| 13 มีนาคม 2011, 06:05:PM |
|
~ นายใบชา ~
|
 |
« เมื่อ: 13 มีนาคม 2011, 06:05:PM » |
 ชุมชน
|
๐ ผืนดินร้าง...หว่างผา...ในป่าใหญ่
มีธารใส
ไหลผ่าน
ลานหินโล่ง
ไม้หลายหลาก
มากมาย
ระยายโยง
มองเห็นโพรง
โป่งดิน
ใต้หินทราย
๐ มีเนินภู
อยู่ไกล
ในเบื้องหน้า
หมู่เมฆา
คณานับ
จับเป็นสาย
ทิวป่าไผ่
ไหวเอียง
อยู่เรียงราย
ยืนท้าทาย
สายลม
อย่างกลมเกลียว
๐ ตรงโขดหิน
ดินดาน
บนลานกว้าง
ต้นไผ่คว้าง
กลางโขด
อย่างโดดเดี่ยว
เป็นไผ่หลง
พงษ์หมู่
อยู่ต้นเดียว
อวดใบเขียว
เรียวงาม
ช่างหวามจินต์
๐ ไผ่หลงกอ...หน่อไผ่...ไม่ย่นย่อ
ยังแทงช่อ...หน่อผุด...มิหยุดสิ้น
ต้นแตกหน่อ...ต่อก้าน...พ้นลานดิน
คล้ายถวิล...ถิ่นฟ้า...นภางาม
๐ หน่อเป็นลำ...ค้ำก้าน...แตกฐานราก
เป็นหลายหลาก...จากหนึ่ง...จึงสองสาม
ทุกคืนวัน...ฟันฝ่า...พยายาม
จนลุกลาม...ท่ามดง...แม้หลงกอ
๐ ถึงมองไป...ไร้หวัง...ก็ยังขืน
คงหยัดยืน...ฝืนไป...ไม่ย่นย่อ
ขอลองดู...สู้ชะตา...มิรารอ
จนมีหน่อ...ต่อต้น...จนเป็นลำ
๐ ไผ่หลงกอ...ต่อพงษ์
กลางดงป่า
สู้ฟันฝ่า...พาต้น...พ้นพื้นต่ำ
กิ่งใบก้าน...สานสยาย...คล้ายร่ายรำ
สานลำนำ...ระบำไพร...ใต้ฟ้าคราม |
|
|
|
| 13 มีนาคม 2011, 07:40:PM |
|
ทอฝัน
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 13 มีนาคม 2011, 07:40:PM » |
ชุมชน
|
...ยามลมพัด...ระบัดใบ...ไผ่ย่อมรู้
โอนลำลู่...มิขืน...ยืนท้าท่าม
เพียงลำเดียว...เทียวคว้า...พยายาม
แม้ดูงาม...อาจเศร้า...เหงาในทรวง
...เคยหลงกอ...ท้อทด...หมดรอยหวัง
ตั้งแต่ครั้ง...ผลิหน่อ...พนอหวง
ฝืนลำต้น...พ้นโผล่...โชว์ดอกดวง
ผ่านหนห้วง...แห่งคำ...ชอกช้ำนัก
...ยามพายุ...โหมซัด...พัดแรงร้าย
ลำที่คล้าย...แข็งนั่น...ก็พลันหัก
จึงค้นพบ...เหตุผล...ของพลพรรค
พลิกข้อฟื้น...คืนกอหลัก...เพื่อพักใจ
...ในหนึ่งกอ...แม้มี...ที่แตกต่าง
ถอดใจวาง...เคียงกัน...ย่อมฝันได้
ปล้องขนาบ...ทาบหลัง...ระวังภัย
ให้หน่ออ่อน...เติบใหญ่...เป็นไผ่งาม...
..............//คือ...ทอฝัน
|
|
|
|
| 13 มีนาคม 2011, 08:33:PM |
|
ปาระ
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 13 มีนาคม 2011, 08:33:PM » |
ชุมชน
|
ไผ่หลงกอ ล้อลม ต้องขมขื่น
ทนหยัดยืน ฝืนข่ม เกรงลมหาม
อยู่ดายเดียว เรียวลู่ คู่ฟ้าคราม
ดูงดงาม ตามจิน คราผินมอง
ขาดอุ่นไอ ใกล้ชิด พิศวาส
ต้องวายวาด ขาดสิ้น ถึงถิ่นหมอง
ลมแรงร้าย กรายกล้ำ ทำลำพอง
ลมคะนอง ปองปลิด ชีวิตตาย
หากคืนกอ ก่อกลุ่ม โอบอุ้มอุ่น
คงได้หนุน หุ้นอิง พิงสหาย
ได้อยู่เคียง เรียงเรียว ไม่เดียวดาย
ไม่เจอร้าย กรายกล้ำ ช้ำชีวี
พอหวนคิด พิศไป ก็ได้ผล
เมื่ออดทน บนทุกข์ คลุกวีถี
เราจะแกร่ง เกินกอ ที่ก่อมี
เป็นไผ่ดี ดูเด่น เช่นตำรา |
|
|
|
| 13 มีนาคม 2011, 08:55:PM |
เพรางาย
ผู้ดูแลบอร์ด
คะแนนกลอนของผู้นี้ 553
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 1,312
ทุกคำถามจะนำมาซึ่งคำตอบ
|
 |
« ตอบ #3 เมื่อ: 13 มีนาคม 2011, 08:55:PM » |
ชุมชน
|
คราวลมโยนไผ่โยกโบกลำเบียด
ดังซอเสียดสีเพลงบรรเลงเรื่อย
พงสดับจับหวานขานเนิบเนือย
แจงเรื่องราวยาวเฟื้อยสะกดใจ
ก่อนไผ่เฒ่าทิ้งร่างลงทาบหล้า
ฝืนแตกตาแทงก่อช่อดอกไผ่
พอดอกสุกเมล็ดฟ่องล่องลมไป
กอกำเนิดก็ไร้ชีวันลับ
เมล็ดน้อยตกใกล้ก็แตกหน่อ
ที่ไปต่อตกไกลไม่คืนกลับ
แม้นดงหินดินแทรกชำแรกวับ
รอเมฆจับฝนลงจงเติบโต
ยินเสียงเพลงไผ่ซอล้อลมลิ่ว
ข้ามเทือกทิวเถื่อนไพรไปไกลโข
เร่งแตกกอใบโบกอย่าโยกโย้
เราจะโล้เมฆล่องทำนองเดียว
|
คนที่กำลังไล่ตามความฝัน ท่ามกลางความผกผันของเวลา
|
|
|
|
|
| 14 มีนาคม 2011, 12:41:AM |
|
บัณฑิตเมืองสิงห์
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 14 มีนาคม 2011, 12:41:AM » |
ชุมชน
|
กระหวัดกระเหวี่ยง เสียงไผ่ ไซ้กระทบ
จะฝืนหลบ สบลม ผสมผสาน
ตะเกียกตะกาย หมายสู่ ชมพูพาน
สนุกสนาน ผ่านมนต์ ลำต้นยืน
ปล้องเรียวขาว ยาวใบ พิไรพิรี้
ค่อยค่อยกลี หนีลง ต้องฝงต้องฝืน
สะบักสะบอม ตรอมจิต คิดหวนคืน
จากไผ่กลืน กล้ำกราย สบายสเบย
ลงจากต้น ข้นกอ พะนอพะเน้า
กระปรี้กระเปร่า เดาจิต ที่คิดเผย
กระเสือกกระสน ยลปม ลมรำเพย
เอาดอกเหมย เปรยลง ประมงประมาณ
กระทบกระแทก แมกไม้ หินใบหญ้า
ประดังประดา คราจิต ชีวิตผลาญ
กระอักกระอ่วน ป่วนใจ ในตำนาน
เหมือนผ่านกาล ผ่านปม ระทมระทวย  บัณฑิตเมืองสิงห์ |
|
|
|
|
|
|
| 14 มีนาคม 2011, 01:46:AM |
ปรางทิพย์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 355
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 429
|
|
« ตอบ #7 เมื่อ: 14 มีนาคม 2011, 01:46:AM » |
ชุมชน
|
เสียงกอไผ่ไหวเบียดดังเสียดสี
ดุจดนตรีคีตะวาทะศิลป์
เคล้าน้ำใสไหลเอื่อยระเรื่อยริน
ฝูงนกบินผินกลับประทับใจ
ไผ่แตกหน่อกอเขียวลำเรียวสวย
ข้างริมห้วยชวยชื่นระรื่นใส
หอมบุปผาลาวัลย์กำนัลไพร
ลมพัดไหวไกวแกว่งตามแรงโบย
ดอกไผ่บานลานร่วงตามท่วงจิต
สู่ชีวิตปลิดปลิวละลิ่วโหย
ลมสะบัดพัดพายามราโรย
เม็ดพรูโปรยโดยรอบสุดขอบคัน
ดั่งตัวตนคนเราก็เท่านี้
เกิดดับมีหนีหายอยู่ปลายฝัน
เฝ้าวนเวียนเพียรพบประสบกัน
ไร้เขตขันธ์สรรหาก่อนลาไกล |
|
|
|
|
| 14 มีนาคม 2011, 02:21:AM |
ไพร พนาวัลย์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 2083
ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 3,422
นักร้อง
|
|
« ตอบ #8 เมื่อ: 14 มีนาคม 2011, 02:21:AM » |
ชุมชน
|
 เสียงไผ่เบียดเสียดกอล้อลมหนาว
คงถึงคราวหน้าแล้งป่าแห้งโหย
ผลิใบเหลืองร่วงหล่นไร้ฝนโปรย
ผิวเริ่มโรยแก่ลงกลางดงดอน
อีกไม่นานไฟป่าจะมาแล้ว
เสียงดังแว่วหวีดหวิวจนปลิวว่อน
แห้งทั้งป่าหญ้าฝอยต้องคอยยอน
มิให้ฟอนไฟลามสุดห้ามทัน
ผืนป่าเขียวชอุ่มเป็นพุ่มสวย
ใบสลวยพลิ้วงามยามวสันต์
ทั้งออกหน่อล่อตาให้มาฟัน
ไปแบ่งปันทำอาหารสู่กันกิน
ไผ่หลงกอหน่องามในยามเช้า
หลายวันเจ้าสูงส่งผจงถิ่น
แผ่กิ่งก้านร่ายรำระบำบิน
ให้แผ่นดินร่มรื่นทั้งผืนพง
ยามหน้าฝนไผ่เขียวดั่งเคียวป่า
ช่างเพลินตาน่าชมให้ลมหลง
ยามหน้าแล้งแห้งโหยร่วงโรยลง
ทั่วป่าดงเดียวดายแทบวายวาง
ดั่งชีวิตคนเรามีเช้าค่ำ
บ้างดื่มด่ำบ้างคลายแทบกลายร่าง
ยามมีสุขหลงปลื้มอย่าลืมทาง
ยามจืดจางจดจำเป็นตำรา
"ปรางค์ สามยอด" |
|
|
|
| 14 มีนาคม 2011, 08:38:AM |
|
ยามพระอาทิตย์อัสดง
|
|
« ตอบ #9 เมื่อ: 14 มีนาคม 2011, 08:38:AM » |
ชุมชน
|
ปลิดปลิวปลาย...พรายพลิ้ว...ริ้วโรยร่วง
โหยหาห้วง...ดวงดาว...ร้าวรานรมย์
โอ้อกเอ๋ย...อ่อนแอ...ต้องตรอมตรม
แสนสาสม...ขมขื่น...ค่ำคื่นคราง
พัดพาพ้น...โพ้นฟ้า...ม่านเฆมหมอก
ลมละลอก...ล้อเล่น...เห็นเหินห่าง
ต้นแตกต่อ...ก่อเกิด...เทือกทิวทาง
ใบบางบาง...เรียงราย...ใต้ต้นตอ
ยามพระอาทิตย์อัสดง
|
|
|
|
|
|
| 14 มีนาคม 2011, 11:18:AM |
|
สมนึก นพ
|
|
« ตอบ #11 เมื่อ: 14 มีนาคม 2011, 11:18:AM » |
ชุมชน
|
ไผ่หลงกอ หน่อแทง ทะแยงโผล่
หวังจะโชว์ พงษ์เผ่า ก่อนเก่าหนอ
สกุลหญ้า หลายวงค์ คงเกิดก่อ
รวมเป็นกอ ตระหง่าน ต้านแรงลม
ทั้งไผ่จีน ไผ่ไร่ รวมไผ่ป่า
สะดุดตา ไผ่ดำ คล้ำผสม
ไผ่สีสุก ก็ใช่ ให้ชวนชม
ลำต้นกลม เป็นปล้อง รองรับกัน
ด้วยสายพันธุ์ มากมาย หลายชนิด
มีผู้ผลิต ดัดแปลง แต่งไว้นั่น
ลงกระถาง ยัดเยียด เบียดแน่นพลัน
ต้องมีอัน แคระไป ได้ระทม
ยามหน้าแล้ง แรงร้อน ย้อนผืนป่า
ไฟลามมา ขยายกว้าง ต่างขื่นขม
ไผ่เสียดสี มีไฟ ไหม้ตามลม
ใบถับถม เหี่ยวแห้ง แฝงเชื้อไฟ
รากหยั่งดิน ยึดค้ำ ลำต้นสูง
ยังมีฝูง ตัวตุ่น วุ่นงานใหญ่
ขุดกินราก ต้นอ่อน เฝ้าชอนไช
เนิ่นนานไป ล้มได้ ไม่ทานทน
ทั้งลำต้น และหน่อ ก็เกี่ยวข้อง
ผู้คนจอง จ้องทำลาย หลายเหตุผล
ครั้นถึงวัย ขยายพันธุ์ วันเวียนวน
ยังสับสน ต้องตาย มลายไป
วาระหนึ่ง ทิ้งดอก บอกรู้ว่า
ถึงเวลา หมดกัน นั้นไฉน
แขนงกิ่ง ที่เหมาะ เพาะชำไง
ต้องจำใจ ตายพลัน ผกผันดี
เหลือท่อนหนึ่ง กลึงไว้ ได้รูปสวย
ตกแต่งด้วย รอยไหม้ ใช้ต่างสี
นำเทียบเสียง เรียงเด่น เป็นดนตรี
โดเรมี ฟาซอล ออดอ้อนดัง
แผ่วโหยหวน ยวนเย้า เข้าทรวงลึก
รู้สำนึก เคลิ้มจับ กับความหลัง
เหมือนต้องมนต์ ดลจิต ติดภวังค์
เสียงขลุ่ยฟัง รัญจวน นางครวญคราง
ใครปลุกพี่ จากหลับ รับอรุณ
เคล้าไออุ่น เรือนกาย ใกล้ฟ้าสาง
ต่างรุกไล่ ลีลา บทพระนาง
สองเรือนร่าง กลมเกลียว เหนี่ยวรั้งใจ
เมฆทะมึน ลอยมา ฟ้าพิโรธ
ดุเหี้ยมโหด สะเทือนลั่น สนั่นไหว
สายฟ้าแลบ แปล๊บผ่า ดังมาไกล
สุดทานไว้ ฝนหลั่ง ชะโลมดิน
เสียงขลุ่ยดัง ห่างหาย สายลมผ่าน
สั่นสะท้าน กลับให้ ใจถวิล
ค่อยจางหาย ไกลห่าง ยังได้ยิน
ติดตรึงจินต์ ระบำไพร ไผ่หลงกอ.
ด.ช. นพ
1411153054 |
|
|
|
|
| 14 มีนาคม 2011, 03:36:PM |
ฉันเอง
LV0 ทารก2 (Pls..update E-mail)
คะแนนกลอนของผู้นี้ 182
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 685
เป็นตัวเองดีกว่า..วุ้ย
|
|
« ตอบ #12 เมื่อ: 14 มีนาคม 2011, 03:36:PM » |
ชุมชน
|
โอนเอนอ่อน...ล้อลม...ชมเชยชื่น
เริงระรื่น...ดื่มด่ำ...ฉ่ำเฉิดฉาย
ระริกระรี้...ไพรพลิ้ว...พรมพร่างพราย
แมกไม้หมาย...ชูช่อ...ล้อเล่นลม
ยามพระอาทิตย์อัสดง
ปล. บทเดียวเอาอัสดงเกือบตายอีกล่ะ  ใผ่ไหวเอนตามแรงลมห่มสะท้อน
ไม่แคลนคลอนไหวอ่อนอย่างเหมาะสม
หากรักใครเอาอยากใผ่ไม่อกตรม
ไม่ขื่นขมแม้ถาโถมใส่ใจเรา
ฉันเอง.. |
ขอแต่งโลกสวย ด้วยคำกลอน  |
|
|
| 14 มีนาคม 2011, 03:57:PM |
|
อักษรารำพัน
|
|
« ตอบ #13 เมื่อ: 14 มีนาคม 2011, 03:57:PM » |
ชุมชน
|
๐ ยินเสียงแว่ว...แผ่วพลิ้ว...จากทิวไผ่
สายลมไล้
ไกวแกว่ง
ไร้แรงขืน
ลมกรรโชก
โบกสบัด
ยังหยัดยืน
มิล้มครืน...ฝืนร่าง...กลางลมแรง
๐ ลมกระหน่ำ
ซ้ำซัด
หมายตัดโค่น
ไผ่เงนโงน
โอนตาม
ยามลมแกร่ง
เอนกอชู
ลู่ไป
ไม่เปลี่ยนแปลง
มิขืนแข่ง
แข็งข้อ
ต่อพระพาย
๐ หลังลมแกร่ง
แรงจัด
พัดพ้นผ่าน
ดอกไผ่บาน
เอนเอียง
เคียงลำก่าย
ต้นต่อต้น
บนพื้น
ยืนเรียงราย
ยามที่สาย
ลมพร่าง
ช่างชวนชม
๐ เสียงใบไผ่...ไล้กอ...ราวฉอเลาะ
ขับสำเนียง...เสียงเสนาะ...พอเหมาะสม
ยามใบเสียด...เบียดช่อ...ล้อสายลม
เหมือนน้ำพรม...รมย์รื่น...แสนชื่นใจ
๐ ที่ใต้ต้น...บนผืน...พิ้นดินแห้ง
มีหน่อแทง...แยงหน่อ...เป็นกอใหญ่
ค่อยค่อยคืบ
สืบสาน
ตำนานไพร
เป็นต้นไผ่...ใหญ่สง่า...ท้าแดดลมhttp://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem133575.html |
|
|
|
|
| 14 มีนาคม 2011, 07:01:PM |
|
ข้าพเจ้า
|
|
« ตอบ #14 เมื่อ: 14 มีนาคม 2011, 07:01:PM » |
ชุมชน
|
โอนเอนอ่อน...ล้อลม...ชมเชยชื่น
เริงระรื่น...ดื่มด่ำ...ฉ่ำเฉิดฉาย
ระริกระรี้...ไพรพลิ้ว...พรมพร่างพราย
แมกไม้หมาย...ชูช่อ...ล้อเล่นลม
ยามพระอาทิตย์อัสดง
ปล. บทเดียวเอาอัสดงเกือบตายอีกล่ะ ใผ่ไหวเอนตามแรงลมห่มสะท้อน
ไม่แคลนคลอนไหวอ่อนอย่างเหมาะสม
หากรักใครเอาอยากใผ่ไม่อกตรม
ไม่ขื่นขมแม้ถาโถมใส่ใจเรา
ฉันเอง.. เมื่อไผ่ไหวย่อมเอนระเนนนาบ
มองเหมือนภาพหยุดนิ่งยิ่งยามเหงา
ครั้นไร้ลมข่มไผ่ให้แนบเนา
ย่อมคืนเก่าชื่นชูอยู่ดังเดิม
ก้านกล้วย 
ป.ล.ไม่แพ้แย่หรอครับ ขนไผ่ออกจะคันนะครับ
|
ทอดร่างอุทิศชีวิตไว้
เอื้อมไปทะเลปุจฉา
เสพสมอักษรศรัทธา
จำหลักวาจาแดนดิน
|
|
|
|
|
|
