ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาวระดา]

เพราะหัวใจไวจนไม่ทนเจ็บ
แม้รอยเล็บเจ็บลึกเหมือนศึกหนัก
อาจเป็นเพราะเปล่าเปลี่ยวไม่เทียวรัก
จึงสำลักกฎเกณฑ์เส้นก่อกวน

ไม่หวานฉ่ำคำชูหวานหูน้อย
มีโอนคล้อยพลอยพลางเพียงบางส่วน
ทุกคำขอพอพลาดขาดขบวน
ผลแปรปรวนรวนเรพร้อมเพพัง

ความต้องการบานปลายจุดหมายเปลี่ยน
เหมือนบทเรียนยากไปใจสิ้นหวัง
ถอดแรงโถมโหมถ่อต่อพลัง
พบคำสั่งมากเหลือเบื่อระอา

อยากมีคู่ชูค่าแทบ....หน้ามืด
เพราะคำฝืดหนืดเหนียวเกี้ยวกร่อยหนา
อยากให้สมดวงจิตด้วยฤทธา
แต่ปัญญาเอาใจ...ฉันไม่มี(แต่ปัญหาตั้งด่านหวานไม่เป็น)

ดาวระดา

[--ณัชชา--]

ไม่ต้องการหวานถ้อยบ่อยก็เบื่อ
ดั่งจุดเชื้อไฟเผาให้เราเห็น
คำออดอ้อนเผาใจเหมือนไฟเย็น
แยกประเด็นเอาไว้ให้เด่นชัด

แค่มีความจริงใจคงได้ผ่าน
เพียงคำหวานรางเลือนเหมือนฝึกหัด
คำพูดกับความจริงใจสิ่งไหนวัด
นึกอึดอัดคำหวานรำคาญใจ

[สะเลเต]

(อดีต)
ถ้อยคารมบ่มหวานที่หว่านแจก
ทุกคำแทรกแสร้งบอก...หลอกให้หลง
เราพาซื่อ...ถือรักจักมั่นคง
ท้ายดิ่งลงกรงบ่วง..ลวงซาตาน

หยอดคำหวานผลาญใจให้ลงเชื่อ
ต้องเป็นเหยื่อเมื่อหลง...ดงคำหวาน
กว่าจะพ้นพาใจ...ไกลทรมาน
ใช้เวลา...เนิ่นนานผลาญทรงจำ

(ปัจจุบัน)
พอได้เจอเธอนั้น....ฉันกลัวว่า
อย่าใจกล้า..คิดย้อนก่อนถลำ
เตือนหัวใจเจ็บมาก....หากหลงคำ
กลัวใจช้ำ...ย้ำรอยขอถอยไกล

อดีตก่อนเก่านั้นฉันปวดร้าว
กับเรื่องราวรักช้ำ...ทำหมองไหม้
หากว่ารักแล้วหนอขอเพียงใจ
โปรดอย่าใช้คำหวาน....มาหว่านเลย

--- สะเรเต ---

[สล่าผิน]

อยากออดอ้อนออเซาะเพราะอยากเกี้ยว
ด้วยเพราะเปลี่ยวใจมากอยากเอื้อนเอ่ย
หวังมีคู่อยู่เคียงเรียงชิดเชย
มิกล้าเผยกลัวเหลือเกินเธอเมินชา

พูดไม่เพราะเสนาะหูดูห้าวหาญ
ในดวงมานหวานแท้แต่ไม่กล้า
แสนเอ่ยยากมากล้ำหนอคำจา
คำเกี้ยวพาไร้หวานรำคาญใจ

คงเพียงแค่แลมองจ้องสบเนตร
บ่งบอกเหตุแห่งจิตคิดฝันใฝ่
จงอ่านคำร่ำบอกที่ออกไป
นัยตาได้เผยมาว่ารักจัง

อยากให้ฟ้าดลใจให้เธอรู้
ว่ามีผู้ไม่กล้ามาวาดหวัง
ส่งสายตามาส่อขอจงฟัง
บอกมายังตาเธอเสนอคำ..........ว่ารัก

สล่าผิน

[พริฎฐา]

เพราะหัวใจไวจนไม่ทนเจ็บ
แม้รอยเล็บเจ็บลึกเหมือนศึกหนัก
อาจเป็นเพราะเปล่าเปลี่ยวไม่เทียวรัก
จึงสำลักกฎเกณฑ์เส้นก่อกวน

ไม่หวานฉ่ำคำชูหวานหูน้อย
มีโอนคล้อยพลอยพลางเพียงบางส่วน
ทุกคำขอพอพลาดขาดขบวน
ผลแปรปรวนรวนเรพร้อมเพพัง

ความต้องการบานปลายจุดหมายเปลี่ยน
เหมือนบทเรียนยากไปใจสิ้นหวัง
ถอดแรงโถมโหมถ่อต่อพลัง
พบคำสั่งมากเหลือเบื่อระอา

อยากมีคู่ชูค่าแทบ....หน้ามืด
เพราะคำฝืดหนืดเหนียวเกี้ยวกร่อยหนา
อยากให้สมดวงจิตด้วยฤทธา
แต่ปัญญาเอาใจ...ฉันไม่มี(แต่ปัญหาตั้งด่านหวานไม่เป็น)

ดาวระดา

ขอต่อจากวรรคส่งที่ลง....ฉันไม่มี นะคะ


อ่านกลอนหนุ่ม กลุ้มจิต ด้วยพิษรัก-
นั้นหน่วงหนัก ชักนำ ทำหมองศรี
อันสาวใด ไหนกล้า มิวาที
พ่อยาหยี พี่แก้ว จึงแป้วใจ

คงครองหนุ่มมานาน เพิ่งพานพบ
ผู้สยบ จบจินต์ ถวิลไหว
ครั้นผกา อ้าผลิ ศิวิไลซ์
จึงหลงใหล ใฝ่ปอง มิ่งน้องนาง

แม้หวานน้อย คอยเกี้ยว เติมเปรี้ยวหวาน
ย่อมซึ้งซ่าน  สราญใน หัวใจบ้าง
ศิลปิน กวินชาย ฤ วายวาง
หญิงอาจหมาง อ้างล่อ ก่อประเด็น

อยากมีคู่ อยู่เคียง ต้องเสี่ยงทุ่ม
เรื่องกลัดกลุ้ม สุมใจ อย่าให้เห็น
หากจะดี พี่ต้อง มองให้เป็น
จีบเนื้อเย็น พริฎฐา ดีกว่านะ

 

กลอนไพเราะค่ะ