ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[มานพ]

เคยพบสาวกลอนหวานผ่านมาทัก
เคยหลงรักเธอแล้วน้องแก้วจ๋า
เธอห่างหายเนิ่นนานกาลเวลา
ไม่เห็นมาหาพี่ที่รอคอย

เจ็บอุราร้าวรวดปวดใจนัก
โอ้น้องรักทำให้ใจเหงาหงอย
น้องอยู่ไหนรู้ไหมว่าใจลอย
พี่ใจน้อยน้องรู้อยู่คนดี

พี่ยังคอยคนดีสุดที่รัก
ยังฟูมฟักห่วงหาแม่ยาหยี
รักมากมายต่อเติมเพิ่มทวี
พี่หวังมีรักเคียงเพียงสองเรา

น้องลืมรักวันวานหวานสดใส
น้องมีใครลืมพี่ที่ใจเหงา
มาบัดนี้หวั่นไหวไม่บรรเทา
ลืมรักเก่าครั้งก่อนต่อกลอนกัน



 

[สุภาพบุรุษทรชน]

อดีตรัก นักกลอน ตอนไม่เที่ยง
บางครั้งเลี่ยง บางครั้งเดิน เพลินสวรรค์
บางครั้งทุกข์ บางครั้งสุข ปลุกจาบัลย์
บางครั้งมัน ไม่เที่ยง ก็เสี่ยงเดิน

โอ้ความรัก นึกทัก รักไฉน
รักจากใจ จากใคร ไปสรรเสริญ
รักจากเศร้า จากโศก โลกเผชิญ
รักจนเกิน พอดี ที่มีมา

หยุดอย่างไร ให้ใจ มันไร้รัก
ให้รู้จัก ตั้งหลัก ไม่หนักหนา
ให้รู้จัก ทุกอย่าง ต่างนา-นา
ให้รู้จัก คุณค่า ศรัทธาใจ

อยากหลุดพ้น จากอดีต ที่ขีดเขียน
เพื่อติเตียน ตัวตน ให้ทนไหว
ให้สะกิด ผิดหวัง ครั้งต่อไป
เพื่อให้ใจ ไม่หวั่น แม้วันคืน.

................................
 

[Msp.]

"อดีตรักนักกลอน"

อยากจะลืมช่างยากรักของเก่า
ยังรอเฝ้าเคล้าชมแม้ขมขื่น
รักนักกลอนตอนใดใคร่ยั่งยืน
ทุกค่ำคืนรื่นคำนำมาวอน

เพียงไม่นานผ่านไปให้หายหน้า
ร้าวอุราคาใจให้โหยอ่อน
ฝากพจน์ไว้ให้ซึ้งถึงยามนอน
แล้วก็จรลาร้างห่างไม่เจอ

มธุรสจดไว้ในบทรัก
บทหวานปักลุ่มหลงยังคงเพ้อ
บทจะอ้อนอ่อนหวานพลันละเมอ
ทิ้งความเก้อ! บทสุดท้ายใครเล่าช้ำ

ได้แต่หวังและรอ..ข้อบังคับ!
ถึงใจซับความเหงาเศร้าถลำ
รอเสมอรักคืน...ฟื้นลำนำ
ให้เธอพร่ำ..คำรัก..ของนักกลอน

 

[chaipan1999]

รักนักกลอนนอนรอทอความฝัน
รักคืนวันหวนอดีตเคยขีดเขียน
รักร้อยพจน์บทกลอนอ้อนวนเวียน
รักร้อยใจหลายเปลี่ยนกลอนเวียนไป

เป็นเพียงบทรสหวานสำราญนัก
จะหารักจริงแท้ได้แค่ไหน
หรือให้กลอนศรรักมาปักใจ
แล้วจากไกลปล่อยเก้อเพ้อกับกานท์


 

[เจ้าดอกรัก]

เคยมาต่อกลอนกันในวันเหงา
ทำให้เราหวั่นไหวและเพ้อพร่ำ
หวานน้ำคำห่วงใยฉันยังจำ
เป็นลำนำความรักที่ปักใจ

กลอนที่ต่อให้กันมีความฝัน
เริ่มผูกพันกับเธอรู้บ้างไหม
ออนเมื่อไรส่งพีเอ็มว่าห่วงใย
ไม่มีใครสำคัญเท่ากับเธอ

มาวันนี้เธอนั้นมาเหินห่าง
ความอ้างว้างเกาะกุมใจเสมอ
เคยละเมอรอหน้าคอมจนฉันเบลอ
ใจฉันเผลอมอบรักให้คนบ้านกลอน

คุณมานพ  คนดงกลางมาพร่ำเพ้อหาใครน้า หวังใจว่าคงไม่ใช่เจ้าดอกรักน้า  อิอิ ไม่อยากเปงจำเลยยย          

[dokkrajaiw]

คิดถึงคนบ้านกลอนนอนครุ่นคิด
เคยมากมิตรชิดใกล้ในอ้กษร
เมื่อห่างหายไกลตาเฝ้าอาวรณ์
จะใถ่ถอนทวงถามทุกความใน

ประสาชนจนไร้ไม่นอนแน่
โดยเอาแต่เริงเล่นเช่นใครไม่
ถึงหน้าที่การงานขี้คร้านใจ
ต้องหว่านไถเหนื่อยจนระบมตัว

ครั้นหนีหน้าห่างหายไปเสียบ้าง
จึงจีดจางขัดเคืองเรื่องปวดหัว
เกิอบจะลืมแล้วเราเคยเมามัว
อยู่ในรั้วอักษรบ้านกลอนไทย

เลยหวนหน้ากลับมาเพราะว่ารัก
สู่สำนักด้วยจิตคิดหวั่นไหว
ชักแปลกแปลกต่างแรกเริ่มเคยเติมใจ
เหมือนหนึ่งเราจากไปได้สิบปี

[มานพ]

อดีตรัก นักกลอน ตอนไม่เที่ยง
บางครั้งเลี่ยง บางครั้งเดิน เพลินสวรรค์
บางครั้งทุกข์ บางครั้งสุข ปลุกจาบัลย์
บางครั้งมัน ไม่เที่ยง ก็เสี่ยงเดิน

โอ้ความรัก นึกทัก รักไฉน
รักจากใจ จากใคร ไปสรรเสริญ
รักจากเศร้า จากโศก โลกเผชิญ
รักจนเกิน พอดี ที่มีมา

หยุดอย่างไร ให้ใจ มันไร้รัก
ให้รู้จัก ตั้งหลัก ไม่หนักหนา
ให้รู้จัก ทุกอย่าง ต่างนา-นา
ให้รู้จัก คุณค่า ศรัทธาใจ

อยากหลุดพ้น จากอดีต ที่ขีดเขียน
เพื่อติเตียน ตัวตน ให้ทนไหว
ให้สะกิด ผิดหวัง ครั้งต่อไป
เพื่อให้ใจ ไม่หวั่น แม้วันคืน.

................................
 

ทำอย่างไร ดีหนา ตัวข้าเอ๋ย
ยังไม่เคย หยุดใจ ไม่เคยฝืน
หยุดอย่างไร ดีหนา พากล้ำกลืน
เพราะจุดยืน ล้มแล้ว นะแก้วตา

อยากหลุดพ้น  จนใจ ทำไงดี
รักของพี่ ที่รอ ท้อจริงหนา
ถึงผิดหวัง อย่างไร มานำพา
รอจนกว่า น้องตื่น คืนบ้านกลอน

 

[ปรางทิพย์]

เพียงแค่ผ่านวานวันหวั่นไฉน
รักด้วยใจไยเพ้อละเมอถึง
ลืมอดีตกรีดแผลแพ้รำพึง
ฤาพี่ซึ้งตรึงนางมิสร่างซา.....

กลอนพาไปนะคะ 

[มานพ]

อยากจะลืมช่างยากรักของเก่า
ยังรอเฝ้าเคล้าชมแม้ขมขื่น
รักนักกลอนตอนใดใคร่ยั่งยืน
ทุกค่ำคืนรื่นคำนำมาวอน

เพียงไม่นานผ่านไปให้หายหน้า
ร้าวอุราคาใจให้โหยอ่อน
ฝากพจน์ไว้ให้ซึ้งถึงยามนอน
แล้วก็จรลาร้างห่างไม่เจอ

มธุรสจดไว้ในบทรัก
บทหวานปักลุ่มหลงยังคงเพ้อ
บทจะอ้อนอ่อนหวานพลันละเมอ
ทิ้งความเก้อ! บทสุดท้ายใครเล่าช้ำ

ได้แต่หวังและรอ..ข้อบังคับ!
ถึงใจซับความเหงาเศร้าถลำ
รอเสมอรักคืน...ฟื้นลำนำ
ให้เธอพร่ำ..คำรัก..ของนักกลอน

 

พี่พร่ำเพ้อ เผลอใจ ให้น้องหมด
มธุรส จดจัง ยังหลอกหลอน
บทหวานนัก จุนเจือ เอื้ออาทร
บทที่อ้อน อ่อนไหว ใจละเมอ

ได้แต่หวัง และรอ รอน้องกลับ
รอจนหลับ ลืมหลง พะวงเพ้อ
คำว่ารัก ปักใจ ให้แต่เธอ
รักเสมอ ยังง้อ รอคนดี

 

[มานพ]

รักนักกลอนนอนรอทอความฝัน
รักคืนวันหวนอดีตเคยขีดเขียน
รักร้อยพจน์บทกลอนอ้อนวนเวียน
รักร้อยใจหลายเปลี่ยนกลอนเวียนไป

เป็นเพียงบทรสหวานสำราญนัก
จะหารักจริงแท้ได้แค่ไหน
หรือให้กลอนศรรักมาปักใจ
แล้วจากไกลปล่อยเก้อเพ้อกับกานท์


 

ปล่อยพี่เจ็บ ใจจริง หญิงไม่รัก
เจ็บยิ่งนัก นวลน้อง มองแค่ผ่าน
ตอนนี้พี่ ปวดใจ ไม่เบิกบาน
คอยวันวาน หวานนัก รักคนดี

พี่หม่นใจ ไปมาก รักน้องจ๋า
ความปวดร้าว อุรา พาหมองศรี
ใช้เวลา ที่เหลือ เอื้ออารี
รักเรานี้ เห็นที พี่ต้องรอ



 

[มานพ]

เคยมาต่อกลอนกันในวันเหงา
ทำให้เราหวั่นไหวและเพ้อพร่ำ
หวานน้ำคำห่วงใยฉันยังจำ
เป็นลำนำความรักที่ปักใจ

กลอนที่ต่อให้กันมีความฝัน
เริ่มผูกพันกับเธอรู้บ้างไหม
ออนเมื่อไรส่งพีเอ็มว่าห่วงใย
ไม่มีใครสำคัญเท่ากับเธอ

มาวันนี้เธอนั้นมาเหินห่าง
ความอ้างว้างเกาะกุมใจเสมอ
เคยละเมอรอหน้าคอมจนฉันเบลอ
ใจฉันเผลอมอบรักให้คนบ้านกลอน

คุณมานพ  คนดงกลางมาพร่ำเพ้อหาใครน้า หวังใจว่าคงไม่ใช่เจ้าดอกรักน้า  อิอิ ไม่อยากเปงจำเลยยย          

กลอนที่ต่อให้พี่มีความหมาย
ต่อจากใจ หรือนี่ พี่สังหรณ์
เริ่มผูกพัน หวั่นไหว ใจอาวรณ์
รักทุกตอน ทุกบท รันทดใจ

มาวันนี้ น้องมา พาใจสุข
เรื่องเคยทุกข์ รำพัน เคยหวั่นไหว
เธอบอกว่า รักนี้ มีห่วงใย
มาปลอบใจ อีกหน คนสำคัญ



 

น้องเบญจมาศ.... สวยเอ่ย คนงามสาวตะพานหิน สมแล้วยุพินน่ารัก วงพักตร์ขาวผ่อง   

[มานพ]

คิดถึงคนบ้านกลอนนอนครุ่นคิด
เคยมากมิตรชิดใกล้ในอ้กษร
เมื่อห่างหายไกลตาเฝ้าอาวรณ์
จะใถ่ถอนทวงถามทุกความใน

ประสาชนจนไร้ไม่นอนแน่
โดยเอาแต่เริงเล่นเช่นใครไม่
ถึงหน้าที่การงานขี้คร้านใจ
ต้องหว่านไถเหนื่อยจนระบมตัว

ครั้นหนีหน้าห่างหายไปเสียบ้าง
จึงจีดจางขัดเคืองเรื่องปวดหัว
เกิอบจะลืมแล้วเราเคยเมามัว
อยู่ในรั้วอักษรบ้านกลอนไทย

เลยหวนหน้ากลับมาเพราะว่ารัก
สู่สำนักด้วยจิตคิดหวั่นไหว
ชักแปลกแปลกต่างแรกเริ่มเคยเติมใจ
เหมือนหนึ่งเราจากไปได้สิบปี

มาวันนี้  เห็นคนดี พี่สุขนัก
เพราะยังรัก ละเมอ เธอเหลือที่
พี่กังวน หวั่นไหว ในชีวี
มองคนดี ออนไลน์ สุขใจจัง

ครั้นพี่จะ แวบหาย ไปเสียบ้าง
กลัวจืดจาง รักพี่ ยังมีหวัง
น้องจะรอ หรือไม่ ใจพะวัง
ใจพี่ยัง พันผูก ลูกนักกลอน



 

[มานพ]

เพียงแค่ผ่านวานวันหวั่นไฉน
รักด้วยใจไยเพ้อละเมอถึง
ลืมอดีตกรีดแผลแพ้รำพึง
ฤาพี่ซึ้งตรึงนางมิสร่างซา.....

กลอนพาไปนะคะ 

เห็นปรางมา ใจพี่ ยิ่งมีหวัง
แปลกใจจัง ปรางพี่ ดีจริงหนา
รู้ว่ารอ อยู่นี่ รี่เข้ามา
โอ้ปรางจ๋า เป็นไง สบายดี

[ปรางทิพย์]

ผ่านมาพบสบกลอนตอนเหงาหงอย
หากเคยคอยพลอยสุขปลุกวิถี
รอเถิดรอ...ขอเพียงเคียงฤดี
หวังใครที่มีรักจงพักใจ

 

[มานพ]

ผ่านมาพบสบกลอนตอนเหงาหงอย
หากเคยคอยพลอยสุขปลุกวิถี
รอเถิดรอ...ขอเพียงเคียงฤดี
หวังใครที่มีรักจงพักใจ

 

ขอพักใจ ในกานท์ ผ่านอักษร
จะขอวอน คนดี มีแต่ให้
ขอต้อนรับ ปรางน้อง จองทรามวัย
ขอฝากใจ ไว้นี่ ที่บ้านกลอน



 

[พิมพิลาไลย]

เป็นนักกลอนวอนเว้าเขาไปทั่ว
ยิ้มแย้มยั่วกลัวใครเขาไม่รัก
เฝ้าเวียนวนซุกซนจนรู้จัก
เป็นที่รักสักคนดลขอพร

อดีตรักหนักหนาและสาหัส
ถูกจับดัดฝีมือถืออักษร
มีมาหยอกยั่วเย้ากระเซ้ากลอน
และเฝ้าสอนสั่งสมอบรมกัน

รักมากมายหลายท่านรำพันถึง
ด้วยความซึ้งน้ำใจใคร่เสกสรรค์
ความเมตตาอารีมีให้กัน
ขอรับมัน เป็นอดีตรัก ของนักกลอน

พิมพิลาไลย

[มานพ]

เป็นนักกลอนวอนเว้าเขาไปทั่ว
ยิ้มแย้มยั่วกลัวใครเขาไม่รัก
เฝ้าเวียนวนซุกซนจนรู้จัก
เป็นที่รักสักคนดลขอพร

อดีตรักหนักหนาและสาหัส
ถูกจับดัดฝีมือถืออักษร
มีมาหยอกยั่วเย้ากระเซ้ากลอน
และเฝ้าสอนสั่งสมอบรมกัน

รักมากมายหลายท่านรำพันถึง
ด้วยความซึ้งน้ำใจใคร่เสกสรรค์
ความเมตตาอารีมีให้กัน
ขอรับมัน เป็นอดีตรัก ของนักกลอน

พิมพิลาไลย

ได้อ่านกลอน วอนกล่าว  สาวแคมฟร็อก
พี่ขอบอก ข่าวรัก มักกระฉ่อน
อดีตพี่ ช้ำนัก จักขอวอน
อย่าตัดรอน เลยหนา ถ้ารักกัน


อดีตรัก รอแฟน แสนสาหัส
แสนอึดอัด รอไป ด้วยใจหวั่น
น้องยอมรับ เป็นอดีต จิตผูกพัน
ช่างเสกสรร จริงหนอ ขอร้องเลย

กลับมาเป็น ปัจจุบัน เริ่มกันใหม่
คอยส่งจิต ดูใจ ได้ไหมเอ่ย
อีกสักนิด ก็คง ได้ลงเอย
ได้เป็นเขย บ้านกลอน นอนเมืองกรุง



 

[พิมพิลาไลย]

ได้อ่านกลอน วอนกล่าว  สาวแคมฟร็อก
พี่ขอบอก ข่าวรัก มักกระฉ่อน
อดีตพี่ ช้ำนัก จักขอวอน
อย่าตัดรอน เลยหนา ถ้ารักกัน


อดีตรัก รอแฟน แสนสาหัส
แสนอึดอัด รอไป ด้วยใจหวั่น
น้องยอมรับ เป็นอดีต จิตผูกพัน
ช่างเสกสรร จริงหนอ ขอร้องเลย

กลับมาเป็น ปัจจุบัน เริ่มกันใหม่
คอยส่งจิต ดูใจ ได้ไหมเอ่ย
อีกสักนิด ก็คง ได้ลงเอย
ได้เป็นเขย บ้านกลอน นอนเมืองกรุง



 

ทำหน้าเศร้าเว้าวอนอ้อนคำหวาน
อดีตกาลผ่านหญิงไม่สิงสุง
จะปักหลักรักจริงหญิงชาวกรุง
จึงได้มุ่งหมายมองปองคนงาม

จะเป็นเขยบ้านกลอนวอนแล้วพี่
คนในนี้มีใครให้พี่หยาม
อาจจะต้องเกิดศึกครึกโครมคราม
ชิงคนงาม(หรือเปล่า..ฮา)ถามใครก็ไม่เอา..5555 งามสุด สุด

น้องยังมีพี่ปรางค์ไม่ห่างหาย
มีพี่ชายระนาดดูมาดเขา
แถมมีพี่soriousเครียดแล้วเรา
ปีศาจเมาเขาก็รอคอยต่อคิว

 

ผู้ถูกอ้างอิง รักทุกคนนะคะ อิอิ

พิมพิลาไลย

[มานพ]

ทำหน้าเศร้าเว้าวอนอ้อนคำหวาน
อดีตกาลผ่านหญิงไม่สิงสุง
จะปักหลักรักจริงหญิงชาวกรุง
จึงได้มุ่งหมายมองปองคนงาม

จะเป็นเขยบ้านกลอนวอนแล้วพี่
คนในนี้มีใครให้พี่หยาม
อาจจะต้องเกิดศึกครึกโครมคราม
ชิงคนงาม(หรือเปล่า..ฮา)ถามใครก็ไม่เอา..5555 งามสุด สุด

น้องยังมีพี่ปรางค์ไม่ห่างหาย
มีพี่ชายระนาดดูมาดเขา
แถมมีพี่soriousเครียดแล้วเรา
ปีศาจเมาเขาก็รอคอยต่อคิว

 

ผู้ถูกอ้างอิง รักทุกคนนะคะ อิอิ

พิมพิลาไลย

น้องเคยบอกคิวพี่นี้คิวแรก
แถมพิมพ์แจกงานดองจ้องจะพลิ้ว
จะปักหลักรักน้องต้องมาติว
รักลอยลิ่วปลิวลมขมขื่นใจ

จะเป็นเขยบ้านกลอนวอนน้องแก้ว
เพราะรักแล้วคนดีพี่รักใคร่
ถึงจะต้องเกิดศึกครึกโครมไป
ไผเป็นไผน้องรู้อยู่คนดี

น้องยังมีหลายคนที่บ่นถึง
ทำอ้ำอึ้งแปลกใจไหงลืมพี่
ตัดสวาทขาดใยไม่ปราณี
เศร้าชีวีเหลือล้นคนเขียนกลอน

[plyfha]

มานั่งอ่าน กานต์กลอน ที่ย้อนแก้
ฟ้าขอแค่ มาดู ไม่ยอกย้อน
มาอ่านเขียน เรียนรู้ สู่บทกลอน
เลยตะลอน ท่องไป ทุกทิวา

เมื่อทิวา ลาหาย ใจไม่กลับ
ไม่มัวนับ ดวงดาว ที่พราวฟ้า
เข้ามาอ่าน เขียนกลอน ก่อนนิทรา
อดีตรัก พักลา ฟ้าเป็นใจ

ยามราตรี มีดาว ก็เฝ้ามอง
นับหนึ่งสอง มองแล้ว จะหลับไหล
มีดาวตก ตรงโพ้น ขอบฟ้าไกล
แต่ดาวใจ อยู่กลาง ในหว่างทรวง