ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ประกายพรึก]

๏ ถอดจิตรออกเพียรเขียนเป็นสาส์น
ไม่ไพเราะมธุรสพจมาน
หากเป็นกานท์กรองคำด้วยน้ำใจ

เมื่อรักนุชแล้วก็สุดอาลัยรัก
สุดจะหักห้ามจิตที่พิสมัย
จะกินเดินนั่งนอนดังฟอนไฟ
โอ้อาลัยที่แม่ไม่อาลัยเลย

เมื่อได้ชิดแล้วย่อมพิศวาสหมาย
มากลับกลายหนีหน้านิจจาเอ๋ย
ฤๅจะไม่เห็นคุณคนคุ้นเคย
ได้ชิดเชยแล้วมาพรากจำจากไป

ฤๅแม่ไม่เห็นที่ใจอาลัยรัก
ได้พบพักตร์แล้วจึงเมินให้หมองไหม้
ฤๅแม่คิดว่าเย้าเล่นไม่เป็นใจ
เมื่อห่างไกลแล้วจึงไม่ถนอมรัก

ซึ่งสาส์นนี้เป็นสัตย์ประทัดเที่ยง
ไม่บ่ายเบี่ยงด้วยมุ่งใจหมายสมัคร
ทุกเพรางายมาดหมายประสบพักตร์
อกจะหักก็ด้วยใจอาลัยลาน

ซึ่งสาส์นนี้ถอดจิตรออกขีดเขียน
เพราะใจเพียรมอบรักสมัครสมาน
หวังเจริญรักประจงด้วยนงคราญ
แม้ตอบสาส์นสมัครนี้จะดีใจ ฯะ

[...สียะตรา..]

 

[ประกายพรึก]

......พินิจเพรงเชลงถ้อยร้อยมธุรส

...ดังยินบทกล่อมเห่แห่งเกสร

...ปาริชาติ...สวาสดิ์ข้าด้วยอาวรณ์

...จารสุนทรหมายทวนทบพบพักตรา

๏ ฟังถ้อย
ช่างหยดย้อยรสรักเป็นหนักหนา
ปาริชาติรวยรินกลิ่นผกา
ให้ระลึกเวลาเมื่อคราบรรพ์
แม้นได้พบสบพักตร์อีกสักหนิด
เยาวมิตรที่ใจยังใฝ่ฝัน
จะถนอมรักไว้มิไกลกัน
เสียแต่วันเวียนผ่านไม่ผันมา ..

[บูรพาท่าพระจันทร์]

พินิจสาส์นจารจดช่างหยดย้อย
เมียงชม้อยคอยชะแง้เฝ้าแลหา
ใคร่ประสบพบพักตร์ประจักษ์ตา
เสวนาว่าผ่านซึ่งกานท์กลอน

โอ้เสียดายคลายสวาทอนาถจิต
ผู้ผลิตลิขิตกานท์สาส์นอักษร
หากเป็นหญิงพริ้งพิไลฉันใคร่วอน
ขอบังอรสมรแอบไว้แนบทรวง...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

[ประกายพรึก]

พินิจสาส์นจารจดช่างหยดย้อย
เมียงชม้อยคอยชะแง้เฝ้าแลหา
ใคร่ประสบพบพักตร์ประจักษ์ตา
เสวนาว่าผ่านซึ่งกานท์กลอน

โอ้เสียดายคลายสวาทอนาถจิต
ผู้ผลิตลิขิตกานท์สาส์นอักษร
หากเป็นหญิงพริ้งพิไลฉันใคร่วอน
ขอบังอรสมรแอบไว้แนบทรวง...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

๏ เป็นไฉน
ช่างพิไรร่ำความข้อห้ามหวง
แม้มิใช่กัลยาสุดาดวง
จะโชติช่วงบ้างมิได้หรือไมตรี
แม้เป็นชายมิได้หมายสวาทรัก
อย่าเพิ่งหักห้ามสงวนไม่ควรที่
จงรับกานท์แทนสร้อยร้อยมาลี
เป็นมิตรดีได้สัมพันธ์กันสืบไป ฯะ 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ใช่สิ้นลดหมดวจีไมตรีตัด
ใช่จะขัดเคืองข้องหมองไฉน
เพียงได้อ่านกานท์ฉะอ้อนกลอนละไม
โน้มเหนี่ยวใจให้ถวิลยุพินผกา

เมื่อให้สร้อยร้อยกานท์เพียรสานมอบ
ขอรับตอบขอบใจใส่เลยหนา
โอ้ให้ชื่นรื่นจรุงฟุ้งวิญญาณ์
ปลื้มมาลาผกากานท์สำราญจัง...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

[ประกายพรึก]

๏ แสนเสนาะ
ช่างไพเราะรื่นความดั่งน้ำสังข์
เจริญจิตรมิตรใหม่ได้อุ่นอัง
ดุจ(ะ)ดังละมุนไอจากไมตรี
สร้อยมาลีจากใจยังไร้ค่า
โปรดเมตตาเลี้ยงหล่อวารีศรี
อันเป็นมวลวารินที่ยินดี
เลี้ยงมาลีให้งดงามด้วยน้ำใจ ฯะ 

[เนิน จำราย]

เอามาลีมาเทียบคำเปรียบเจ้า   
ขอคลอเคล้ามะลินี้ที่สดใส
จะถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงฤทัย   
สูดกลิ่นไอหอมนวลทวนเช้าค่ำ   

เก็บอนงค์ลงวาง ณ ปรางค์แก้ว   
พิลาศแพร้วลั่นดาลนานฉนำ
ใส่โซ่ทองกรงเพชรไว้จองจำ   
ขับลำนำเพียงข้าฟังประทังเศร้า

เพราะอยู่เดี่ยวเดียวดายยังไร้คู่   
ได้พธูต่อกลอนวิงวอนกล่าว
ด้วยเพลงกานท์สะท้านถึงดวงดาว   
ทั้งห้วงหาวสดับเสียงสำเนียงซึ้ง

เนิน จำราย

[ประกายพรึก]

เอามาลีมาเทียบคำเปรียบเจ้า   
ขอคลอเคล้ามะลินี้ที่สดใส
จะถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงฤทัย   
สูดกลิ่นไอหอมนวลทวนเช้าค่ำ   

เก็บอนงค์ลงวาง ณ ปรางค์แก้ว   
พิลาศแพร้วลั่นดาลนานฉนำ
ใส่โซ่ทองกรงเพชรไว้จองจำ   
ขับลำนำเพียงข้าฟังประทังเศร้า

เพราะอยู่เดี่ยวเดียวดายยังไร้คู่   
ได้พธูต่อกลอนวิงวอนกล่าว
ด้วยเพลงกานท์สะท้านถึงดวงดาว   
ทั้งห้วงหาวสดับเสียงสำเนียงซึ้ง

เนิน จำราย

๏ เสนาะน้อยถ้อยคำดังน้ำแก้ว
ไพเราะแพร้วไพรำลำนำถึง
เป็นเรื่องรักมหิมาพารำพึง
ประดุจดึงเดือนดาวลงเคล้าคลอ
จะเก็บองค์ลงวางยังกลางจิต
ลั่นดาลด้วยจุมพิตโดยจิตจ่อ
ใช้มงคลคล้องใจไม่รั้งรอ
มาลัยช่อชื่นจิตคิดจองจำ
แม้จะอยู่เดียวดายอย่างไร้คู่
จงตราตรูกลอนรื่นไว้ชื่นฉ่ำ
แตระไว้แทนอุบะน้อยร้อยลำนำ
ไว้คล้องคำเคียงมิตรสนิทนาน ฯะ

[...สียะตรา..]

 ฟังถ้อย
ช่างหยดย้อยรสรักเป็นหนักหนา
ปาริชาติรวยรินกลิ่นผกา
ให้ระลึกเวลาเมื่อคราบรรพ์
แม้นได้พบสบพักตร์อีกสักหนิด
เยาวมิตรที่ใจยังใฝ่ฝัน
จะถนอมรักไว้มิไกลกัน
เสียแต่วันเวียนผ่านไม่ผันมา ..



......................................................




 

[--ณัชชา--]

ด้วยลีลาของกลอนล้วนอ่อนไหว
ต้องฤทัยชี้ชัดยากขัดขืน
พจนาทวนย้ำสุดกล้ำกลืน
ฟังแล้วชื่นสุดถวิลจินตนา

เป็นสาส์นรักจากจินต์ถิ่นไหนหนอ
ช่างลอองดงามเกินห้ามหา
ประทับใจเช่นเฉกเสกสรรมา
กล่อมอุราให้คิดอยากติดตาม

--ณัชชา--

 

[เนิน จำราย]

เอามาลีมาเทียบคำเปรียบเจ้า   
ขอคลอเคล้ามะลินี้ที่สดใส
จะถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงฤทัย   
สูดกลิ่นไอหอมนวลทวนเช้าค่ำ   

เก็บอนงค์ลงวาง ณ ปรางค์แก้ว   
พิลาศแพร้วลั่นดาลนานฉนำ
ใส่โซ่ทองกรงเพชรไว้จองจำ   
ขับลำนำเพียงข้าฟังประทังเศร้า

เพราะอยู่เดี่ยวเดียวดายยังไร้คู่   
ได้พธูต่อกลอนวิงวอนกล่าว
ด้วยเพลงกานท์สะท้านถึงดวงดาว   
ทั้งห้วงหาวสดับเสียงสำเนียงซึ้ง

เนิน จำราย

๏ เสนาะน้อยถ้อยคำดังน้ำแก้ว
ไพเราะแพร้วไพรำลำนำถึง
เป็นเรื่องรักมหิมาพารำพึง
ประดุจดึงเดือนดาวลงเคล้าคลอ
จะเก็บองค์ลงวางยังกลางจิต
ลั่นดาลด้วยจุมพิตโดยจิตจ่อ
ใช้มงคลคล้องใจไม่รั้งรอ
มาลัยช่อชื่นจิตคิดจองจำ
แม้จะอยู่เดียวดายอย่างไร้คู่
จงตราตรูกลอนรื่นไว้ชื่นฉ่ำ
แตระไว้แทนอุบะน้อยร้อยลำนำ
ไว้คล้องคำเคียงมิตรสนิทนาน ฯะ

จารไว้หนึ่งมิตรคำเพื่อจำหลัก   
ผูกสมัครถักทอก่อสมาน
ร้อยจำเรียงร้องรำเป็นบำนาญ
เริงสราญเคียงคู่อย่ารู้คลาย
เพียงบำเหน็จในวันนี้อย่าลี้จาก
หลายคำฝากยังค้างอยู่มิรู้หาย
แม้แสงไปให้เสียงอยู่ชูประกาย   
ด้วยใจหมายในผัสสะร่วมประพันธ์   
มาแล้วเด่นเห็นได้ประกายพรึก   
ตกผลึกแล้วหายวับกลับไปนั่น
ตะวันลับแผ่แสงมาเช้าลากัน   
เหลือแต่ฉันอยู่เดียวเปลี่ยวเหว่ว้า      

เนิน จำราย

[yaguza]

ด้วยลีลาของกลอนล้วนอ่อนไหว
ต้องฤทัยชี้ชัดยากขัดขืน
พจนาทวนย้ำสุดกล้ำกลืน
ฟังแล้วชื่นสุดถวิลจินตนา

เป็นสาส์นรักจากจินต์ถิ่นไหนหนอ
ช่างลอองดงามเกินห้ามหา
ประทับใจเช่นเฉกเสกสรรมา
กล่อมอุราให้คิดอยากติดตาม

--ณัชชา--

ด้วยลีลา ของกลอน ดูอ่อนหวาน
ช่างซาบซ่าน ซึ้งใจ จนไหวหวาม
ท่วงทำนอง ของวจี มีความงาม
ดั่งคุกคาม ด้วยกล แห่งมนต์ตรา

ให้หลงไหล ได้ปลื้ม จนดื่มด่ำ
หรือใครทำ บ่วงเล่ห์ สเน่หา
จึงระรวย ด้วยรส พจนา
กล่อมอุรา ให้คิด อยากติดตาม

 
......ยากูซ่า......

[panthong.kh]

๏ ถอดจิตรออกเพียรเขียนเป็นสาส์น
ไม่ไพเราะมธุรสพจมาน
หากเป็นกานท์กรองคำด้วยน้ำใจ

เมื่อรักนุชแล้วก็สุดอาลัยรัก
สุดจะหักห้ามจิตที่พิสมัย
จะกินเดินนั่งนอนดังฟอนไฟ
โอ้อาลัยที่แม่ไม่อาลัยเลย

เมื่อได้ชิดแล้วย่อมพิศวาสหมาย
มากลับกลายหนีหน้านิจจาเอ๋ย
ฤๅจะไม่เห็นคุณคนคุ้นเคย
ได้ชิดเชยแล้วมาพรากจำจากไป

ฤๅแม่ไม่เห็นที่ใจอาลัยรัก
ได้พบพักตร์แล้วจึงเมินให้หมองไหม้
ฤๅแม่คิดว่าเย้าเล่นไม่เป็นใจ
เมื่อห่างไกลแล้วจึงไม่ถนอมรัก

ซึ่งสาส์นนี้เป็นสัตย์ประทัดเที่ยง
ไม่บ่ายเบี่ยงด้วยมุ่งใจหมายสมัคร
ทุกเพรางายมาดหมายประสบพักตร์
อกจะหักก็ด้วยใจอาลัยลาน

ซึ่งสาส์นนี้ถอดจิตรออกขีดเขียน
เพราะใจเพียรมอบรักสมัครสมาน
หวังเจริญรักประจงด้วยนงคราญ
แม้ตอบสาส์นสมัครนี้จะดีใจ ฯะ

ขอตอบสาส์น ผ่านทรวง ห้วงสุขสันต์
หฤหรรษ์ จริงแน่ แท้ยิ่งใหญ่
มธุรส หวานฉ่ำ ร่ำพิไร
ชลนัยน์ ไหลริน ถวิลครวญ

ฤดีสั่น ปั่นป่วน รัญจวนจิต
เพียงพินิจ พิศหมาย คลายให้หวน
ยามกินนอน หวิวไหว ใคร่เชิญชวน
อย่ากำสรวล เลยหนา ยอดยาใจ

ซึ้งฤทัย ในสาส์น สมานสมัคร
ขอทักทอ ใยรัก ชักสงสัย
กลั้นกรองพจน์ หยดย้อย ร้อยหทัย
จนหลงไหล เมามัว กลัวเสียคน
พันทอง

[ประกายพรึก]

ด้วยลีลาของกลอนล้วนอ่อนไหว
ต้องฤทัยชี้ชัดยากขัดขืน
พจนาทวนย้ำสุดกล้ำกลืน
ฟังแล้วชื่นสุดถวิลจินตนา

เป็นสาส์นรักจากจินต์ถิ่นไหนหนอ
ช่างลอองดงามเกินห้ามหา
ประทับใจเช่นเฉกเสกสรรมา
กล่มอุราให้คิดอยากติดตาม

--ณัชชา--

 

๏ มธุรส
ช่างเผยพจน์ชวนให้รักสุดหักห้าม
แสนกระจ่างไม่ด่างพร้อยในถ้อยความ
กระซิบถามสาส์นรักจากแดนใด
ขอตอบความตามถ้อยมธุรส
ใช่จารจดจากแคว้นดินแดนไหน
หากแต่เป็นสาส์นรักจากแดนใจ
มาถามไถ่สารทุกข์ทุกดวงแด ฯะ  

[ประกายพรึก]

ด้วยลีลา ของกลอน ดูอ่อนหวาน
ช่างซาบซ่าน ซึ้งใจ จนไหวหวาม
ท่วงทำนอง ของวจี มีความงาม
ดั่งคุกคาม ด้วยกล แห่งมนต์ตรา

ให้หลงไหล ได้ปลื้ม จนดื่มด่ำ
หรือใครทำ บ่วงเล่ห์ สเน่หา
จึงระรวย ด้วยรส พจนา
กล่อมอุรา ให้คิด อยากติดตาม

 
......ยากูซ่า......

๏ แสนถวิล
ไร้มลทินแทนใจไม่หยาบหยาม
บรรจงกานท์จารจดแสนงดงาม
เป็นถ้อยความคำเสนาะเพราะจับใจ
จะตอบถ้อยตามถ้อยสุนทรเสน่ห์
ใช่ว่าทำบ่วงเล่ห์ให้เฉไฉ
หากแต่เป็นบ่วงรักดักฤทัย
กล่อมอุราหวามไหวให้ปรีดา ฯะ 

[ดอกกระเจียว]

อันสาล์นรักนี้ซ่านซึ้งตรึงดวงจิต
บรรเทาพิษทรวงใจเป็นแผล
ไห้หวนไห้อดีตครั้งฝังดวงแด
เคยบนบานศาลเจ้าแม่ไม่สมใจ

ใครเซซกหกล้มระทมรัก
หลายครั้งนักกว่าเริ่มต้นได้หนใหม่
แล้วสานรักถักถ้อยร้อยเยื่อใย
เป็นเกลียวฝั้นพันใจจนทุกวัน

บ้างต้องพิษคิดหนักศาลรักตั้ง
ผูกคอมั่งยิงกันมั่งส่งรังสรรค์
ฝากอนุสรณ์แห่งรักไว้แบ่งปัน
ใครหมายซึ้งสัมพันธ์จงคิดตรอง



 

[ประกายพรึก]

ขอตอบสาส์น ผ่านทรวง ห้วงสุขสันต์
หฤหรรษ์ จริงแน่ แท้ยิ่งใหญ่
มธุรส หวานฉ่ำ ร่ำพิไร
ชลนัยน์ ไหลริน ถวิลครวญ

ฤดีสั่น ปั่นป่วน รัญจวนจิต
เพียงพินิจ พิศหมาย คลายให้หวน
ยามกินนอน หวิวไหว ใคร่เชิญชวน
อย่ากำสรวล เลยหนา ยอดยาใจ

ซึ้งฤทัย ในสาส์น สมานสมัคร
ขอทักทอ ใยรัก ชักสงสัย
กลั้นกรองพจน์ หยดย้อย ร้อยหทัย
จนหลงไหล เมามัว กลัวเสียคน
พันทอง

[/quote]

๏ ฟังสาส์น
บรรจงจารข้อความตามนุสนธิ์
บริสุทธิ์ไร้เล่ห์เสน่ห์กล
โดยกมลจึงร้อยรสพจนา
ซึ่งสงสัยในถ้อยสุนทรวอน
กลัวหลงกลอนประดิพัทธิ์ปรารถนา
จะเสียคนด้วยมนต์คำจำนรรจา
โปรดเมตตาอย่าเกรงช้ำเพราะน้ำใจ
ซึ่งตอบสาส์นสร้อยคำลำนำรัก
แสนประจักษ์ปรีดาจะหาไหน
ดังชุบชูชีวิตชื่นรื่นฤทัย
อมฤตฟ้ายาใจก็ไม่ปาน ฯะ

[...สียะตรา..]

...สาส์นรัก......



 

[ประกายพรึก]

อันสาล์นรักนี้ซ่านซึ้งตรึงดวงจิต
บรรเทาพิษทรวงใจเป็นแผล
ไห้หวนไห้อดีตครั้งฝังดวงแด
เคยบนบานศาลเจ้าแม่ไม่สมใจ

ใครเซซกหกล้มระทมรัก
หลายครั้งนักกว่าเริ่มต้นได้หนใหม่
แล้วสานรักถักถ้อยร้อยเยื่อใย
เป็นเกลียวฝั้นพันใจจนทุกวัน

บ้างต้องพิษคิดหนักศาลรักตั้ง
ผูกคอมั่งยิงกันมั่งส่งรังสรรค์
ฝากอนุสรณ์แห่งรักไว้แบ่งปัน
ใครหมายซึ้งสัมพันธ์จงคิดตรอง



 

๏ อนิจจา
แกล้งกล่าวหากันไยให้ขุ่นข้อง
สาส์นรักที่ปรากฏใช่ทดลอง
หากเป็นการกลั่นกรองจากห้องใจ
แม้หวาดหวั่นระวังยังสนเท่ห์
จะขอมอบสาส์นเสน่ห์นี้ไว้ให้
เป็นสัญญาว่ารักจากฤทัย
มั่นคงไปเช่นฟ้าสุธาทาง
แม้มิอาจสานสัมพันธ์เพราะหวั่นจิต
ได้โปรดคิดรับไมตรีนี้ไว้บ้าง
จะยินดีโดยใจไม่จืดจาง
อย่าแรมร้างอย่ารักเล่นก็เป็นพอ ฯะ