
ตะวันคล้อยลอยต่ำกว่ายอดไม้
แสงรำไรไล้เลียดผิว...ผ่านพื้นหญ้า
สีเหลืองแสดแดดเริ่มลับกลับแนวฟ้า
ภาพเบื้องหน้าชาชินถวิลครวญ
เมื่อความมืดคืบคลานกาลคืนค่ำ
ความหนาวใจไยลึกล้ำยามคิดหวน
เมื่อน้อมนำ"ความเงียบ"มาทบทวน
ใจยิ่งชวนรวนเหงาคราวลำพัง
กว่าจะผ่านกาลเหงาในคราวนี้
วินาทีที่แสนนานผลาญความหวัง
นอนกอดหมอนซอนซุก.."หนาวใจจัง"
เพียงนอนฟังซากรอยแผลที่แพ้ใจ.






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า