๏ ได้ยินคำพร่ำอ้อนคราวก่อนจาก
แทบนึกอยากเปลี่ยนใจให้คืนหวน
ยอมสละละทิ้งสิ่งทั้งมวล
เพื่อปลอบนวลให้หายคลายหมองตรม
๏ ด้วยเป็นชายหมายรักสมัครมั่น
แม้การพรากจากกันมันขื่นขม
แต่ต้องทำจำแท้แม้ระทม
หวังสุขสมภิรมย์ขวัญวันกลับไป
๏ ขอน้องนั้นมั่นใจในตัวพี่
จะกี่ปีคงมั่นไม่หวั่นไหว
ฤทัยนี้มีน้องทุกห้องใจ
หญิงอื่นใดไม่แลแม้หางตา
๏ พี่จะทำทุกอย่างเพื่อสร้างฝัน
ใช้ความรักเธอนั้นช่วยฟันฝ่า
คิดถึงเป็นแรงใจใช้นำพา
เพื่อผ่านห้วงเวลาคราไกลกัน
๏ จงอดทนคนดีรอพี่หน่อย
โปรดรอคอยวันกลับไปรับขวัญ
ขอเธอจงอย่าท้อเพื่อรอวัน
สองเรานั้นเคียงคู่สู่........วิวาห์.๚ะ๛
สดับคำพร่ำลาประหม่าสั่น
สะอื้นกลั้นรู้สึกนึกผวา
ไม่อยากยินวจีพี่จะลา
ใจปวดปร่าตรอมตรมระทมคอย
ประหวั่นใจในวันผันดิถี
หากผ่านปีพี่นี้สิลืมถ้อย
ปล่อยคนถิ่นดินป่านั่งตาลอย
ให้เนื้อกลอยพลอยช้ำระกำทรวง
จับเนื้อความคำมั่นบันทึกไว้
สัญญาใจให้ตรึงคำนึงห่วง
เฝ้าวิงวอนพรขลังใดทั้งปวง
ให้ผ่านล่วงวันคอยน้อยลงที
จะอดทนด้วยเชื่อเพื่อความรัก
จะเฝ้าถักรักร้อยอยู่คอยพี่
ไม่เคยท้อรอได้แม้หลายปี
สัญญานี้ถือมั่นนั้นเท่านาน
กอดสุดท้ายปรางแนบแถบอกอุ่น
โปรดการุณรักนี้พี่สงสาร (นะ)
อย่าให้น้องหมองหม่นค้างบนคาน
เพราะคำหวานวางไว้...ให้กันคอย 
มะสะแปค่ะ
หากถึงวันผันมาต้องลาจาก
ใจห่วงมากเหมือนเป็นเช่นเหงาหงอย
เฝ้าห่วงหาคราจากพรากเนื้อกลอย
นั่งใจลอยห่วงหาคราจากกัน
เพราะหน้าที่มีไว้ไม่อาจขัด
นายเร่งรัดเร่งพี่ขมีขมัน
พี่ต้องไปไกลห่างอย่างโดยพลัน
ใจพี่นั่นหวั่นยิ่งหากทิ้งนวล
พี่ขอร้องน้องจงได้สงสาร
หากอยู่บ้านน้องยาอย่าผันผวน
จงรักมั่นสัญญาอย่าเรรวน
ทำสิ่งควรนะน้องตรองให้ดี
หากเสร็จงานผ่านพ้นรนรานกลับ
จะมารับขวัญน้องให้ผ่องศรี
จะรีบมาพนอไม่รอรี
คิดถึงพี่นี้บ้างยามห่างไกล
