ก้อนเอ๋ยก้อนหินผู้คระเมิม
ผู้ต่อเติมความตายอย่างสุขสันต์
เป็นผู้ให้ความตายชั่วนิรันดร์
ใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเป็นสีแดง
อยู่ในป่าสูงใหญ่เท่าภูเขา
เพียงแค่เงาบังป่าจนไร้แสง
มีเสียงร้องเรียกเหยื่อคล้ายเสียงแคน
ที่สุดแสนไพเราะเพราะจับใจ
ใช้เสียงเพลงหลอกเหยื่อให้เข้าหา
ใช้มายาความใหญ่ให้สงใส
เมื่อเหยื่อหลงเข้ามายังข้างใน
รีบล้อมไว้ในความมืดชั่วนิรันดร์
เสียงเหยื่อร้องปะปนกับเสียงแคน
ที่สุดแสนบังเอิญอย่างสร้างสรรค์
ช่างไพเราะเพราะพริ้งน่าอัศจรรย์
อย่างสุขสันต์ในเวลาที่นิดเดียว
เมื่อทุกเสียงพร้อมเพียงกันเงียบกริบ
จึงเนรมิตรน้ำเหนียวๆสีขุ่นเขียว
ไหลมารวมจนกลายเป็นกองเดียว
แล้ววิ่งเลี้ยวเข้าหาเหยื่อโดยทันที
ฤทธิ์ของมันละลายได้ทุกสิ่ง
พร้อมกับกลิ่นที่น่ากินเหมือนข้าวจี่
เมื่อกลิ่นข้าวลอยเตะจมูกเหยื่อผู้นี้
อยากทันทีอยากจะลองรับประทาน
เหยื่อทรุดลงอ่อนแรงเพราะความหิว
แต่เพราะกลิ่นที่เตะจมูกอยู่แสนนาน
ถึงจะฝืนแต่ก็แพ้แรงต้านทาน
จากอาหารที่อดกินมาหลายวัน
ตัดสินใจกัดกิดก้อนสีเขียว
เพียงคำเดียวก็รู้ซึ้งความแสบสัน
และเจ็บปวดสาหัสสากรรจ์
ณ ขณะนั้นภายในปากเริ่มละลาย
ลิ้นปากฟันต่างละลายไม่มีหยุด
เจ็บแสบสุดทุกข์ทรมานไม่ขาดสาย
ล้มลงดิ้นเจ็บปวดทุรนทุราย
เจ็บมากมายแต่ยังไม่ตายทันที
เจ้าก้อนหินพอใจกับอาหาร
สนุกสนานจนพอใจอย่างเต็มที่
จัดการฆ่าอย่างรวดเร็วไม่รอรี
เพื่อเซ็ตที่เตรียมต้อนรับรายต่อไป
ฦๅฤๅ
