ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[-:-ซีฟง-:-]

เ พี ย ง ค ว า ม เ ห ง า ผั ด ผ่ า น
ก็ไหวซ่านหวาดหวั่นไปทั่ว
ไม่อยากพบเจอเพราะว่ากลัว
ความเหงาที่กำลังลอยประชิดตัวเข้ามาทุกที


ยิ่ ง ห ว า ด ก ลั ว เ ท่ า ไ ห ร่
ยิ่งทำให้หวั่นไหว .. อยากหนี
แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งไกล้ทุกที
ความจริงที่อยู่ตรงนี้ .. ความเหงาที่มี
... หนีไม่พ้นเลย ...

[-:-ซีฟง-:-]

ยังรอฟังเรื่องราวเก่าๆ

แม้บางครั้งก็เหงาจนหวั่นไหว

เฮยอิงผู้นี้ยังรอสายลมหวังดีพัดผ่านใจ

รอวันนึงคงผ่านมาได้ยังคงที่ใช่ไหมความเร็วของสายลม

ขออย่าได้ทดท้อ

ใจคนรอคงพอสุขสม

หากเหนื่อยล้าหวนกลับมานะสายลม

ดอกไม้ดอกนี้จะเพราะบ่มจนสายลมเพิ่มกำลังใจ

เ วี ย น ห มุ น อ ยู่ ท่ า ม ล า ง โ ล ก ก ว้ า ง
มีเหนื่อยบ้าง .. ท้อบ้าง แต่ยังมีความหวัง
มีแรงใจ มีแรงพลัง
กลิ่นกรุ่นนั้นยังเพิ่มเติมแรงศรัทธา


ด้ ว ย สั ญ ญ า กั บ ด า ว ที่ ล อ ย เ ก ลื่ อ น
ว่าจะไม่ลบเลือนเหมือนฝนซา
ห่างไปเพราะจำเป็น .. แต่จะกลับมาหา
ชื่นชมกลิ่นกรุ่น ไออุ่นพาเพิ่มเติมแรง

[-:-ซีฟง-:-]

ล่ อ ง ล อ ย ไ ป ใ น อ า ก า ศ
หลับตาวาดระบายฝัน
อีกหนึ่งความเหงาที่ผูกพัน
ก็ใต้ฟ้าเดียวกัน .. ใช่ว่าไกล


ส า ย ล ม ยั ง ค ง พั ด ไ ห ว ห วิ ว
ดอกไม้กำลังเอนปลิวตามแรงไหว
ชูช่อล้อลมผสานผสมไป
เอาความเหงาใด - ใดมาแบ่งปัน


ร ว บ ร ว ม ค ว า ม เ ห ง า
รวมเป็นเรา .. ดอกไม้ .. สายลม .. และความฝัน
เก็บเอามามัดไว้ด้วยความผูกพัน
แม้เจอเรื่องราวใดจะไม่ไหวหวั่น .. ผันเปลี่ยนตามกาลเวลา

[my smile]

ส า ย ล ม แ ห่ ง ค ว า ม เ ห ง า
พัดปลิว..อ่อนเบา..ผ่านฉัน
ขณะที่ใครใคร..คงคลายร้อน..จากแสง..แห่งตะวัน
ใจฉัน...กลับหนาวสั่น..เหน็บใจ

ห า ก มี ..สั ก ค น
โอบกอด..ใจดวงหม่น..ดวงนี้ไว้
ให้ไออุ่น...คลายความหนาว...ร้าวดวงใจ
ฉั น ค ง
ไม่เฉยชา.ที่จะรับไว้..ด้วยยินดี

[-:-ซีฟง-:-]

ส า ย ล ม แ ห่ ง ค ว า ม เ ห ง า
พัดปลิว..อ่อนเบา..ผ่านฉัน
ขณะที่ใครใคร..คงคลายร้อน..จากแสง..แห่งตะวัน
ใจฉัน...กลับหนาวสั่น..เหน็บใจ

ห า ก มี ..สั ก ค น
โอบกอด..ใจดวงหม่น..ดวงนี้ไว้
ให้ไออุ่น...คลายความหนาว...ร้าวดวงใจ
ฉั น ค ง
ไม่เฉยชา.ที่จะรับไว้..ด้วยยินดี

ส า ย ล ม แ ห่ ง ค ว า ม เ ห ง า
ไม่ได้ตั้งใจเอาความเหน็บหนาวมาให้
แต่เพราะหน้าที่ ที่ต้องพัดผ่านจากแดนไกล
จึงอาจทำให้ใครต่อใครหนาวเหน็บบางเวลา


ส า ย ล ม ก็ ว้ า เ ห ว่
เดินทางบนโลกที่ซวนเซสุดปลายฟ้า
เพียงได้แค่มองผ่านอากาศลงมา
ความเหงาก็ืทวียิ่งกว่าหลับตาแล้วพัดไป


ห า ก ไ ม่ มี ใ ค ร ค ล า ย  ค ว า ม เ ห  ว่ว้ า
ตลอดช่วงเวลาสายลมจะช่วยพัดพาความอ่อนไหว
แม้เพียงสักนิดที่พอจะช่วยคลายหงาจากใจ
จะขอโอบกอดด้วยอุ่นไอ .. แห่งสายลม

[-:-ซีฟง-:-]

ส า ย ล ม ค ง ต้ อ ง พั ด พ า
ไปยังแผ่นฟ้าเบื้อหน้า ในเวลาไม่ช้านี้
แล้วจะกลับมาใหม่เป็นสายลมเหงาที่หวังดี
ไม่ว่าจะเป็นวันพรุ่งนี้ หรืออีกกี่นานปี
.. จะกลับมา ..

[my smile]

ส า ย ล ม แ ห่ ง ค ว า ม เ ห ง า
ไม่ได้ตั้งใจเอาความเหน็บหนาวมาให้
แต่เพราะหน้าที่ ที่ต้องพัดผ่านจากแดนไกล
จึงอาจทำให้ใครต่อใครหนาวเหน็บบางเวลา


ส า ย ล ม ก็ ว้ า เ ห ว่
เดินทางบนโลกที่ซวนเซสุดปลายฟ้า
เพียงได้แค่มองผ่านอากาศลงมา
ความเหงาก็ืทวียิ่งกว่าหลับตาแล้วพัดไป


ห า ก ไ ม่ มี ใ ค ร ค ล า ย  ค ว า ม เ ห  ว่ว้ า
ตลอดช่วงเวลาสายลมจะช่วยพัดพาความอ่อนไหว
แม้เพียงสักนิดที่พอจะช่วยคลายหงาจากใจ
จะขอโอบกอดด้วยอุ่นไอ .. แห่งสายลม

ไ ห ว ห วิ ว
เธอคงหอบหิ้ว..ความขื่นขม
ขอโทษน่ะ.สายลม
ที่เพิ่มพูนความระทม..แก่เธอ

ไ ม่ ต้ อ ง ห่ ว ง ฉั น
ทำหน้าที่ของเธอ....อย่าหวาดหวั่น..
ฉัน.รับได้...เสมอ
สายลมจ๋า...หากผ่านมา...พบเจอ
จงปล่อยให้ฉันเก้อ...อย่าเฉียดมาเจอ...คนเอาแต่ใจ



ล ม ส า ย อุ่ น
ยังไงก็ขอบคุณมากกว่าสิ่งไหน
เธอช่างแสนดี..ขอบคุณที่โอบกอด...ฉันด้วยหัวใจ
ไออุ่นที่เธอมอบให้..ฉันสัมผัสได้..แม้บางเบา

[ทอฝัน]

จะรอคอยอยู่แบบนี้

จนกว่าสายลมจะพัดวีข้ามมาถึง

ตรงปลายเส้นขอบฟ้าที่สายตายังตราตรึง

ดอกไม้เพียงดอกหนึ่งยังคงคิดถึงสายลม

ขอเพียงพัดมาบ้างบางเวลา

ให้ดอกไม้หายหนาวอุราขื่นขม

เพียงสิ่งเดียวที่จะให้หายห่อเหี่ยวทุกข์ระทม

แค่เพียงการกระทบจากสายลมความเหงาที่ฝังจมคงมลาย
................................................................................

...หากสายลม...ยังไม่พัดมา
ขอดอกไม้นา...นั่งเป็นเพื่อน...ได้ไหม?
ดูโน่นซี...แสงดาว...กระพริบไกล
วับวาว...วิบไหว...ในนภา

...เพียงเพราะฉัน...ยังเหงา
คุยกับเธอ...เหมือนเจอเพื่อนเก่า...อยู่ตรงหน้า
แม้ไม่รู้...ไม่เห็น...สิ่งที่เธอเร้น...ในดวงตา
ก็ยังอบอุ่นนักหนา...ด้วยภาษา...แห่งหัวใจ...

.....................//ผักบุ้งนา

[ดอกกระเจียว]

เย็น..เมื่อสายลมพัดมา..
สักครู่..ก็พัดลาจนคนเปลี่ยวอ่อนไหว
ร้อนเป็นพักๆ..เหมือนความรักในดวงใจ
บางครั้งที่เข้ามา..บางครั้งที่จากไป
แล้วมันจะเหลืออะไร..นอกจากใจโทรมๆ..ของฉันเอง



 

[ทอฝัน]

ฝันดีนะสีสันแห่งท้องนา

ค่ำคืนที่ดาวเกลื่อนฟ้าจะส่งอาทรให้

ฝากสายลมหนาวพัดเยื่อใยบางเบาไป

ห่มคลุมร่างกายให้หลับไหลในนิทรา

แล้วพบกันในความฝัน

ฉันจะรอที่สะพานความห่วงหา

รีบมานะเดี๋ยวจะไม่เหลือเวลา

จะพาเธอท่องโลกนิทราไปทั้งคืน...
..................................................

...เมื่อเฮย...อิงปรากฏ
ผักบุ้งนาก็ดูงามงด...สดชื่น
ลบความอ้างว้างอ่อนไหว...ไร้จุดยืน
ขอบคุณนะ...ที่หยิบยื่น...ความหวังดี

...รู้มั้ย?...ที่ฝืนหายใจ...อยู่ตรงนี้
พยายามผลิใบยอด...เขียวขจี
หวังจะมี...ใครสักคน...ที่เข้าใจ...ที่เข้าใจ...!!!
และ...เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน...นี้เช่นกัน...

................//ผักบุ้งนา

[-:-ซีฟง-:-]

สายลมกำลังทำหน้าที่

แค่พอมีเวลามาส่งข่าว

ไม่อาจต่อสานเป็นความยาว

แต่ยังคิดถึงทุกคราว..ดอกไม้ดอกเดิม

[ไพร พนาวัลย์]

เมื่อลมเหงาพัดมายามหน้าแล้ง
ใบไม้แห้งเหี่ยวไปจนใจข้า
อยากป็นฝนหล่นพรมข่มอุรา
จนปัญญาเสียแล้วแก้วตาเอย

มีบ่อน้ำกลางนาท่าน้ำฝน
แม้จะข้นไปหน่อยกลอยใจเอ๋ย
ข้าจะขอรดน้ำเจ้าทรามเชย
ให้งอกเงยงามตาไม่ช้านาน

 

"ปรางค์  สามยอด"

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

...เจ้าความเหงา...
ทำไมถึงเศร้าปวดร้าวและหวั่นไหว
สายลมพัดผ่านมา.....พาหนาวเหน็บถึงทรวงใน
โอ้ดวงใจ...ใยเจ้าช่างเยือกเย็น

...เหงาและหนาวในครานี้...
จะพอมีบ้างไหมใครที่ผ่านมาเห็น
อยากบอกให้รับรู้.....ถึงความจำเป็น
มันยากแสนเข็ญ....ที่ต้องนอนเหงาหัวใจ

ยามพระอาทิตย์อัสดง

[-:-ซีฟง-:-]

ไ ห ว ห วิ ว
เธอคงหอบหิ้ว..ความขื่นขม
ขอโทษน่ะ.สายลม
ที่เพิ่มพูนความระทม..แก่เธอ

ไ ม่ ต้ อ ง ห่ ว ง ฉั น
ทำหน้าที่ของเธอ....อย่าหวาดหวั่น..
ฉัน.รับได้...เสมอ
สายลมจ๋า...หากผ่านมา...พบเจอ
จงปล่อยให้ฉันเก้อ...อย่าเฉียดมาเจอ...คนเอาแต่ใจ



ล ม ส า ย อุ่ น
ยังไงก็ขอบคุณมากกว่าสิ่งไหน
เธอช่างแสนดี..ขอบคุณที่โอบกอด...ฉันด้วยหัวใจ
ไออุ่นที่เธอมอบให้..ฉันสัมผัสได้..แม้บางเบา

ฉันมองเห็นความขื่นขม
รับรู้ความระทมจากใต้แผ่นฟ้า
แม้เคยเห็นมาเท่าไหร่ก็ไม่ชินชา
ยังคงซึมซับความเหว่ว้ากลับมาด้วยทุกที


เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านเท่านั้น
แต่ก็อยากหยุดในพื้นที่แห่งฝันเพื่หลีกหนี
ความเหว่ว้าความอ้างว้างที่มี
ไม่ได้อยากเป็นอย่างนี้ แต่ก็หนีไม่พ้นสักที  ..  ความเป็นจริง


ไม่เป็นไรถ้าเธอรับไหว
เมื่เธอยิ้มได้ฉันก็วางใจ ..  แต่จะไม่ทอดทิ้ง
เมื่ใดที่เธอต้องการอุ่นไอที่มีอยู่จริง
สายลมจะพัดลมไกวให้เธอพักพิง ..  เพือพักเอน

[-:-ซีฟง-:-]

จะรอคอยอยู่แบบนี้

จนกว่าสายลมจะพัดวีข้ามมาถึง

ตรงปลายเส้นขอบฟ้าที่สายตายังตราตรึง

ดอกไม้เพียงดอกหนึ่งยังคงคิดถึงสายลม

ขอเพียงพัดมาบ้างบางเวลา

ให้ดอกไม้หายหนาวอุราขื่นขม

เพียงสิ่งเดียวที่จะให้หายห่อเหี่ยวทุกข์ระทม

แค่เพียงการกระทบจากสายลมความเหงาที่ฝังจมคงมลาย

กลับมาแล้วสายลมเก่า
ดอกไม้คงนอนเหงาอยู่ใช่ไหม
สายลมเองก็เหมือนกันเมื่อพัดไป
ความคิดถึงก็ยังอยู่ในหัวใจ .. ดอกไม้สีดำ


ผ่านการทำทำหน้าที่
เพื่อหล่อเลี้ยงชีวีในคืนค่ำ
ความเหงาที่มีท่ามกลางท้องฟ้ามืดดำ
และความบอบช้ำยิ่งทำคิดถึงดอกไม้ในสายสม


กลับมาแล้วสายลมเหงา - เหงา
เก็บเอาเรื่องราวมาเล่าบรรเทาความขื่นขม
ร้อยเรียงอักษรเขียนเป็นกลอนมาชื่นชม
ความคิดถึงของหนึ่งสายลม .. ที่พัดมาชื่นชมดอกไม้งาม

[-:-ซีฟง-:-]

สายลมของฉัน

คงมัวพัดผ่านบนโลกกว้าง

หวังว่าดาวบนฟากฟ้าคงส่งสัญญาบางบาง

ให้สายลมหายอ้างว้างระหว่างทางไป

เฮยอิงผู้นี้...

คงเข้านอนเสียทีให้หายหวั่นไหว

รับความอาทรจากฟากฟ้า ดวงดาราคงแนบอุ่นไอ

ขอสายลมจงปลอดภัยและหวนกลับมาใหม่เมื่อถึงฤดู

ดอกไม้ที่หลับไหล

คงกำลังเพลิดเพลินในดินแดนฝัน

เห็นหรือเปล่าสะพานเชื่อมความผูกพันธ์

จะมีสายลมอบอุ่นอยู่ที่นั่นคอยเธอ

[-:-ซีฟง-:-]

...หากสายลม...ยังไม่พัดมา
ขอดอกไม้นา...นั่งเป็นเพื่อน...ได้ไหม?
ดูโน่นซี...แสงดาว...กระพริบไกล
วับวาว...วิบไหว...ในนภา

...เพียงเพราะฉัน...ยังเหงา
คุยกับเธอ...เหมือนเจอเพื่อนเก่า...อยู่ตรงหน้า
แม้ไม่รู้...ไม่เห็น...สิ่งที่เธอเร้น...ในดวงตา
ก็ยังอบอุ่นนักหนา...ด้วยภาษา...แห่งหัวใจ...

.....................//ผักบุ้งนา

ท้องนภาไกลกว้าง
ยังมีอีกหลายความอ้างว้าง เงียบเหงา
เช่นเดียวกับลมสายพริ้วเบา
ที่หอบเอาความเหงาติดตัว


ผักบุ้งที่คุ้งน้ำ
อยู่เป็นเพื่อนดอกไม้สีดำ ในวันที่สายลมกำลังพัดไปทั่ว
มีสองความเหงาคงไม่เศร้าและน่าหวาดกลัว
วันที่ท้องนภามืเมัว คงไม่ต้องกลัวความเดียวดาย

[-:-ซีฟง-:-]

รับรู้ได้ในกลิ่นไอของสายลม

ว่ากำลังเตรียมจะโถมมาที่นี่

ฝันหวานนะสายลมที่หวังดี

ค่ำคืนนี้ขอให้ทำหน้าที่สุดกำลัง

ขอบคุณความห่วงใย

ที่ส่งมาให้ในคืนนี้

ซีฟง จะฝากดาวกล่อมคนดี

ให้ดอกไม้ไร้สี ฝันดีตลอดคืน

[บ้านริมโขง]

อยากจะเหงาเมื่อเขาเอาใจห่าง
อยากจะวางไม่มองจ้องความเหงา
อยากบอกลาแม้อาลัยในใจเรา
อยากบรรเทาลงบ้างทำอย่างไร

เอาความเหงารวมกลุ่มรุมกันแบ่ง
มายื้อแย่งแห่งเหงาเอามากไหม
ผมมีเหลือมากเกินสุดเขินใจ
อยากแบ่งไปให้หมดลดระทม

ความเหงาผมเหงาหนักรักมากหลาย
เกินจะหมายหญิงใดให้สุขสม
จึงต้องเหงาตัดใครไม่ชื่นชม...
จากอารมณ์...ไม่พ้นจนเหงาครอง

ด้วยเมื่อรักชนรักหักสะท้อน
สาวต่างงอนอ้อนคำยังทำหมอง
ต่างหนีหายกลายอื่นไร้ชื่นปอง
เหงาจริงน้องเหงาดิ้น...ไร้กลิ่นนาง...

๐ ผักบุ้งนา หน้าแล้ง ดูแห้งเหี่ยว
ใบซีดเซียว เขียวคล้ำ ดูดำด่าง
เคยแผ่ทอด ยอดไป ในทุกทาง
กลับอ้างว้าง กลางนา แสนอาวรณ์

๐ เฝ้าคอยฝน บนฟ้า หลั่งมารด
ให้เขียวสด งดงาม เหมือนยามก่อน
ฝนเจ้าเอย เผยตัว อย่ามัวนอน
ผักบุ้งดอน วอนฝน ให้หล่นมา

๐ เพียงสักห่า มารด ให้สดสวย
ก่อนชีพม้วย ด้วยแดด ที่แผดกล้า
เพียงสักห่า มาจรุง ผักบุ้งนา
ให้เริงร่า ท้าทาย ท่ามสายลม

๐ จะชูช่อ กอใหญ่ อวดใบเขียว
จะแผ่ซ่าน ก้านเรียว ที่เพรียวสม
ให้ไสว ในนา อย่างน่าชม
ให้ภิรมย์ สมปอง ทั่วท้องนา.....

ผักบุ้งกอรอฝนจนกอพับ
ใบอ่อนทับรับร้อนนอนห่วงหา
หวังความชื้นจากฝนที่หล่นมา
เพื่อพอเลี้ยงชีวาพาสืบไป

เจ้ายังคงคอยคู่อยู่กับที่
อยู่ตรงนี้ที่เกิดเฉิดไสว
น้ำจะท่วมดินแห้งแล้งอย่างไร
มิมีใครห่วงหามาใยดี

ฉันเข้าใจความเหงาเจ้าได้รับ
ฉันสดับความหวังครั้งสดสี
ฉันอยากหวงดวงใจผูกไมตรี
ฉันอยากมีสิทธิ์ขาดประกาศวาง

ห้ามใครล้ำย่ำแดนหวงแหนนี้
ห้ามเด็ดฟรีมีข้องให้หมองหมาง
ห้ามแม้ดมชมชอบมอบรักนาง
ห้ามลำรางใดผ่านมาจานเจือ

ฉันจะรดน้ำใจใส่ปุ๋ยสุข
ฉันจะคลุกอารมณ์ชมไม่เฝือ
ฉันจะไล่ศัตรูร้ายหมายเจาะเครือ
ฉันจะเอื้ออาทรอ้อนอนงค์

จะไม่ปล่อยให้เหงาความเศร้าซัด
จะคอยจัดสิ่งใดใคร่ประสงค์
จะเติมรักเติมใจเติมใส่ลง
จะไม่หลงลืมทุ่ง...ผักบุ้งนา.

"บ้านริมโขง"

[~ploy pim~]

            ดอกไม้บานรับอรุณในยามเช้า     ก็คงเหงาเปล่าเปลี่ยวเดียวดายนัก
            เพราะคนรักจากไปไม่กลับมา      สุดเหว่หว้าพาใจให้ระทม