ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

~~.พายุฝุ่น.~~

วันนี้พายุจัดพัดกระหน่ำ
จนมืดดำทั่วไปน่าใจหาย
ฝุ่นละอองคละคลุ้งพุ่งกำจาย
เป็นหมอกทรายมืดมนหม่นทั้งเมือง

บนถนนรถราวิ่งชาเฉื่อย
น่าหน่ายเหนื่อยหยุดรออย่างต่อเนื่อง
ไฟกระพริบริบหรี่สีเหลืองเรือง
ดั่งขุ่นเคืองให้คนหม่นราคี

เปรียบหัวใจของเราคลุกเคล้าฝุ่น
ที่หมกมุ่นมัวหม่นจนมิดหมี
อุปสรรคขัดขวางทางชีวี
จึงต้องมี รุกฆาต วาดลวดลาย

ยังจะมีอีกไหมฝุ่นในอก?
ที่ยังวกเวียนอยู่ไม่รู้หน่าย
ยังรู้รักรู้ชังมิวางวาย
ต้องเดียวดายดั้นด้นรอฝนพรำ

อีกไม่นานพายุคงหยุดพัด
เงียบสงัดฝุ่นหายคงคลายคร่ำ
ดั่งชีวิตผ่านพ้นความหม่นดำ
คงชื่นฉ่ำดวงใจไร้ฝุ่นปน

นี่แหละหนาฟ้านำกรรมลิขิต
ฝุ่นชีวิตขีด*คองให้หมองหม่น
ไม่ยอมแพ้โชคชะตาที่มาชน
ขอสู้จนแพ้ชนะ..ถึงจะยอม

 

"ปรางค์  สามยอด"

*คอง  แนว  ทาง เน้อ (มาจาก ฮีดสิบสอง คองสิบสี่) แม่นบ่ล่ะ ฮึ?

[บ้านริมโขง]

ละอองฝุ่นคลุมฟ้าน่ากลัวนัก
ละอองรักคลุมใจได้หวนหอม
ละอองคำเพียงนิดชิดดมดอม
ละอองล้อมทั่วไปในชีวา

ต่างฟันฝ่าผ่าละอองอันหมองหม่น
ล้วนทุกคนต้องผ่านการศึกษา
ในห้องเรียนชีวิตคิดวิชา
เลือกหนึ่งมาถางทางเพื่อสร้างตน

นี่แหละหนาเกิดมาว่าต้องสู้
การเรียนรู้อยู่ยั้งยังสับสน
ยืนบนขาใช่ขี่บ่าใครบางคน
สร้างสุขล้นบนฝั่งหลั่งความดี

เมื่อเกิดดับสลับร่างทางสวรรค์
ได้รู้กันไม่แน่แปรเปลี่ยนสี
วันขาดเกินเดินพลาดปาดชีวี
เมื่อยังมีวันใหม่ให้ใคร่ครวญ.

"บ้านริมโขง"

[Music]

"พายุในใจ"


เหมือนท้องฟ้าแจ่มใสวิไลผ่อง
เหมือนตุ๊บป่องพร้อมรบมีครบถ้วน
เหมือนละอองหลากสีช่างยียวน
เหมือนคร่ำครวญโปรยสาดหยาดพิรุณ

อยากเอาใจนวดเฟ้นเมื่อเห็นหน้า
อยากไล่ล่าอาฆาตสาดกระสุน
อยากให้เธอหนุนตักรักละมุน
อยากเท่าทุน+กำไร..เมื่อไกลกัน

ได้อบอุ่น-คุ้นเคย-ได้เผยพร่ำ
ได้ชุ่มฉ่ำ-หวามไหว-เหมือนในฝัน
ได้สงบ-สยบคลื่น-ระรื่นจันทร์
ช่วงผูกพัน--ไม่รู้---พายุใจ

[เมฆา...]

๐ เถ้าธุลี..สีรัก ๐

 

๐ เถ้าธุลี..สีกรัก..ใครจักรู้
ว่าหดหู่ดูดายแลหน่ายแหน่ง
ลอยละล่องต้องลิ่วปลิวตามแรง
เกาะกำแหงวาโยอย่างโซเซ

๐ ไร้ที่หมายกายร่างพรางอาศัย
ณ.หนใดยังหม่นทนหักเห
บรรยากาศพัดกลอกออกทะเล
หรือลมเพพัดพักตร์ลงหมักตม

๐ ก็มิอาจคาดหวังได้ดั่งคิด
ละอองจิตไร้ค่าผ้าห่อห่ม
จำต้องหนาวร้าวรวดปวดระบม
แล้วแต่ลมหอบซากกระชากไป

๐ เหนื่อยเหน็บล้าเหลือหลายมิคลายทุกข์
ยังปล้ำปลุกรุกล่นจนหวั่นไหว
ปลอบตัวเองยามร้าวต้องก้าวไกล
ประคองใจช้ำช้ำพร้อมน้ำตา

๐ สะอื้นไห้ได้โหยโชยสะอื้น
หาคนอื่นไหนเล่าเขาห่วงหา
การุณเอื้อเผื่อแผ่แลโศกา
จินตนาซับไข้ให้ดวงจินต์

๐ เถ้าธุลี..สีรัก..แม้นหนักอึ้ง
หวังสิ่งหนึ่งปลอบขวัญประกันศิลป์
เห็นละอองมองค่าเป็นอาจิณ
ชุบชีวินเศษซาก..ฝากช่วยที ฯ..

 




***เมฆา...***