ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กาญจนธโร]

~ครวญ~

ครุ่นครวญคร่ำคำเคย...เอ่ยคิดถึง
นงนาฏหนึ่งนุชนาง...น้องห่างหาย
เอื้อนออดอ้อนอุ่นไอ...ไคลคลาคลาย
หวั่นววางวายหวังวาด...ขาดเยื่อใย

จักจรจากจ่อมเจ็บ...เหน็บเจ้าจ่าย
เสื่อมสูญสายสวาทสิ้น...จินต์ว่างไหว
ล้างเลือนลาโลมเล้า...เคล้าเคลียใจ
ระเริงไร้รักร้าย...กรายรานรอน
 
แดดวงเดิมดักดาน...บนลานเศร้า
งุนงงเหงาหง่อมงม...ตรมมิถอน
ปวดปร่าแปลบปั้นปลาบ...กำซาบซอน
วุ่นวิงวอนวกวน...กล่าวบนบาน
                                                             
ทั่วทุกทิศเทพไท้...ใดศักดิ์สิทธิ์
กราบก่อกิจกูลเกื้อ...เอื้อสถาน
ใฝ่ฝันฝ่าฝืดฝืน...สะอื้นมาน
พลัดพรากพานพบพักตร์...นวลสักครา

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

วันสุดท้าย  กรายมา  ถึงคราจาก
จึงจำพราก  ซากรัก   หักใจฝืน
หึงหวงไป   ไร้หวัง   ให้ยั่งยืน
ใคร่สะอื้น  กลืนกล้ำ   ช้ำดวงแด

รึงรัดใจ   ในรัก   เคยภักดิ์น้อง
เลยหมายจอง   ห้องใจ  ได้รอยแผล
เผยพิษรัก  หักร้าว  สาวไม่แล
หนาวย่ำแย่  แท้หลง  คงเจ็บนาน

เปรยความใน  ไขเอื้อน  ก่อนเลือนลับ
วอนน้องกลับ  นับซึ้ง  ถึงความหวาน
ผ่อนทรวงขม   ตรมใจ  หยุดไขลาน
สุดสะท้าน  งานนี้   พี่คร่ำครวญ....


             

[สะเลเต]

ลืมแล้วหรือรักเรา..ครั้งเก่านั้น
หวิวไหวหวั่นเวิ้งว้าง....เคว้งคว้างหนัก
มานหมองหม่นมืดมิด..เพราะพิษรัก
ทำทายทักที่แท้..ผันแปรไกล

เหินห่างให้โหยหา....คราสิ้นหวัง
เผลอพลาดพลั้งเพ้อพร่ำ.....จิตร่ำไห้
ฝังเฝ้าใฝ่ฝากฝัน.......อันวิไล
หนาวเหน็บในนานนัก...รักสำรอง

พานพบเพื่อแพ้พ่าย..กายช้ำยิ่ง
ถูกทอดทิ้งทุกข์ท้น..หม่นใจหมอง
วาดหวังไว้เหว่ว้า...น้ำตานอง
คนเคยครองคู่เคียง..เหลือเพียงลม

ลมรักลวงลุกลาม..ยากห้ามได้
เราหลงใหลลมลิ้น..ลืมสิ้นขม
ป้วนเปี้ยนป้อนปรนเปรอ..เผลอคำชม
หล่นลงหล่มรักล่วง...ติดบ่วงมาร

รักหลุดลอยโรยรา...ถึงคราหมอง
เมินมิมองเมื่อหมด.....รสรักหวาน
ทุกข์ถาถมเธอทำ......จำตราบนาน
รักร้าวรานหลอกเล่น...ไม่เห็นเงา

เคยคลอเคล้าเคียงคู่...อยู่ชิดใกล้
เมื่อมีใหม่เมินหมาง......ทางรักเศร้า
สิ้นสุขสมสดใส.......หัวใจเรา
จึงจับเจ่าเจ็บจิต...สิทธิ์แค่ครวญ

--- สะเรเต ---

[กาญจนธโร]

วันสุดท้าย  กรายมา  ถึงคราจาก
จึงจำพราก  ซากรัก   หักใจฝืน
หึงหวงไป   ไร้หวัง   ให้ยั่งยืน
ใคร่สะอื้น  กลืนกล้ำ   ช้ำดวงแด

รึงรัดใจ   ในรัก   เคยภักดิ์น้อง
เลยหมายจอง   ห้องใจ  ได้รอยแผล
เผยพิษรัก  หักร้าว  สาวไม่แล
หนาวย่ำแย่  แท้หลง  คงเจ็บนาน

เปรยความใน  ไขเอื้อน  ก่อนเลือนลับ
วอนน้องกลับ  นับซึ้ง  ถึงความหวาน
ผ่อนทรวงขม   ตรมใจ  หยุดไขลาน
สุดสะท้าน  งานนี้   พี่คร่ำครวญ....
           
             วันสุดท้าย



หวนไม่หวน นวลน้อง จงตรองจิต
ตรึกพินิจ อดีตหลัง ครั้งกำสรวล
ใครกันเล่า เจ้าอ้อน วอนสำนวน
ดีๆล้วน มอบให้ ใยไม่จำ

หรือดีพี่ ดีน้อง ครรลองต่าง
เลยโยนห่าง ขว้างทิ้ง กลิ้งถลำ
เจ็บจริงเจ็บ เจ็บนัก รักกระทำ
เจ็บไม่จำ จึงนำอ้อน วอนน้องคืน

หากไม่แล แม้ตากัน อย่าหันกลับ
หากไม่รับ กลับมาคบ จำจบฝืน
แม้นทุกข์ทน รานร้าว กี่คราวคืน
ก็จักกลืน ขืนข่ม ให้จมจินต์.....



             

[/color]
             

[กาญจนธโร]

~วันคืนคอย~คอยคืน~สะอื้นคอย~

พิรุณโหม ลมซ้ำ กระหน่ำซัด
คำรามขัด ข่มคลั่ง ทั้งเวหน
ฟ้ามืดมัว สลัวลาง ครางอึงอล
บัดสิ้นฝน ฟ้าแจ้ง แสงทิวา

พรรณราย พรายรุ้ง พุ่งพาดผ่าน
เฉกสะพาน โค้งพราว สู่ราวฟ้า
เฉดสีสด งดงาม อร่ามตา
ทอทาบทา ฟ้าใส ให้ชื่นชม

ลมเคยโจม โถมถั่ง ก็ยั้งเอื่อย
โลมรินเรื่อย เฉื่อยฉ่ำ ด่ำทรวงสม
สกุณา ถลาร่อน ย้อนเล่นลม
หทัยซม ซบคะนึง หนึ่งนงยา

ฝากทิวทุ่ง คุ้งน้ำ กอบคำรัก
ฝากใจภักดิ์ จำหลักแน่น ในแก่นผา
ฝากลมลิ่ว พลิ้วคิดถึง รำพึงมา
ฝากห่วงหา ว่าคอยนวล หวนเก็บกำ

ยามห่างนา ลาคุ้ง ทุ่งสวรรค์
ถ้อยจำนรรค์ วันวาร ชานขนำ
อ้อมอุ่นไอ ไคลคลา อย่าเลือนจำ
ทิวาค่ำ ย้ำใจ บางใครคอย

ฝากใจผ่าน ผ่านใจ ไปสู่ขวัญ
ทุกคืนวัน วันคืน เฝ้าขื่นหงอย
ฝากคำร้อย ร้อยคำ ร่ำถึงกลอย
วันคืนคอย คอยคืน สะอื้นคอย

ปภัสร์
๑๑ พฤษภาคม ๒๕๕๔
๐๕.๐๐ น.

[ไม่รู้ใจ]

เมฆหมอกหม่นหมองไหม้..ฝังในจิต
เคยครุ่นคิดคล้อยคำ..โศกกำสรวล
จึงจากจรเจ็บจำ..พาคร่ำครวญ
ไห้โหยหวนห่างหาย..พ่ายรำพัน

เพลินเพลงพจน์พ่นพิษ..ลิขิตรัก
ปรุป่นปรักปวดปลาบ..กำซาบขวัญ
หลงลมลิ้นเล่ห์ลวง..ทรวงจาบัลย์
ผิผกผันผวนผาย..คล้ายโซ่ตรวน

ไม่รู้ใจ