ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[แป้งน้ำ]

แค่ไหนหรือ? . .. ถึงเรียกว่า "ดีพอ"
หรือความจริงเป็นแค่ข้ออ้าง . .. เท่านั้น
คนดีไม่พอคือฉัน
หรือเป็นความรู้สึกของคุณนั้น . .. ที่เปลี่ยนไป

. . . . .  . . .

ในอ้อมกอดของคนเก่า ~ เก่า
มันคงไม่อบอุ่นเท่า . . กุมมือนุ่มเบาของคนใหม่
ฉันไม่รู้หรอก . . ว่าคุณมีความสุขแค่ไหน
เหมือนที่คุณไม่เคยรู้ . . ว่าฉันเจ็บร้าวเพียงใด
ทุกครั้งที่คุณพูดใส่ . .. ว่าไม่ดีพอ~*

[จ้อง เจรียงคำ]

คุณต้องการ..เท่าไหร่
หรือที่ฉันให้..มันไม่ใช่..สิ่งที่คุณขอ
ฉันไม่เคย...ลดมันน้อยลง และรักก็ยังคงถักทอ
ถ้าคุณไม่อยากสานต่อ..คำว่าไม่ดีพอ..หรือยุติธรรม

การที่คุณเดินจากไป
แล้วทิ้งข้อหาทางหัวใจ...เอาไว้เหยียบย่ำ
ทั้งเจ็บเพราะสูญรัก..ทั้งต้องช้ำหนัก..ถูกปรักปรำ
ถ้าฉันไม่ดีพออย่างที่พร่ำ..แล้วคนอย่างคุณต้องใช้คำว่าอะไร


อาร์ตี้ 

[ทอฝัน]

ในช่วงเวลา...ที่อ่อนไหว
อยากนะ...อยากเขียนอะไรๆ...ตามใจบ้าง
ปลดปล่อยความเศร้าเหงาหงอย...ในรอยทาง
พริ้มตาแล้วยิ้มกว้างๆ...เพียงบางวัน

อาจ...ไม่ดีพอ
ทำคนอ่านหน้างอ...หงุดหงิดกับความเพ้อฝัน
ก็เลื่อนผ่านเลยไปละกัน
อย่าอ่านต่อเชียวนะ...เพราะมันอันตราย

แดดจะออก...ดอกไม้จะบาน
น้ำที่ค้างใบก้าน...กำลังเลือนหาย
หมอกสีจางบางเบา...เริ่มคลี่คลาย
ดูซินั่นกลีบดอกไม้...กำลังผลิบาน

ระเหยกลิ่น...ดินชื้น
ฉันเพียงหยุดยืน...อยู่หน้าบ้าน
ทอดสายตาฝ่าแดดริ้ว...ลมพัดเฉื่่อยฉิวสัมผัสผิว...เนิ่นนาน
จิตจับเพียงดอกเดียวทะลุผ่าน...จินตนาการ...กำจาย

บอบบาง...นักเจ้าเอย
เกรงกลีบที่เผยจะย่อยยับ...ดับสลาย
โน่นแน่ะ...หมู่ภมรมากมาย
กำลังมุ่งหมายคลุกเคล้าเล้าโลมลาวัลย์

ฉันมัน...ดีไม่พอ
มิอาจยื่นมือพนอปกป้องจอมขวัญ
มิอาจฝืนกฏเกณฑ์ธรรมชาติ...แห่งการสืบพันธ์
แดด...ลม...แมลง...สร้างสรรค์
เวียนวนเช่นนั้นตลอดมา...และคงตลอดไป

ในความไม่มี...และ...ไม่พอ
ถ้าหากเขียนต่ออาจโดนฆ่าตายได้
ก็บอกแล้วว่าแค่อยากเขียน...อะไรๆ
บางช่วงเวลาที่อ่อนไหว...แค่นั้นเอง...!!!

.................ขอบพระคุณทุกท่านที่ทนอ่านนะเจ้าคะ คือว่ามัน เอ้อ.......//ดรีม

[เมฆา...]

ในช่วงเวลา...ที่อ่อนไหว
อยากนะ...อยากเขียนอะไรๆ...ตามใจบ้าง
ปลดปล่อยความเศร้าเหงาหงอย...ในรอยทาง
พริ้มตาแล้วยิ้มกว้างๆ...เพียงบางวัน

อาจ...ไม่ดีพอ
ทำคนอ่านหน้างอ...หงุดหงิดกับความเพ้อฝัน
ก็เลื่อนผ่านเลยไปละกัน
อย่าอ่านต่อเชียวนะ...เพราะมันอันตราย

แดดจะออก...ดอกไม้จะบาน
น้ำที่ค้างใบก้าน...กำลังเลือนหาย
หมอกสีจางบางเบา...เริ่มคลี่คลาย
ดูซินั่นกลีบดอกไม้...กำลังผลิบาน

ระเหยกลิ่น...ดินชื้น
ฉันเพียงหยุดยืน...อยู่หน้าบ้าน
ทอดสายตาฝ่าแดดริ้ว...ลมพัดเฉื่่อยฉิวสัมผัสผิว...เนิ่นนาน
จิตจับเพียงดอกเดียวทะลุผ่าน...จินตนาการ...กำจาย

บอบบาง...นักเจ้าเอย
เกรงกลีบที่เผยจะย่อยยับ...ดับสลาย
โน่นแน่ะ...หมู่ภมรมากมาย
กำลังมุ่งหมายคลุกเคล้าเล้าโลมลาวัลย์

ฉันมัน...ดีไม่พอ
มิอาจยื่นมือพนอปกป้องจอมขวัญ
มิอาจฝืนกฏเกณฑ์ธรรมชาติ...แห่งการสืบพันธ์
แดด...ลม...แมลง...สร้างสรรค์
เวียนวนเช่นนั้นตลอดมา...และคงตลอดไป

ในความไม่มี...และ...ไม่พอ
ถ้าหากเขียนต่ออาจโดนฆ่าตายได้
ก็บอกแล้วว่าแค่อยากเขียน...อะไรๆ
บางช่วงเวลาที่อ่อนไหว...แค่นั้นเอง...!!!

.................ขอบพระคุณทุกท่านที่ทนอ่านนะเจ้าคะ คือว่ามัน เอ้อ.......//ดรีม

...เหตุใดนวลจึ่งร้อง ....เยี่ยงนี้
นวลเด่นเช่นโสภี....แจ่มแจ้ง
ถ้อยคำร่ำพาที.......หาไม่ จริงเลย
ดียิ่งไร้ข้อแย้ง....สดับซึ้งตรึงมาน

...หลายหลากหากวุ่นว้าง.....อารมณ์
พี่ชื่นรื่นขอชม....ขับร้อง
เขียนเถิดเพื่อคลายปม.....ปลดปล่อย ใจแฮ
ให้ตื่นฟื้นทรวงน้อง......อย่าท้อจงจารฯ






***เมฆา...***

[ไพร พนาวัลย์]

ท้อใจจัง...

เธอเอาแต่นั่ง...บ่นว่า สาระพัด
เอาฉันไปวัด...กับคนอื่นๆ
ที่เขาดี..เด่น..ดัง ทั้งวัน ทั้งคืน
จะให้ฉัน..เป็นเหมือนคนอื่นๆ ได้อย่างไร?

เปลี่ยนแปลง...

เธอจะให้ฉันเปลี่ยนแปลง...ทุกๆอย่าง
เป็นต่างๆ...ดั่งที่เธออยากให้เป็นได้
ทั้งจุกจิก...จู้จี้...ขี้บ่น...จนร่ำไร
ให้มันได้อย่างใจ...ที่เธอต้องการ

ไม่ดีพอ...

ฉันคงไม่ดีพอ...ตามที่เธอตัดพ้อ
คงต้องรอ...ชาติหน้า...ตอนบ่ายๆ..ไม่นาน
เราทำไมต้องอยู่ด้วยกัน...อย่างทรมาน
เพราะเธอประจาน...ไปทั่ว...ว่าฉันชั่ว...เลวทราม!!

จากกันดีกว่า...

ในเมื่อฉัน...มันไม่ใช่คนดี
ในวันนี้...ฉันยอมแพ้...ให้เธอเหยียดหยาม
ขอเดินไปตามทาง...ของคนที่ถูกประนาม
ก่อนจากไป...ขอถาม...สักคำ...
"ลืมคำว่ารัก แล้วหรือไร?"

 

"ปรางค์  สามยอด"

อย่าซีเรียส เน้อ แบบว่า น้อยใจหน่อยๆ

[สุดสาย]

ในช่วงเวลา..ที่..อ่อนไหว
ฉันเคยถามถึง..เสียงของใจ..ใคร..ในฝัน
คิดอย่างไรกับ..ความห่าง..ที่..ต่างกัน
เคยมีฉัน..อยู่บ้างไหม..ในใจเธอ

ไม่ดีพอ..ที่..จะ..อยู่ข้างใจ
เป็นเพียง..คนคั้นเวลา..ใช่ไหม..ยามใจเผลอ
วันที่เธอ..เหนื่อย..อ่อนล้า..ก็มาเจอ
ยามความเบลอ..ร่วง..หล่นหาย..ก็ย้ายไป

ฉันมัน..ดี..ไม่พอ
หมดสิ้นแล้ว..คำที่ขอ..รอ..ไม่ไหว
ขอส่งคืน..คนดี..ที่ห่วงใย
อวยพร..ให้..เธอสุข..อยู่..ทุกเวลา

อย่า..เสียใจกับ..คน..อย่างฉัน
เดินไปข้างหน้าเพื่อ..สร้างฝัน..วันที่..ดีกว่า
เมื่อไม่มี..ความสั่นไหว..ใด..ในแววตา
ก็เหมือนโดนเธอ..สั่ง..ฆ่า..( ฉัน ) อย่างถาวร


..nara..

[แป้งน้ำ]

ฉันไม่รู้ . . ว่าฉันทำผิดตรงไหน
และที่สงสัยคุณก็ไม่เคยตอบคำถาม
ฉันเป็นยังไง . .. ขอได้ไหม . . โปรดให้นิยาม
อย่าทิ้งไว้แต่คำถาม . .. กับความไม่เข้าใจ

. . . . . . . . . . .


ถ้านี่ . .. คือสิ่งสุดท้ายที่วอนขอ
คุณจะพอให้ฉันได้ไหม
แค่บอกว่าความจริงแล้วฉัน "ดีพอ" . . คุณแค่หาข้ออ้างเพราะ "อยากไป"
เวทนาฉันทีได้ไหม . .
อย่าโยนความผิดทุกอย่างไว้ . .. ที่ฉันเลย~*


 

[~ นายใบชา ~]

ฉันแพ้หมดทุกทาง
ทำอะไรทุกอย่าง ไม่ดีเท่าเขา
ผิดไปหมดแล้ว เส้นทางของเรา
กลายเป็นความรักเก่าๆ คอยขวางตา

. .

ฉันไม่เหลือความดีสักอย่าง
เธอคงจะทิ้งขว้าง ในอีกไม่ช้า
แม้จะเรียกร้อง ทุกอย่าง ให้คืนมา
...หรือต่อให้ขาดใจอยู่ตรงหน้า...
เธอก็ไม่มีทางกลับมา  เป็นคนเดิม

. . . .