ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

ฉันนั่งขีดเขียนฝัน
ล่องลอยในสายตาของหลายคน
แต่ที่ตรงนั้นคือตัวฉัน?

บนทางเท้าในยามเย็น
... ฉันนั่งมองกองขยะและเศษใบไม้
ฉันเฝ้าครุ่นคิด....ถึงเวลาอันนิ่งงัน

ในท้องฟ้ากว้าง
ฉันวาดความฝันไว้แผ่วเบา
ซ่อนไว้ในดวงตาอันเลื่อนลอย

ฝันของเด็กน้อยเช่นนั้น....
คงไร้ค่าในสายตาของ'ทุนนิยม'

[เขียนชีวิต]

‎'ฉันเชื่อตัวฉันเอง...'
------------------------------------
บทกวีที่ถูกกล่าวตั้งแต่เริ่มต้นอารยธรรม
ความงดงามของชีวิตอันโดดเดี่ยว
ในทางที่มองเห็นเพียงสีเทา
... หรืออาจเป็นแอปเปิ้ลแสนหวานของแม่มด
หรือยาพิษที่กำนัลแด่โสเครติส
มีสิ่งใดในอารยธรรมอันสูงส่งของพวกท่าน
ทำให้ข้าพเจ้าเชื่อได้บ้าง......

'ฉันเชื่อตัวฉันเอง...'

แม้ในความตายก็ตาม
สัจจะอันแน่วแน่
มิได้ทำให้ข้าพเจ้าเปลี่ยน

'ฉันเชื่อตัวฉันเอง...'
. . . . . . . . . . . . . . . . .

[เขียนชีวิต]

น่าเศร้า...
ดอกไม้แห่งการล่ำลา**
มิได้สอนอะไรเรามากนัก

น่าเศร้า....
... ภาพยนต์สีขาวดำในบทสรุป
ก็ถูกลืมเลือนด้วยไฟแสงสี

น่าเศร้า....
บทกวีถูกเสพเพียงครึ่ง
และคุณค่าก็ล่องลอยไปกับกาล

น่าเศร้า....
ที่หนึ่งคนตาย
มิอาจปลุกสักคนตื่น

น่าเศร้า....
ที่ความเขลา
มิใช่จุดเริ่มของปัญญา

น่าเศร้า.....
การศึกษาถูกจำกัดอยู่
แค่ 'กาล'ศึกษา

น่าเศร้าเหลือเกิน
ที่ในวันพรุ่ง
ข้าพเจ้าอาจไม่อยู่ที่นี่แล้ว....

[เขียนชีวิต]

บางทีเราอาจลืม...ว่าเราลืมอะไรไป.....
อาจซ่อนอยู่ในลิ้นชักที่ไม่เคยเปิด....
อาจซุกซ่อนในมิติที่ยังไม่ถูกค้นพบ.....
อาจซ่อนอยู่ในความคิด....ที่เราไม่เคยคิด.....
อาจเป็นเรื่องที่เรารู้...แต่เราไม่เคยรู้....
บางทีเราอาจลืม...ว่าเราลืมอะไรไป....

[เขียนชีวิต]

บทกวีบทนี้มีเพียงควาเหงา
และในความว่างเปล่ามีการรอ
รอใครซักคนบนดาวอันแสนไกล

ในสายตาของผู้คนหมื่นแสน
... หัวใจฉันกลับเดียวดาย
ไมมีใครสักคนให้ได้พักพิง
เป็นเธอได้ไหม....

ที่เข้ามาสวมมงกุฏ และเติมปีกความฝัน
ให้ความรักเราได้โบยบินไปในฟากฟ้าอันแสนไกล
ให้ดวงจันทร์ได้พบดวงดาวและส่องแสงแพรวพราว
และให้ฉันได้พบเธอ
. . . . . . . . . . . . . .

ปล.จากเนื้อเพลงที่กระผมแต่งครับ  ^^

[เขียนชีวิต]

ชื่อของเธอแปลว่าผู้รื่นเริงสินะ...รินรดา
หากแต่ในความรื่นเริงของเธอนั้น
ได้พรากเอาสีสันของดอกไม้ในวันแห่งความรัก
เธอพรากกลิ่นหอมจากสตรีอื่นที่ฉันพบ
ในความฝัน...เธอได้พรากเอาอิสรภาพไปจากฉัน
... และเธอได้พรากนางผู้เป็นที่รักของฉันไปเสียสิ้น

รินรดาที่ฉันรู้จัก....ตายไปนานแล้ว....
รินรดา...ฉันอาจพบเธออีกครั้ง....
ในสายตาอันอบอุ่นของเด็กน้อยผู้สดใส

แต่คงไม่ได้พบเธออีกแล้ว....
บนโลกที่โหดร้ายใบนี้
รินรดาที่ฉันรู้จัก....ตายไปนานแล้ว...

บทกวีบทใดพรากเธอไปจากฉัน
ได้โปรด...คืนชีวิตให้เธออีกครั้ง
ได้โปรด....คืนเธอให้ฉันอีกสักครั้ง....

[เขียนชีวิต]

ฉันโอบกอดทุกเรื่องราวความรู้สึก
หล่อเลี้ยงเธอด้วยหัวใจดวงน้อย
ต้นไม้ต้นนั้นยังเติบโต
ด้วยเลือดและน้ำตาที่ฉันรินรด
ต้นไม้ต้นนั้นถูกโอบกอดด้วยความเปล่าเดียว
ด้วยชีวิตของฉัน....ความรัก.....

[เขียนชีวิต]

ชายคนหนึ่งคร่ำครวญความรัก
ผ่านตัวอักษรในยามเย็น
นั่งมองชีวิตที่ผ่านไปมา

ชายคนนั้นเขียน"ชีวิต"
ในความเศร้าที่แฝงอารมณ์ขัน
ในความล้ำลึกที่แฝงความอวดดี

เด็กน้อยผู้หนึ่งกระซิบข้างหู
ชายคนนั้นหัวเราะชอบใจ
... ยืมหน้ากากเด็กน้อยสวมใส่

เขาเป็นฉันแล้ว....
ชายคนนั้นกำลังเขียน"ชีวิต"

[เขียนชีวิต]

เขาหลับใหลในคีตกาล
ที่วาดฝันด้วยความรัก
บทกวีถูกขับขานผ่านเสียงกระซิบ
ชีวิตที่ถูกบอกกล่าว
ความลับนับร้อยแอบซ่อนอยู่
ระหว่างความว่างเปล่า
และความทะยานอยาก
เขาเดินจากไปแล้ว
มิใช่ร่างกาย
หากแต่ด้วยวิญญาณอันเปล่าเปลือย

[เขียนชีวิต]

ตอนเด็กๆ ฉันอยากให้กุหลาบมีกลิ่นหอมกว่านี้
อยากได้ดอกกุหลาบที่สีสวยกว่านี้
อยากให้กุหลาบมันไม่มีหนามแหลมๆคมๆ

โตขึ้นสักหน่อยฉันก็อยากให้ความรักมันดีกว่านี้
อยากให้เขาดูแลฉันมากกว่านี้
อยากนั่นอยากนี่เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ

ตอนนี้ฉันอยากให้ความต้องการฉันน้อยลงกว่านี้
ฉันอยากเข้าใกล้ความพอเพียงให้มากกว่านี้
ฉันอยากมีความสุขบนอัตภาพที่มีอยู่นี้

'...ความอยาก...'

[เขียนชีวิต]

โลกย้อมสีความคิดของชายคนนั้นทุกวันทุกวัน
ในความลังเลสงสัย
คล้ายว่าเขาตายไปแล้วเสียสักครึ่ง
อีกครึ่งอยู่อย่างไม่มีจุดหมายและแก่นสารใดๆ
. . . . . . . . . .

[เขียนชีวิต]

ผีเสื้อน้อยบินไป
เหยียบบุปผางามไว้ใต้ฝ่าเท้า
ถามอย่างเย้ยหยัน
เจ้ามีความรักให้ข้าหรือไม่

ฉกฉวยอย่างอ้อยอิ่ง
แฝงด้วยความอ้างว้างอันล้ำลึก

ในการจากลาของผีเสื้อ
มีบางสิ่งที่เจ้าลืมไว้
อาจเป็นรอยเท้า
หรือเศษซากความรู้สึกนั้นก็ดี

และนั่น...ดอกไม้ก็โรยรา
และพลันได้พบอิสระภาพ
ด้วยความตายของเธอเอง

[เขียนชีวิต]

          โศกาแห่งนาฏกรรมข้างถนน
       ตัวตนสีดำที่ฉุดพรากเอาวิญญาณของฉันไป
            ควักลูกตาและฉีกอกกระชากหัวใจ
         หยดเลือดแดงฉานสาดกระเซ็น
              ไร้ซึ่งเสียงกรีดร้อง
   มีเพียงแววตาอันเย้ยหยันของผู้สร้างนาฏกรรมนี้
          ไร้ซึ่งความรู้สึก...
             พร้อมกับการสิ้นสุดของลมหายใจ
          และการลืมตาตื่นในสุสานอันเวิ้งว้าง
    ฉันร่ายลำนำลงบนหลุมศพของตนอีกครั้ง

       'ตัวตนสีดำและฉันแท้จริงคือกันและกัน
             ดำมืดแต่ทรงพลังและงดงาม
         ฉันคือผู้สร้างและผู้ทำลาย
                 ฉันคือโศกนาฏกรรม'

           ...ลำนำบทสุดท้าย...

[เขียนชีวิต]

ความรักและการเดินทาง
วนเวียนไม่รู้จบสิ้น
สภาวะแห่งรักแท้นั้นเงียบงัน...
สงบลึกล้ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

[เขียนชีวิต]

ชีวิตของก้อนหินบนผืนทรายก้อนนี้
ความว่างหรือ? ความสงบเงียบ?
หรือแท้จริงเป็นเพียงตัวแทน
แห่งสภาวะอันไร้ขอบเขต
ตัวแทนแห่งการเดินทางอันยาวนาน
ความรัก มิตรภาพ และความเกลียดชัง
ต่างทอดตัวลงท่ามกลางกาลเวลาอันยาวนาน
สิ่งต่างเหล่านั้นแม้ทั้งหมดจะมารวมกัน ณ จุดหนึ่ง
ณ ปลายฟ้า ณ กาลเวลาอันไร้ขอบเขต
หรือ ณ ที่ใดในจักรวารอันไพศาลนี้
มันคือความเวิ้งว้างของปลายขอบฟ้า
มันคือจุดสิ้นสุดหรือการเริ่มต้นกันแน่นะ ?

[เขียนชีวิต]

เธอเรียกชื่อฉันแลจุมพิตในยามหลับ
และในยามตื่น เธอโอบกอดฉัน
วันแล้ววันเล่า....
ฉันเคยคิด ว่านั่นคือความเป็นจริง
แต่เมื่อฉันตื่น.. เธอไม่มีจริง

[เขียนชีวิต]

 _________________________________
เหล่าตัวโน๊ตเริงระบำ
ผ่านลีลาแห่งราตรี
ร่วมสังวาสอย่างออกรส

กระโดดโลดเต้นคล้ายหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ
แซ๊กโซโฟนจำอวดบรรเลงโดดเด่น
เปียโนขานรับอย่างชอบใจ
_________________________________

เมื่อเบสและกลองวิ่งช้าลง
ช้าลง.. ช้าลง..
และต่างพูดเรื่องความรัก

บัลลาดอ้อยอิ่ง
เสียงร้องจากหัวใจ
ครวญครางด้วยกีต้าร์เหงา

จากนั้น.. ทุกสิ่งอย่างพลันเงียบเสียงลง
หากแต่ในความเงียบ
ท่วงทำนองเดิมยังคงชัดเจน
_________________________________

[/color]

[เขียนชีวิต]

เวลานั่งมองฟ้า
นาฬิกามักเดินย้อนหลังเสมอ
ถอยย้อนไปพบเรา...

ความรักที่ถูกลืมเลือน
คงคล้ายบทเพลง
ที่หายไปในห้วงเวลา....

เหมือนท้องฟ้าจะเป็นใจให้เราคิดถึงกัน
มันได้พรากแสงดาวไปจากเรา
พรากไปจากใจ...

นาฬิกา เสียงเพลง การจากลา...

[สุวรรณ]

ฟังสิ...
ท่วงทำนองของหัวใจ
มีการเคลื่อนไหวตลอด
ดุจเพลงกลองของชีวิต
บอกสัญญาณให้รู้
การอยู่ของทุกชีวิตมีค่าเสมอ

[เขียนชีวิต]

. . . . . . . . . . . .
นกแก้วในกรงทอง
กรงได้เปิดออกแล้วนะ
เธอกล้าโบยบินหรือเปล่า
อิสระอันว้าเหว่
แต่อิสระ.. นั่นก็อาจสุขที่สุดแล้วก็เป็นได้
ในช่วงเวลาอันแสนสั้น
ของชีวิต
. . . . . . . . . . . .