ณ ค่ำคืนเหน็บหนาวคราวฟ้าห่ม
เอาใจข่มเคียงดาวพรั่งพราวฟ้า
มิเห็นดวงดาวฝันแทนสัญญา
เมฆบังตาแล้วยัง...หมอกบังใจ
เหลือบสุรีย์สีทอง..จะผ่องผุด
กาลสิ้นสุดคืนค่ำยืนร่ำไห้
จะมิเป็นเช่นนี้..อีกต่อไป
สิ้นเยื่อใยเย้ายวนให้ชวนแล
กล่าวลาดาว..ลาเดือน..เพื่อนสนิท
ประหวั่นจิตดวงน้อยกับรอยแผล
สองแก้มอาบคราบเก่าเขารังแก
เพียงเชือนแชชั่วครู่..เริ่มรู้ตัว
ณ ค่ำคืนครางครวญ..จวนจะรุ่ง
แสงพวยพุ่งวูบตก..อกสลัว
เกรงเป็นดาวแห่งรักจักหมองมัว
หนึ่งความกลัวปรากฏ....กึ่งหมดใจ
.........ฯลฯ........
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
