธอตั้งเมืองนอกเมืองนาโน้นแน่ะ"
"แต่อย่าหวังสูงมากล่ะหล่อน เห็นว่าผู้ชายหล่อๆเดี๋ยวนี้แอ๊บกันทั้งนั้น" โฉมศรีว่าอย่างหมิ่นก่อนขยับเก้าอี้เข้ามาชิดเพื่อนสาวที่ร่วมทำงาน
"นี่ๆหล่อนเห็นว่าเป็นลูกชายประธานใหญ่ที่ตั้งบริษัทขึ้นมาด้วยล่ะหล่อน เห็นว่าให้มาลองงานที่บริษัทสาขาใหญ่นี้น่ะ ชื่ออะไรนะ อืมมม์ คุณวานิตย์สินะ" โฉมศรีว่าก่อนจะขยับออก
"อ๋อ...ถ้างั้น อีกสักหน่อยคงได้บริหารบริษัทใหญ่สินะหล่อน ทั้งหล่อทั้งรวยแล้วยังเก่งอีกหาไม่ได้แล้วนะเธอ" ศรีสมรขยิบตาให้นิดหนึ่งก่อนดันตัวลุกขึ้นไปชงกาแฟ
ชายร่างสูงสวมสูทกรมท่าดูภูมิฐาน ดวงหน้าขาวรับกับคิ้วหนาเข้มปากสีชมพูหยักได้รูป ดวงตาสีน้ำตาลสนิมกวาดตามองภายในออฟฟิตใหญ่ก่อนก้าวเดินมาที่หน้าโต๊ะเลขาสาว
"สวัสดีครับคุณโฉมศรี" เขาหรี่ตามองป้ายชื่อพนักงานที่อกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเลขาหน้าห้อง
"ผมต้องการรายชื่อพนักงาน และโปรเจ็กงานตั้งแต่ต้นด้วยนะครับ ถ้าจะให้ดีขอภายในครึ่งชั่วโมงนี้และกาแฟไม่หวานหนึ่งถ้วยครับ" เขาพูดพร้อมผลักประตูห้องกรรมการสาขาใหญ่เข้าไป โฉมศรีอ้าปากหวอทำหน้ามึนงงชั่วขณะ
"ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะยายโฉมเมื่อกี่ใครล่ะเห็นหลังแว๊บๆ" สมรศรีพูดพร้อมวางถ้วยกาแฟไว้บนโต๊ะเพื่อน
"คุณวานิตย์ คุณวานิตย์มาแล้วยายหมอนไปชงกาแฟมาไม่ต้องหวานนะเดี๋ยวฉันไปเอาโปรเจ็กเก่ามาก่อน" โฉมศรีกุลีกุจอลุกอย่างทุลักทุเล พอตั้งสติได้เจ้าหล่อนก็วิ่งไปฝ่ายวิชาการทันที
๑๕ นาทีต่อมาของทั้งหมดที่ 'ท่านกรรมการ' สั่งก็มาอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขากวาดสายตาดูตั้งแต่ต้น มีหลายโปรเจ็กที่น่าสนใจหลายชิ้นเลยทีเดียว เขายกหูโทรศัพท์ขึ้นต่อสายเลขาหน้าห้อง สักครู่เธอเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มประวัติพนักงานคนหนึ่ง
"เดี๋ยวคุณสายสมร" เขาเรียกเมื่อเธอจะเดินหันหลังออกไป
"คะ?" เธอหยุดเดินพร้อมหันหลังกลับมา
"คุณช่วยเรียกพนักงานคนนี้ให้ผมที" เสียงนุ่มเอ่ยขึ้น
"คงจะไม่ได้หรอกค่ะ"
"หืม?"
"เพราะว่าวันนี้เธอจะมายื่นใบลาออกแล้วล่ะค่ะคุณวานิตย์"
"ทำไม?"
"ก็เพราะ..."
เสียงรองเท้าส้นสูงดังหน้าห้องพร้อมร่างบางดันประตูห้องเข้ามา เธอยืนสูดลมหายใจก่อนจะหอบเอกสารกองใหญ่เดินผ่านโฉมศรีเลยโดยไม่คิดจะสนใจสักนิด และไม่คิดปรายตามองเจ้าท่านกรรมการ ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหม่ เธอเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานพร้อมโปรเจ็กใหม่ที่เพิ่งทำเสร็จพร้อมแบบจำลองบ้านที่ดัดแปลงเป็นสถานที่ฝึกโยคะ ขนาดกองท่วมหัวคนร่างบาง
"นี่ค่ะถึงดิฉันจะลาออกวันนี้แต่ก็ไม่ได้ค้างงานที่มอบหมายให้ดิฉันทำ ดิฉันมีความรับผิดชอบพอค่ะ" เธอพูดพร้อมวางงานลงต่อหน้าท่านกรรมการดัง 'ปึ้ง'
"แล้วคนอย่างคุณ..." นิ้วเรียวยาวชี้ที่หน้ากรรมการก็ต้องงอลง
"ดิฉันขอโทษค่ะ" เธอรีบหันหลังกลับ ด้วยความเสียหน้าโดยหารู้ไม่คนตรงหน้าไม่ใช่ 'เจ้านายคนเก่า' ที่ตะเพิดไล่เธอออกเมื่อวันวานนั้น
"เดี๋ยวคุณหยุดก่อน" เสียงนุ่มเอ่ยดวงตาสีน้ำตาลสนิมมองแฝงความนัย
"ผมรับคุณเข้าทำงาน"
"หา? ให้ดิฉัน..."
"ใช่ คุณฟังไม่ผิดหรอกคุณรินลดา" เขาพูดพร้อมฉีกใบลาออกที่มาพร้อมกับงานชิ้นสุดท้ายสำหรับเจ้านายเก่า และตอนนี้ในวินาทีนี้ กำลังจะเริ่มงานกับเจ้านายใหม่
"ความคิดที่แตกต่างของคุณน่าสนใจดีอย่าง...โยคะในบ้านนี่ก็ดัดแปลงได้เหมาะสม ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย" เขาไล่มองตั้งแต่สวนไปจนถึงในตัวบ้านก่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับรินลดา เขาไล่ตามองดูร่างระหง แพรผมสีน้ำตาลอ่อนระบ่า กับปากสีแดงสวย จมูกรั้นเชิดดวงหน้านวลสีผิวน้ำตาลอ่อนแบบฉบับหญิงไทย
"วันนี้คุณไปพักผ่อนก่อนพรุ่งนี้คุณมาทำงานตามปกติเดี๋ยวผมจะมอบโปรเจ็กใหม่ให้คุณไปทำ" เขาพูดพร้อมลุกขึ้น "ผมสนใจในตัวคุณ"
หัวใจของรินลดากระตุกไหววูบหนึ่ง ก่อนที่จะเป็นปกติ ดวงหน้าของเธอฉงนฉงายกับคำลับลมคมในวูบหนึ่งก่อนเป็นปกติ
"ขอบคุณค่ะท่านกรรมการ" เธอยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ ร่างระหงเดินออกไปจากห้อง
"ขอบคุณมาก คุณสายสมร"
หล่อนพยักหน้าให้นิด ก่อนเดินตามรินลดาออกไป ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอีกครั้งก่อนที่ชายร่างสูงจะนั่งลงบนเก้าอี้
"คุณยังเหมือนเดิมเลยรุ่งอรุณของผม"

ร่างบางไขกุญแจบ้านหลังเล็กน่ารักแต่ทว่าภายในกว้างกว่าที่เห็นภายนอก เธอยิ้มให้กับดอกกุหลาบที่ปักอยู่ในแจกันมาได้ ๓-๔ วันแล้ว มองกล่องจดหมายที่เก็บไว้อย่างดีถึงแม้จะอ่านหลายร้อยหลายพันครั้งก็ยังไม่มีรอยแม้แต่รอยเดียว เธอเอนตัวพิงเบาะนุ่มๆสีน้ำตาลในห้องที่ทาสีม่วงอ่อนน่าค้นหา พริ้มตาหลับลงไม่นานเธอก็ตกสู่ภวังค์
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เธอเอนหลังหลับตาได้สักครูก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เธอค่อยๆลืมตาแต่เสียงก็ยังดังอยู่เป็นระยะ ระยะ
เธอเปิดประตูออก
"สวัสดีครับนี่ใช่บ้านคุณรินลดาไหมครับ" เจ้าของเสียงนุ่มทุ้ม ดวงตาสีน้ำตาลสนิมพูดขึ้น เธอเงยหน้ามองเจ้าของเสียง ด้วยอาการงัวเงียจากอาการเพิ่งตื่นนอนเมื่อสักครู่นี้
"ค่ะ ใช่ค่ะ คะ คะ คุณ" เธออ้าปากหวอ ชายหนุ่มร่างสูงจะเดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ เขาถอดรองเท้าไว้ที่ชั้นแล้วใส่รองเท้าฟองน้ำในบ้าน เขาเดินผ่านเธอไปนั่งที่เอนหลังเมื่อสักครู่นี้
"คุณจำผมได้ไหมคุณริน" ก่อนที่เจ้าของบ้านจะเอ่ยปากว่าคนเข้ามาโดยพละก่อน แต่ก็ต้องชะงักเสียก่อน
"อืม..." เธอพยายามนึก
"จำผมได้มั้ย?" เสียงนุ่มถามอีกครั้ง
"อ่อ...คูนวะ วะ วา วารินทร์ อืมมม์ วารักษ์ไม่ใช่แน่ อ่อ...วาโรจน์ งั้น วรุณ อืม..." เธอพยายามนึก " วะ วะ วาวานิตย์ วานิตย์ใช่มั้ย นิตย์ นิตย์ วานิตย์จอมหยิ่ง" เธอร้องด้วยความดีใจ
"ใช่แล้วล่ะครับ" เขาหยุดพูดนิดหนึ่ง "ผมดีใจจังที่คุณจำผมได้ตั้งแต่วันนั้นที่ผมต้องไปพักรักษาตัวที่อเมริกา" เข้าก้มหน้าลงนิดหนึ่ง เธอเดินเข้ามาใกล้ตัวเขาเชยคางเขาขึ้นมา
"ไม่ได้มองหน้านิตย์ใกล้ๆอย่างนี้นานแล้วนะ" เธอยิ้มก่อนจะจุมพิตเบาๆที่หน้าผาก
"คิดถึงรินบ้างไหม" เธอนั่งลงข้างๆเขา
"ผมคิดถึงคุณเสมอรุ่งอรุณของผม" เขายิ้มให้นิดๆก่อนโอบร่างบางเข้ามาแนบชิดแผ่นอกกวาง เขาไล่นิ้วจากไหลลงไปที่นิ้วนางข้างกวา ในนามของ 'บอยเฟรนด์' ตอนที่คบหาดูใจกันเมื่อปีเศษก่อน
"คุณหน้าตาเปลี่ยนไปมากเลยรู้มั้ย...แต่คุณ...ก็ยังเป็นนิตย์คนเดิมของริน" เขายิ้มให้เธอเมื่อเธอพูดประโยคนั้นจบ
"รินเก็บจดหมายนิตย์ไว้ทุกฉบับเลยค่ะ" เขามองดวงหน้าภายใต้กรอบผมสีน้ำตาลน่ารัก เธอเป็นเหมือนรุ่งอรุณที่สาดส่องมาในหลืบใจของเขา ทุกๆที่ที่เธออยู่เคียงข้างเขาจะไม่มีความคลาดแคลงใจต่อสิ่งใด ในที่ๆเธอพาเขาก้าวเข้าไปมันสวยงามไปหมด
"รินอ่านจดหมายของผมฉบับสุดท้ายหรือยังครับ"
"จดหมายฉบับที่เจ็ดอ่านแล้วค่ะ" เธอยิ้มจนตาหยี เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับการจะกลับมาเมืองไทย แล้วทำงานในบริษัทสาขาใหญ่ที่ผู้เป็นบิดาให้ลองงาน
"เปล่าครับฉบับนี้ต่างหาก" เขานั่งลงคุกเข่า ใช้ดวงตาสีน้ำตาลสนิมจ้องมองหาความนัยในนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวย
"แต่งงานกับผมนะครับ" เขาหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่ออกมา เปิดออก เธอมองหาความนัยในนัยน์ตาสีน้ำตาลสนิมคู่ที่เธอชอบมอง ไม่เหลือร่องรอยของความปวดร้าวอีกต่อไปแล้วเหลือแต่ความรัก ความห่วงใย นัยน์ตาคู่นั้นจับจ้องเธอเธอมองดวงตาของเขาสะท้อนในนัยน์ตาตัวเอง เธอยิ้มให้ก่อนที่ร่างบางจะโผเข้ากอดเขาเป็นคำตอบ
"ค่ะ รินรักคุณค่ะ"

ความหลังไม่ได้เล่าต้องขออภัยเนื่องจากข้าพเจ้าเขียนเล่นสนุกๆเพียงเท่านั้น ต้องขออภัยด้วยค่ะ ข้าพเจ้าสนุกจังเลย ข้าพเจ้าขอให้คนที่อ่านงานของข้าพเจ้ามีความสุขเช่นข้าพเจ้านะคะ ^^
รักและเคยรักและยังรักด้วยหัวใจ
ความทรงจำและกาลครั้งหนึ่ง

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กาลครั้งหนึ่ง : เธอคือรุ่งอรุณของฉัน (อ่าน 2466 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้