ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ข้าพเจ้า]

แต่งกลอน ถอนใจ

เฝ้าแต่งกลอน ถอนใจ จนอ่อนล้า
มองท้องฟ้ายามเหงายิ่งเศร้าสร้อย
น่าสงสารปานใดใจดวงน้อย
เป็นเพราะข้า..ต่ำต้อย เจ้าจึงตรม

ข้ามิอาจเอื้อนเอ่ยเผยความรัก
ด้วยกลัวนักค่ำคืนเจ้าขื่นขม
ยามเจ้าเจ็บเหน็บหนาวร้าวอารมณ์
คือใครเล่า..จ่อมจมไปพร้อมกัน

แม้ศรัทธาข้านี้ยังมีอยู่
หากต้องสู้อีกหนบนทางฝัน
ขอเลือกข้าง..อ้างว้างอย่างทุกวัน
ดีกว่าปล่อย..เจ้านั้นถูกทำลาย

เจ้าอย่าปลื้มลืมหลง คงประมาท
ไฟสวาทรู้ร้อน เมื่อตอนสาย
อยากเตือนเจ้า ฝันเฟื่องหาเรื่องตาย
ด้วยแผลพลาดอาจร้าย เกินคำนวณ



จงนิ่งคอย คู่แท้ มาแลเจ้า
ออกย่ำเดินเผชิญเหงาไม่คิดหวน
วันเวลา โชคชะตา ย่อมแปรปรวน
สักวันหนึ่ง รักต้องทวน มาเจอเรา

คอยหักห้ามความคิดพิชิตฟ้า
ใช้ความช้ำเป็นแผ่นผาและขุนเขา
ตั้งตระหง่านคานใจให้ทุเลา
ก่อนเป็นเจ้า..เผาข้าให้อาดูร

ทัณฑฆาต
 

[..กุสุมา..]

เสียงห้ามใจ ใครกัน อย่าหวั่นไหว
ช่างกระไร ใช้ช้ำ นำเกื้อหนุน
แล้วอีกใจ ของเขา เล่าพ่อคุณ
ยังคอยลุ้น แอบหนี ลี้ไม้เรียว

ทุกวันคืน ฝืนรอ ขอพี่ปึก
นั่งนอนนึก ฟังข่าว กล่าวเฉลียว
เล่านิทาน หญิงจุ้น ลุ้นคอยเชียว
พี่ปึกเบี้ยว สัญญา มาตามทวง

..กุสุมา..เจ้าหญิงจุ้นจ้าน..

[บูรพาท่าพระจันทร์]

พสุธาเพียรรอขอหยาดฝน
มัจฉาชลรักรู้เป็นคู่หวง
ท้องนภาฤาราเร้นซึ่งเพ็ญดวง
แล้วอกทรวงฤๅอนาถขาดยาใจ

แม้นพบรักภักดิ์แท้มาแลเหลียว
ร่วมขวั้นเกลียวเหนียวแน่นแผ่นไศล
คงสิ้นตรมขมขื่นรื่นฤทัย
ความหมองไหม้ไกลห่างดุจร้างจร...


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[ข้าพเจ้า]

เสียงห้ามใจ ใครกัน อย่าหวั่นไหว
ช่างกระไร ใช้ช้ำ นำเกื้อหนุน
แล้วอีกใจ ของเขา เล่าพ่อคุณ
ยังคอยลุ้น แอบหนี ลี้ไม้เรียว

ทุกวันคืน ฝืนรอ ขอพี่ปึก
นั่งนอนนึก ฟังข่าว กล่าวเฉลียว
เล่านิทาน หญิงจุ้น ลุ้นคอยเชียว
พี่ปึกเบี้ยว สัญญา มาตามทวง

..กุสุมา..เจ้าหญิงจุ้นจ้าน..

เสียงหัวใจ ตัวข้า ที่ไหวหวั่น
สุดดื้อรั้น ไขว่คว้า จนข้าห่วง
ระวังตัว กลัวไฟ จะไหม้ทรวง
จึงทักท้วง รักหนอ พอประมาณ

นายหญิงฝืน เฝ้ารอ ข้อสัญญา
หัวใจข้า เฝ้าท้อ รอแต่ท่าน
อันนิยาย ขายฝุ่น คงลุ้นนาน
ด้วยคนเล่า เข้าฌาน รำคาญใจ

 ทัณฑฆาต  นักเล่านิทาน
 

[ข้าพเจ้า]

พสุธาเพียรรอขอหยาดฝน
มัจฉาชลรักรู้เป็นคู่หวง
ท้องนภาฤาราเร้นซึ่งเพ็ญดวง
แล้วอกทรวงฤๅอนาถขาดยาใจ

แม้นพบรักภักดิ์แท้มาแลเหลียว
ร่วมขวั้นเกลียวเหนียวแน่นแผ่นไศล
คงสิ้นตรมขมขื่นรื่นฤทัย
ความหมองไหม้ไกลห่างดุจร้างจร...


 

บูรพาท่าพระจันทร์




พิรุณหล่นฝนสาดไม่ขาดสาย
ไยผืนทรายโหยหิวและปลิวว่อน
ฤารักแท้แพ้ข้าผู้อาวรณ์
ฤาเพียงหนึ่งฉากละครเรื่องไม่จริง

คงไม่อาจวาดโยงดั่งนิยาย
เฉกเช่นว่าเจ้าชายกับเจ้าหญิง
เมื่อมีใครคนหนึ่งเคยถูกทิ้ง
ฝันทุกสิ่งเลอะเลือนย้ำเตือนตน

การันต์ ทัณฑฆาต