พนาสัณฑ์สั่นคลอนหลากขอนไม้
พฤกษาใบ้ใจช้ำน้ำตาร่วง
เคยยืนหยัดถัดพื้นผืนดินทวง
คนตักตวงหวงเขตเจตจำนง
หวังใช้หล้าทำดินถิ่นอาศัย
พนาไพรใกล้สูญอาดูรหลง
ต้นไม้ใหญ่ใช่ยันพื้นมั่นคง
ถูกโค่นลงดงดอยทยอยเตียน
ขอนไม้ร้างกลางป่าประดาเพิ่ม
ตามดงเดิมเสริมรอยหลายร้อยเสี้ยน
บนซุงใหญ่ใกล้เขาคนเข้าเยียน
โค่นตัดเวียนเตียนหมดสลดใจ
ซุงกองสุมทุมทับนับไม่ถ้วน
ทั้งหมดล้วนชวนเศร้าเป็นเป้าใหญ่
สำนึกคนบนภพประสบใด
มีแต่ภัยไหลวนจนมึนเมา
อีกหน่อยดิน,สินธุ์,ไพร,สัตว์ไหนอยู่
บนแหล่งภูคู่ดอยรอยภูเขา
คงจะเห็นเป็นเหล็กลวงทำเอา
แทนภาพเงาเหล่าผาพนาพี
บัณฑิตเมืองสิงห์
