มิรู้สิ่ง ใดพา อุราไหว
แอบซุกซ่อน ความนัย ให้ปวดปร่า
คราวเมื่อใจ ไหวอ่อน ยากอ้อนมา
เธอกลับไม่ นำพา จะสานแนว
เหนื่อยเหลือเกิน กับรัก จนยากกล่าว
สุดจะน้าว โน้มใจ เธอได้แล้ว
ร้าวลึกลวง ห้วงนัย ดุจไร้แวว
คงไม่แคล้ว ร้างลา สัญญาใจ
ลืมหมดสิ้นไม่เหลือ ใยเยื่อเก่า
ลืมรักเรา เคยก่อ สุดง้อไหว
ลืมอดีต ก่อนนั้น หรือหวานใจ
ลืมสิ่งที่ มอบไว้ เธอไม่จำ
ท้อกระไร ไหวหวั่น สะท้านอก
จะหยิบยก เล่าต่อ หรือก็ขำ
เพราะสุดท้าย คงได้ แต่ระกำ
คนใจดำ ลับลา มิมาเยือน
ไม่สู้หน้า ความจริง ทุกสิ่งสรรพ์
สารพัน กล่าวมา หาใดเหมือน
เคยสนิท ชิดใกล้ กลายร้างเลือน
ทำแชเชือน เบือนบิด ปิดรักลง
ไม่ใช่ที่ ระบาย ให้ใครนะ
ลืมหรือคะ น้ำคำที่พร่ำส่ง
มีใครอื่น ชื่นทรวง ลวงให้งง
หรือเธอปลง สัญญาใจ คลับคล้ายลวง
มิใช่ทวง สัญญา ที่ว่าไว้
แต่เตือนใจ สักครั้ง เพราะยังหวง
ขอใช้สิทธิ์ เคยรัก สมัครควง
น้ำตาร่วง กี่หน สุดทนนัก
แม้ลืมสิ้น สายใย ที่ได้ก่อ
จะไม่รอ คนดี นี้ไสผลัก
จบเรื่องเศร้า เท่านี้ นะที่รัก
ขอหยุดพัก หัวใจ ให้ลืมเธอ.......
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
