กลอนเธอ..
เหมือนน้ำเลี้ยงหล่อชีวิตที่เธอให้
เหมือนน้ำใจแบ่งปันได้ให้คลายเหงา
เหมือนเส้นทางร่วมกันเดินนะสองเรา
เหมือนใจเฝ้าแต่กลอนกานท์ขับขานตน
เหมือนน้ำฝนหล่นมายามหน้าแล้ง
ใจเคยแห้งกลับชุ่มฉ่ำทุกแห่งหน
บรรจงกานท์ให้พี่อ่านซ่านกมล
เป็นสุขล้นกับคนเขียนเพียรเกื้อกูร
ความได้อ่านท้องฟ้านั้นพลันเปิดกว้าง
ความอ้างว้างหายลับลาพนาสูญย์
ความโดดเดี่ยวเลื่อนลอยไปไม่อาดูลย์
ความหงอยเหงาศูนย์ไปก่อนเพราะ..กลอนเธอ
ฉันเอง..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
