ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[puown]

คร่ำครวญ....
สุริยัน ผันลา นภาแพร้ว
นกเจื้อยแจ้วบินสู่รังยังบินคู่
ปลาใหญ่น้อยลอยริมฝั่งยังน่าดู
ว่ายเวียนคู่ดูเจ้าเคล้าคลอกัน
สุริยันผันลาจันทราเคลื่อน
น้ำค้างเยือนยอดหญ้าพาหนาวสั่น
ขวัญระทมตรมเศร้าเราจากกัน
สวาสดิ์พลัน อำลา แสนอาลัย
สิบแสงทองทาบทาน้ำตาแห้ง
ร้อยลมแรงหนาวเหน็บเจ็บไม่หาย
หมื่นเมฆดำพรำฝนบนแผลใจ
ดับไม่ได้ไอร้อนซ่อนซอกทรวง
แม้นครวญคร่ำพร่ำบ่นจนรุ่งแจ้ง
ตะวันแดงแสงไขใจยังหวง
โอ้กรรมซัดวิบัติพรากจากคู่ควง
กี่ลมลวงจะแคล้วคลาดขาดจากกัน

จาก.....puown  น้องใหม่ค่ะ

[chaipan1999]

หากเมฆดำพัดผ่านพบพานแสง
สุรีย์สาดฟ้าแจ้งแจงรุ้งสาย
โค้งขอบรุ่งเรืองรองส่องประกาย
ตราบนั้นกายยังอยู่คู่รุ้งงาม

แม้หมู่เมฆร้อยลมแรงแสงทั้งสิบ
ปานฉกหยิบใจฉันให้ครั่นคร้าม
ตะวันเคลื่อนจันทราคล้อยกี่โมงยาม
สุดจะห้ามดวงฤทัยให้ลืมลง

หากแม้กรรมนำชักรักครองคู่
ผ่านฤดูผันเปลี่ยนยังเวียนหลง
ในสายธารแห่งรักเชื่อมชักโยง
จะยืนยงคงภักดิ์รักนิรันด์

[พิมพิลาไลย]

ฝนตกสาด บาดลึก รู้สึกหนาว
ดวงเดือนดาว หลบหาย เพราะสายฝน
ฟ้าสลัว มัวมืด ชืดกมล
ยังมีคน คร่ำครวญ หวลอาลัย

อยู่ตรงนี้ ตรงที่ เคยมีคู่
แหงนมองดู ท้องฟ้า คราสดใส
เคยมีลม พัดหนาว เขาเอาใจ
โอบกอดให้ หายหนาว สาวคร่ำครวญ

พิมพิลาไลย

มาขอแจมด้วย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ 

[ll~วาบูชิ~ll]

@ท้องฟ้ามืด  มืดมัวหม่น  ฝนกระหน่ำ
ลมซัดซ้ำ  ซ้ำซัดมา  ในหน้าฝน
เสียงฟ้าฟาด สาดเสียงร้อง ก้องกมล
ลมฟ้าฝน  ซัดสาดเสย  เย้ยเยาะกัน

คงเห็นข้า ไร้คู่  อยู่เปล่าเปลี่ยว
อยู่คนเดียว  ไร้คู่  ตุนาหงัน
จึงส่งเสียง  สาดเสย เย้ยเยาะกัน
หวังฟาดฟัน  ให้แดดิ้น  สิ้นชีวา

ไม่เห็นใจ  แล้วใย  ต้องมาซ้ำ
มากระทำ  ย่ำยี   เย้ยหยันข้า
ให้เจ็บปวด   รวดร้าว  ในอุรา
ให้ต้องมา  ชาช้ำ  ระกำทรวง@
 
 

[เจ้าดอกรัก]

จันทร์คืนแรมแฝงตัวในเดือนมืด
เหมือนรักที่จืดชืดเหลือเพียงฝัน
สายลมหนาวโชยพัดมาต้องจาบัลย์
อีกฝูงดาวเหล่านั้นก็หายไป
เหมือนดังความสัมพันธ์ต้องไกลห่าง
ต้องอ้างว้างยากแท้จะแก้ไข
เสียงหวีดหวิวลมพัดมาฉันหวั่นใจ
เหมือนมีใครเอามีดมากรีดทรวง
ยินเสียงหริ่งเรไรระทมจิต
เหมือนสะกิดให้ใจจะลับล่วง
เหมือนกับเธอพาเขามาเย้ยทรวง
ต้องเจ็บปวดรวดร้าวอย่างเดียวดาย
 

[Dujduen]

ฟ้ายามนี้มีดาวดูพราวพร่าง
เดือนสว่างไม่งามสมความหมาย
ใจดวงนี้มืดหนักรักมลาย
สิ่งสุดท้ายเหลือช้ำให้กล้ำกลืน

กับน้ำตารินไหลนองใบหน้า
รดอุราร้าวรวดปวดสุดฝืน
ราตรีนี้ยาวนานกว่าผ่านคืน
เสียงสะอื้นอาจขาดห้วงพร้อมดวงใจ

ขอฝากตัวด้วยค่ะ

[จิณห์นภา๓๖]

จะหลบหลีหนีรักพักเร้ร้อน
ความดีกล่อนแตกไปไกลเหลือหลาย
ดีไม่ได้จะยอมชั่วจนตัวตาย
จะแต่งกายเชกเช่นโจรท่องโลกไกล
เป็นโจรแล้วแคล้วคลาดจากความรัก
จะยอมปักตั้งมั่นหันเหไม่
จะยอมเลวเร่ร่อนรอนแรมไกล
หลบเสน่ความรักใครไปไกลตา
จะหลบหลี้หนีรักไปทั่วถิ่น
จะตัดสิ้นเยื้อใยให้ขาดหาย
จะหลบหรี้หนีรักทั้งใจกาย
แม้ตัวตายจะปลีกรักปักชีวัน

[พิมพิลาไลย]

จะหลบหลีหนีรักพักเร้ร้อน
ความดีกล่อนแตกไปไกลเหลือหลาย
ดีไม่ได้จะยอมชั่วจนตัวตาย
จะแต่งกายเชกเช่นโจรท่องโลกไกล

เป็นโจรแล้วแคล้วคลาดจากความรัก
จะยอมปักตั้งมั่นหันเหไม่
จะยอมเลวเร่ร่อนรอนแรมไกล
หลบเสน่ความรักใครไปไกลตา

จะหลบหลี้หนีรักไปทั่วถิ่น
จะตัดสิ้นเยื้อใยให้ขาดหาย
จะหลบหรี้หนีรักทั้งใจกาย
แม้ตัวตายจะปลีกรักปักชีวัน

นี่แหละที่เขาว่า ความรักทำให้คนตาบอด 


ถ้าคิดผิดคิดใหม่ให้โอกาส
เพราะเราอาจหาใหม่หากใฝ่ฝัน
ถึงเศร้าโศกเพียงใดก็หายพลัน
เป็นโจรนั้นตราบาปตราบตัวตาย

ไปที่ไหนใครตราหน้าว่าโจรชั่ว
ถึงกลับตัวกลับใจก็ไม่หาย
แค่ความรักหักอกอย่าตกใจ
เพราะใครใครก็ผ่านกาลนี้มา

หนีอะไรหนีได้ให้ตระหนัก
แต่หนีรักปักใจอาลัยหา
เพราะโลกนี้มีรักปักติดมา
เรียกได้ว่าเขาอยู่เป็นคู่กัน

พิมพิลาไลย

[กวีพเนจร]

แสนเจ็บปวด...รวดร้าว...ใจระทม
ความขื่นขม...จมหล่นหาย...สลายช้า
มีความทุกข์...สุดจะนับ...เหลือคณา
ฝากชีวา...ไว้ให้ใคร...ไหนจะมี

จึงคร่ำครวญ...ยวนกลอนเศร้า...เคล้าความคิด
สิ่งถูกผิด...ที่เคยทำ...ช้ำเหลือที่
แค่หนึ่งคน...มิใช่หรู...หรือโก้ดี
น้องจึงหนี...พี่ไป...ให้คร่ำครวญ

[ไพร พนาวัลย์]

คืนฟ้าหม่น ดลใจ ให้เงียบเหงา
คิดถึงเจ้า ทรามเชย เคยสงวน
ป่านฉะนี้ งามขำ คงคร่ำครวญ
ใจรัญจวน ถึงนาง ไม่สร่างซา

ที่รักจ๋า ความผิด มันผ่านพ้น
อย่าวิตก กังวล ไปเลยหนา
พี่สำนึก ตัวแล้ว นะแก้วตา
ไม่มีใคร มีค่า กว่าเจ้าเลย

พบคนใหม่ ใจคิด ว่าใช่แล้ว
จึงอยากลืม นางแก้ว ที่อยู่เฉย
เมื่อใกล้ชิด จึงรู้ ไม่น่าเชย
น้องนางเอย พี่ขอซับ น้ำตานวล

แม้นจะตี จะด่า ไม่ว่าน้อง
จะไม่ปก ไม่ป้อง ไม่ร้องหวน
เชิญน้องฆ่า ให้ตาย อย่าเรรวน
ขอเชิญชวน ขวัญตา อย่ามัวรอ

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ธาตรี พฤกษา]

หนึ่ง..จะมี รักใหม่ อย่าให้รู้
สอง..จะอยู่ กับใคร อย่าให้เห็น
ให้ฉันเถอะ ขอร้อง สอง!ประเด็น
แล้วจะเป็น ผู้แพ้ ที่แท้จริง....สนธิกาญจน์

ชอบครับ อกหักต้องนี่เลย....คิคิ

[..ทักษมน..]

แม้นจะตี จะด่า ไม่ว่าน้อง
จะไม่ปก ไม่ป้อง ไม่ร้องหวน
เชิญน้องฆ่า ให้ตาย อย่าเรรวน
ขอเชิญชวน ขวัญตา อย่ามัวรอ

 “ปรางค์  สามยอด”

ไม่อยากแทง ต่อเนื่อง ให้เปลืองมีด
ไม่อยากฉีด ยาต้าน สงสารหมอ
ไม่อยากยิง คนจะตื่น เสียงปืนคอร์
อยากให้ท้อ ให้แท้....จนแก่ตายยยยย

[ไพร พนาวัลย์]

แม้นจะตี จะด่า ไม่ว่าน้อง
จะไม่ปก ไม่ป้อง ไม่ร้องหวน
เชิญน้องฆ่า ให้ตาย อย่าเรรวน
ขอเชิญชวน ขวัญตา อย่ามัวรอ

 “ปรางค์  สามยอด”

  ไม่อยากแทง ต่อเนื่อง ให้เปลืองมีด
ไม่อยากฉีด ยาต้าน สงสารหมอ
ไม่อยากยิง คนจะตื่น เสียงปืนคอร์
อยากให้ท้อ ให้แท้....จนแก่ตายยยยย

taxamon   

       


น้องเห็นใจ พี่แล้ว ใช่ไหมจ๊ะ
จะของละ เลิกชิง หญิงทั้งหลาย
จะขออยู่ เคียงเจ้า เคล้าเคียงกาย
จะสืบสาย สัมพันธ์ มั่นนางเดียว

ที่ผ่านไป อภัย ให้พี่เถิด
มันเตลิด ชั่วคราว ยามหนาว เปลี่ยว
ต่อแต่นี้ มีน้อง ปองกลมเกลียว
จะรักนาง คนเดียว จนแก่ตาย

 

“ปรางค์  สามยอด”

[..ทักษมน..]

อยากลองอยู่ดูใจ...จนตายจาก
คงไม่มากหลายปี..ที่เสียหาย
ถ้าดื่มเหล้าเมายา..ก็น่าตาย
สัญญาชาย....ยามฟ้าร้อง ต้องระวัง

กว่าจะรู้ ว่ามีค่า เมื่อลาจาก
จึงไม่อยาก ลืมแผล แต่หนหลัง
อ้างเปล่าเปลี่ยว เดี๋ยวก็รู้ เจ้าชู้จัง
ดูข่าวดัง ตัด-ตอน-เก็บ-จะ-เจ็บ-ตัว   

[puown]

จูบสุดท้ายปลายฝนเมื่อต้นหนาว
จูบเย้ยดาวกล่าวลาแล้วหน้าฝน
จูบสะท้านซ่านทรวงดวงกมล
จูบด้วยมนต์แห่งรักก่อนจากลา
จูบประทับวาบไหวอาลัยยิ่ง
จูบนานนิ่งรสหวานเกินสรรหา
จูบสลักรักมั่นคำสัญญา
จูบตีตราจองจับประทับใจ
จูบฝังรอยฝากไว้ที่ใต้หมอน
จูบรอนรอนอ่อนบางไม่จางหาย
จูบกระเส่าเร่าร้อนสุดคลอนคลาย
จูบสุดท้ายตื่นภวังค์ยังอาวรณ์

[กวีพเนจร]

คร่ำครวญ...อ่อนล้า...สิ้นแรง
เหี่ยวแห้ง...ย่ำเดิน...ทางฝัน
เจ็บปวด...รวดร้าว...ครบครัน
มือยัน...แทบล้ม...สิ้นใจ

น้ำตา...หลั่งริน...สิ้นแล้ว
ไม่แคล้ว...แก้วตา...อยู่ไหน
ทิ้งพี่...หนีหาย...ห่างไกล
ทิ้งไว้...เพียงคำ...จากลา

คร่ำครวญ...ยวนเย้า...เฝ้าคิด
ห้วงจิต...ติดยึด...ใบหน้า
ลำนำ...บทนี้...ขับมา
ภาษา...ตอกย้ำ...คร่ำครวญ