จากเคยเที่ยวเดียวดายถึงปลายฝัน
มิเคยหวั่นพรั่นพรึงตะบึงสู่
มิติดใจสิ่งไหนให้เหลียวดู
ด้วยใจรู้อยู่.วาง.ทุกย่างเดิน
แต่พอก้าวคราวผ่านจวบกาลนี้
ทุกนาทีคล้ายวางอย่างห่างเหิน
จวบถึงคราฟ้าใหม่ก็ไกลเกิน
กลัวเธอเมินบ่ายหน้าระอาใจ
กอดกายมองละอองคลื่นกลืนปะทะ
ชั่วขณะสภาวะอันหวั่นไหว
กับทางแพร่งแบ่งฝั่งอย่างชั่งใจ
จะก้าวเดินต่อไปหรือไรดี
ก่อนก็เคยเรียบเฉยและเลยผ่าน
กับภาระสถานการณ์เช่นกาลนี้
ตัดสินใจลำบากยากฤดี
ฤ จะจบลบทุกมีที่ข้างใน
มิอยากหลอกตัวอยู่ด้วยรู้สร่าง
มิอาจหลอกคนข้างข้างถึงทางใหม่
เพราะไม่รู้ดูหรือคือทางใด
เพราะสองใจแบ่งฟากจึ่งยากเดิน
ก้าวแรกฯ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
