ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Msp.]

วังเวงแว่วแผ่วเสียงสำเนียงหวน
พร่ำรัญจวนตลบกลบรู้สึก
เย็นไหววาบอาบร่างพลางให้นึก
จิตระทึกคึกหวั่นพรั่นในทรวง

ก้าวตะคุ่มดุ่มเดินเผชิญหน้า
มือกำพร้าขาก้าวเหงื่อพราวร่วง
มองท้องฟ้าลาร้างว่างดาวดวง
ใจนึกห่วงพ่วงหลังที่ยังรอ

ยกมือวาดปาดเหงื่อเมื่อไหลย้อย
ขนลุกพลอยคอยเสียวเสี้ยวใจฝ่อ
มุ่งเดินหน้าฝ่าไปให้เร็วพอ
หมดเวลามาท้อก้าวต่อไป

เสียงหริ่งหรีดกรีดดังกังวานป่า
เสียดอุราสะท้านพรั่นสั่นไหว
ขนลุกซู่มิเห็นเส้นทางชัย
ยะเยือกในหนาวเหน็บเจ็บลึกเกิน

คิดถึงคนทนคอยพลอยรีบเร่ง
เลิกกลัวเกรงเร่งเท้าราวกับเหิน
กำพร้ามั่นกันภัยไม่เชื้อเชิญ
รอพบสิ่งเผชิญเดินเข้ามา

สบสุดท้ายปลายทางอย่างหมายมาด
กำพร้าฟาดปาดลงตรงเบื้องหน้า
ให้โหยอ่อนย้อนคะนึงถึงมารดา
ไยใช้ข้าตัดตะไคร้ในกลางคืน

 

[Msp.]

(ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนต)

รีบวางมีดกรีดสับจับตะไคร้
จนพอใจได้ลุกปลุกให้ชื่น
ลุเป้าหมายเสร็จงานหันหลังคืน
วิ่งฝ่าป่าตาตื่นถึงพื้นเรือน

วางตะไคร้ในถาดจัดให้แม่
แล้ววิ่งแร่ดูละครตอนเชือดเฉือน
เสียงตะโกนพ่นด่าฟ้าสะเทือน
ไยสติลางเลือนเหมือนเพี้ยนไป

ใช้ให้เก็บใบตองแค่สองก้าน
จิตฟุ้งซ่านงานเข้ามิเอาไหน
กลับไปเอาอีกครั้งอย่างว่องไว
อยู่ถัดจากตะไคร้.....ฮือ...ไกลกว่าเดิม

 

[ไพร พนาวัลย์]

โห หูเนาะหู 

ตะไคร้กับใบตอง มันไม่ได้คล้ายกันซะเล้ย....

มะสะแปเอ๋ย.... มันหลอก มันหลอน

หรือหูหนวกกันแน่ หนอ?

ลุงแวะมาแซว มาหลอนตอนดึกๆ จะไปนอนแล้ว 

แค่รูปประกอบก็รู้ว่า หนูคงโดนหลอน แน่ๆ

 

ลุงปรางค์ จ้า

[Msp.]

 

ฮ้วย! ..ต้นกล้วยมันไกลไปหน่อยนึง           
มัวตะลึงถึงละครตอนหวาดเสียว
แค่หลอนจัดตัดผิดไปนิดเดียว
แม่หน้าเหี่ยวเดี่ยวด่ากว่ากิโล   

 

[Msp.]

*หลอน*

ไม่อาจขัดแม่รักผู้ศักดิ์สิทธ์
มองสายตาแม่คิดจิตฮึกเหิม
เฮ้อ!ก่อนผละพระเหรียญเอาเวียนเจิม
พร้อมก็เริ่มออกศึกแม้นึกกลัว

ตั้งสติให้มั่นหน้าบันได
มองออกไปตาพร่าฟ้าสลัว
กำมีดพร้าคู่กายใจสั่นรัว
วิ่งสุดตัวหน้าตั้งยังต้นกล้วย

ถึงที่หมายได้งานผ่านตลอด
เส้นทางปลอดรอดแล้วพระแก้วช่วย
พอเสร็จสับจับแนบแทบระทวย
เห็นเงาเหมือนนักมวยหวั่นม้วยมรณ์

ยืนสุมทุมพุ่มไม้ไม่เห็นหน้า
ทำเคลื่อนตัวช้าช้ามาหลอกหลอน
บรื๋อ!..นั่นใคร!..ไม่..อย่า! ข้าวิงวอน!   
เสียงสะท้อนก้องดัง...ฟัง!..พ่อเอง!

 

(ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตค่ะ)

[ระนาดเอก]

๐ ไม่กล้าสั่งต้มยำค่ำคืนนี้
เดี๋ยวภาระจะปรี่ที่คนเก่ง
กลัวตะไคร้จะขาดมาดนักเลง-
พลอยส่งเร่งเธอคว้ามีดผาไป

๐ เธอลงเรือนค่ำมืดเสียววืดล้ม
กำถือมีดเงยก้มคมมีดไหว
คนเห็นเข้าตระหนกเดี๋ยวตกใจ
ว่าเป็นสาวโจรไพรไล่ล่าคน

๐ ซดต้มยำมันเลี่ยนเปลี่ยนก็ได้
แค่ต้มไข่!ง่ายกว่าพาส่งผล-
ทานก็ง่ายไม่ต้อง,ท่องผจญ
ไปดั้นด้นตัดตะไคร้..ให้น่ากลัววววว..(พี่ระนาดเอกจ่ะ)

 

[Msp.]

พี่ระนาดมาดเท่เห่มาเยี่ยม
บอกน้องเตรียมต้มไข่ให้ชวนหัว
ปลายจวักมากมายไม่อายชัวร์
เข้าทำครัวพิเศษรสเด็ดให้

อุปสรรคหลากหลายไม่มียั่น
ความมืดมันแค่หลอนให้อ่อนไหว
แต่จะแจ่มกว่านี้หากพี่ไป
ตัดตะไคร้ด้วยกันฉันไม่กลัว

ไม่กลัวแม้กระทั่งพ่อ..เห่อ ๆ ๆ

ขำขำกันค่ะ

[สุภาพบุรุษทรชน]

............................

เสียงโหยหวน ชวนมอง มาร้องทัก
ยืดยาวนัก คืนนี้ ที่ข่มเหง
เงียบสงบ ลมกลบ จบเสียงเพลง
ดังโคลงเคลง เร่งรุก ทุกซอกซอน

ในยามหลับ กลับตื่น ฝืนตาข่ม
ปรับอารมณ์ ซมทุกข์ นอนซุกหมอน
จะลบเลือน อย่างไร ในบางตอน
ที่หลอกหลอน ซ่อนอยู่ ไม่รู้คลาย

............................

 

[ระนาดเอก]

พี่ระนาดมาดเท่เห่มาเยี่ยม
บอกน้องเตรียมต้มไข่ให้ชวนหัว
ปลายจวักมากมายไม่อายชัวร์
เข้าทำครัวพิเศษรสเด็ดให้

อุปสรรคหลากหลายไม่มียั่น
ความมืดมันแค่หลอนให้อ่อนไหว
แต่จะแจ่มกว่านี้หากพี่ไป
ตัดตะไคร้ด้วยกันฉันไม่กลัว..(น้องมะสะแป)

ไม่กลัวแม้กระทั่งพ่อ..เห่อ ๆ ๆ

ขำขำกันค่ะ

๐ คืนเดือนแรม..แถมฟ้า..ยังมาปิด
จนมืดมิด..จิตหวั่น..ร่างสั่นทั่ว
แสงไฟฉาย..ถืออยู่..ก็ดูมัว
นั่งกินถั่ว..คั่วไว้..อยู่ในเรือน

๐ พ่อแม่ใช้..ให้เรา..อยู่เฝ้าบ้าน
ติดไปงาน..เคารพ..เผาศพเพื่อน
ทิ้งให้อยู่..ดูแล..อย่าแชเชือน
กำชับเตือน..เหมือนเรา..ไม่เข้าใจ

๐ อยู่คนเดียว..เหี่ยวหด..นอนขดร่าง
เสียงกร่างกร่าง..ดังมา..จากป่าไผ่
หยิบผ้าห่ม..คลุมร่าง..เป็นอย่างไว
เหลือโผล่ไว้..แค่หัว..แม่ตัวดี...(หมายถึงตัวเอกในกลอนนะจ้ะ)

๐ สิ้นเสียงดัง..วังเวง..ยิ่งเกรงหวาด
ความสามรถ..เฉพาะตัว..คือกลัวผี
เหลียวรอบกาย..ซ้าย.ขวา..ท่าไม่ดี
หลับตาปี๋..หนีหน้า..ใช้ผ้าคลุม

๐ นอนนอนไป..ไม่นาน..พานปวด”จี่”
แต่เรื่องผี..นี่ไง..ทำให้กลุ้ม
นอนบิดตัว..หัวสั่น..มือนั้นกุม
ร่างงองุ้ม..รุ่มร้อน..ยอมนอนซม

๐ อากาศเย็น..เป็นใจ..ให้อยากหลับ
จึงกระชับ..ร่างงอ..พอเหมาะสม
ถั่วออกฤทธิ์..บิดกาย..ระบายลม
ใต้ผ้าห่ม..ดมเอา..ของเราเอง..(พี่แจ็คกี้)

๐ เงียบสงัดชัดเสียงเพียงหริ่งหรีด
แทรกเสียงกรีดนกแสก,แหกเสียงเปล่ง
มโหรีงานศพ-เอื้อนบทเพลง
ลอยวังเวงมาไกล,ไล้หลังคา

๐ นอกหน้าต่างข้างแรม-แต้มสีมืด
ใบตองไหวเป็นพืดอืดหนักหนา
เสียงตะเกียงเพียงส่าย,ไหวไปมา
ไอ้หมาบ้าดันหอน..เอาตอนนี้

๐ มันโหยหวนชวนขวัญ!สั่นประสาท
ฉี่ก็จวนจะราดเสื่อสาดนี่
เลื่อนผ้าห่มคลุมโปง-โก่งอ้วกที
เหม็นดั่งขี้!ส้วมแตก-แปลกจำทน

๐ ฉับพลันเสียงฝีเท้า,เดินเร้าเร่ง
เสียงปี่พาทย์บรรเลง-เพลงหมองหม่น
ตะเกียงไฟไหวฉายส่ายตามคน
เสียงใกล้จนจำได้,คล้ายพ่อเรา

๐ ยินสำเนียงเสียงขันนั้นตักน้ำ
เสียงแม่พร่ำหวาดหวั่นงานศพเล่า
รีบระดมจ้วงขัน!พลันล้างเท้า
จากนั้นเงาทอดทะมึน,ขึ้นสู่เรือน

๐ แม่สาวน้อยคลุมโปง-ค่อยโล่งอก
คลายผ้าตกจากกายด้วยได้เพื่อน
พ่อแม่เดินเข้าใกล้,ให้หน้าเบือน
บ่นเหม็นเหมือนกลิ่นศพ..ตลบเรือนเรา..(พี่ระนาดเอกจ่ะ)

ปล.ขำๆนะจ๊า..

[มานพ]

รอตะไคร้มาสะแปรแม่ก็ห่วง
นี่ก็ล่วงเลยเวลาแล้วหนานี่
เตรียมเครื่องแกงไว้เช้าเท่าที่มี
แล้วคนดีเมื่อไหร่จะได้มา

เดินดุ่มดุ่มเข้ามาน่าแปลกใจ
ไหนตระไคร้ได้ทีพี่ถามหา
มือกำพร้าขาสั่นหวั่นอุรา
ตายละวามองตระไคร้ไม่เห็นมี

 

[chaipan1999]

เห็นแว่วมาพาหยอกหลอกกันขำ
ตัดตะไคร้มืดค่ำย้ำนักหนา
จะต้มข่ายำแกงแถลงมา
เล่นเอาน่าหวาดเสียวเหลียวไปดู

มะสะแปถือตะไคร้สั่นงันงก
พี่ระนาดมาผงกจกตับใส้
นั่นหนุ่มทราม(สุภาพบุรุษฯ)ห้อยหัวหน้ากองไฟ
ลุงปรางค์ยืนหลอกกันได้หลอนกันเอง

มองมองไป อ้าว!ยังขาดใบมะกรูด
ทำเป็นพูดท่าดีว่าพี่เจ๋ง
หนุ่มชัยพันธุ์อาสาเก็บให้เอง
เดินนักเลงใหญ่โตโอ่คับซอย

เดินอาดอาดวาดท่าคว้ามะกรูด
สูงชะลูดเกินไปใช้ไม้สอย
เสียงวี้ดวี้ดแว่วมามองตาลอย
เอ..ชะรอยใครหนอมาหลอกกัน

อยู่อยู่ลมพัดแรงแขยงขน
หมู่เมฆฝนฮือฮาปานฟ้าลั่น
ขนคอลุกซู่ซ่าพาตั้งชัน
มองเหลียวหัน..โธ่..พี่ระนาดมาพาดคอ

(มาเป่าข้างหูอีกต่างหาก....บรึ๋ย..)

 

[Msp.]

เห็นแว่วมาพาหยอกหลอกกันขำ
ตัดตะไคร้มืดค่ำย้ำนักหนา
จะต้มข่ายำแกงแถลงมา
เล่นเอาน่าหวาดเสียวเหลียวไปดู

มะสะแปถือตะไคร้สั่นงันงก
พี่ระนาดมาผงกจกตับใส้
นั่นหนุ่มทราม(สุภาพบุรุษฯ)ห้อยหัวหน้ากองไฟ
ลุงปรางค์ยืนหลอกกันได้หลอนกันเอง

มองมองไป อ้าว!ยังขาดใบมะกรูด
ทำเป็นพูดท่าดีว่าพี่เจ๋ง
หนุ่มชัยพันธุ์อาสาเก็บให้เอง
เดินนักเลงใหญ่โตโอ่คับซอย

เดินอาดอาดวาดท่าคว้ามะกรูด
สูงชะลูดเกินไปใช้ไม้สอย
เสียงวี้ดวี้ดแว่วมามองตาลอย
เอ..ชะรอยใครหนอมาหลอกกัน

อยู่อยู่ลมพัดแรงแขยงขน
หมู่เมฆฝนฮือฮาปานฟ้าลั่น
ขนคอลุกซู่ซ่าพาตั้งชัน
มองเหลียวหัน..โธ่..พี่ระนาดมาพาดคอ

(มาเป่าข้างหูอีกต่างหาก....บรึ๋ย..)

 

สวนตะไคร้ไกลเรือนเฉือนแค่ก้าว
รู้ว่าเราตาขาวเฝ้าหลอกล่อ
ขนลุกซู่..หนูไม่ไป! ใคร่ขอรอ
เดี๋ยวจะก่อไฟไว้ให้รีบมา

หลอนตัวเองว่ากลัวมั่วแล้วนี่
แต่ท่านพี่นี่หลอกกลอกกลิ้งกว่า
ไชยพันธ์เป็นใคร? ไม่นำพา!
ลุงปรางค์จ๋าใช่คน? ค้นอย่างไร

พี่ระนาดพาดคอ ! หัวร่อกระชิก!
ระรี้ริกกุ๊กกิ๊กข้างป่าไผ่
สุภาพบุรุษรุดมามองหาไว
จ้องกันไปมองมา หว๋า!..ใครคน?

พี่มานพท่าดีไม่มีหลอก
ไม่อาจแน่ใจหรอกบอกสับสน
เมื่อไหร่เช้า..เหงานานมันต้องทน
ดูรอบตน..สยอง ต้องครองใจ

เดินขึ้นเรือนรอกันท่านทั้งหมด
นั่งจ้องจดกระจกเงา..เอาอันใหญ่
เหลือบตามองร้องหวีด..กรี๊ดตกใจ
หน้าเราไง..ให้หลอน..อ่อนใจจัง   

(ขำขำกันนะค๊า..)