ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ชลนา ทิชากร]

นกขมิ้น เหลืองอ่อน ค่ำนอนไหน 
เจ้าบินไกล ไปลับ ไม่กลับย้อน
ปล่อยกางเขน นอนเหงา อยู่เฝ้าคอน
คืนนี้นอน ไร้คู่ อยู่แนบเคียง

รุ่งสุริยา สว่างจ้า ฟ้ายามเช้า   
ยินดุว่าว ขับขาน กังวานเสียง
เป็นเพลงเพราะ เสนาะ สำเนียง
แจ้วจำเรียง กู่ร้อง ก้องแนวไพร

ตะวันลอย คล้อยต่ำ ช้ำใจหม่น
คิดถึงคน รักเรา เขาอยู่ไหน
ยามดึกดื่น ค่อนคืน ฝืนห่วงใย
คำนอนไหน เจ้าขมิ้น ลืมถิ่นคอน

ชลนา  ทิชากร

<a href="http://www.youtube.com/v/pX94KO6pJhk&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/pX94KO6pJhk&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[rit sriduang]

ขอบคุณสำหรับบทกลอน นกขมิ้น
ที่สร้างแรงบันดาลใจให้ผมเขียนกลอน นกขมิ้นเหลืองอ่อน มาร่วมแจมครับ


นกขมิ้นเหลืองอ่อน
๑.แล้วผูกเปลเชือกป่านกับคานขื่อ
ด้วยสองมือสองไม้อันผ่ายผอม
มือที่ปัดริ้นไต่แหละไรตอม
ซักผ้าอ้อมมือเซียวมือเดียวกัน
นอนเถิดหนาอย่าซนนะคนเก่ง
แม่จะขับเพลงร้องเพื่อเรียกขวัญ
รอลูกตื่นก่อนฟ้าจะสายัณห์
นมจากถันยังรอให้ลูกกิน…
 
๒.โอละเห่..สกุณาแห่งป่าเปลี่ยว
เจ้าบินเที่ยวชมโลกแหละโตรกหิน
ตะวันสีเลือดนกจวนตกดิน
นกขมิ้นพเนจรแต่อ่อนวัย
ในพฤกษ์ผืนคืนนี้มิมีขอน
นกขมิ้นเหลืองอ่อนจะนอนไหน
หรือจะหลบแรงลมใต้ร่มไทร
อำพรางใจเปล่าเปลี่ยวใต้เคียวเดือน

๓.ยามราตรียินหริ่งสิยิ่งเหงา
พรุ่งนี้เช้าคงไปอย่างไร้เพื่อน
แต่คืนนี้ดวงตาอันล้าเลือน
กระตุกเตือน..พักก่อนผู้อ่อนแรง
พอดึกดื่นดวงดาวบนหาวโพ้น
ถูกเมฆโทนเทาทับจนอับแสง
แหละลมฝนพายุฤดูแล้ง
พัดกิ่งแห้งหักยับลงกับตา

๔.พลัน!..อสุนีบาตก็ฟาดเปรี้ยง
โลกมิได้ยินเสียงไร้เดียงสา
จวบฝนสร่าง..ตะวันรุ่งทิวา
อนิจจานกขมิ้น..เจ้าสิ้นใจ…..

๑๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๕

[ชลนา ทิชากร]

๑.นกขมิ้น ลืมถิ่นคอน เที่ยวร่อนเร่
โอละเห่ กล่อมลูก ผูกเปลไว้
นกขมิ้น ลืมคอน ก่อนจากไกล
ทิ้งดวงใจ ไว้ให้แม่ คอยแลดู

นอนเสียเถิด ลูกรัก บนตักแม่
พ่อไม่แล ช่างเขา หนอเจ้าหนู
แม่จะคอย ฟูมฟัก รักอุ้มชู
แม่จะอยู่ กับหนู อยู่ด้วยกัน
 
๒.ตะวันลอย คล้อยต่ำ ฝนฉ่ำฟ้า
พายุมา ฟ้าร้อง ก้องสนั่น
หลับเสียเถิด ลูกยา อย่าจาบัลย์
เดียวตะวัน จะส่องฟ้า มาห่วงใย

คำคืนนี้  ไม่มีเธอ เผลอใจเศร้า
ลมแผ่วเบา เคล้าน้ำตา ที่บ่าไหล
ยกมือบาด น้ำตา คราครั้งใด
ปวดหัวใจ คิดถึงลูก ที่ผูกพัน

๓.สกุณา ฟ้าสาง สว่างแล้ว
เป็นทิวแถว โผไปใน ไพรสัณฑ์
ส่งเสียงร้อง ก้องป่า เริงร่ากัน
เจ้าคง หรรษาสุข ทุกทิวา

อยู่บ้านป่า พงไพร ไกลสังคม
คนนิยม เมืองใหญ่ เราไร้ค่า
รู้อย่างนี้ ระวังใจ ไว้สักครา
เราไม่หน้า เผลอใจ ไปรักเลย

๔.สกุณา เย็นย่ำ จำถิ่นฐาน
โผกลับบ้าน คืนคอน นอนเขนย
นกขมิ้น เหลืองอ่อน นอนไหนเอย
เจ้าไม่เคย คิดกลับ ลับลืมคอน

ชลนา  ทิชากร

<a href="http://www.youtube.com/v/vYVEA38CYYQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/vYVEA38CYYQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[สุนันยา]

นกขมิ้น บินจร หาคอนจับ
สุรีย์ลับ ดับไปหทัยถอน
เทียวเลี่ยงหลบ กลัวพบภัยเมื่อไกลจร
เฝ้าอาทร ไห้หา คะนึงครวญ

อยากจะรับ กลับรัง เหมือนครั้งก่อน
อยู่เคียงคอน  นอนข้าง อย่างเสสรวล
ยามฟ้ารุ่ง แสงฉาย ไร้หมอกกวน
คงได้หวน คืนครอง สนองจินต์

โอ้..ดวงใจ ปวดร้าว แสนเศร้านัก
นกขมิ้น เหหัก ไกลหลักถิ่น
เฝ้าอาวรณ์ ห่วงหา คราโบยบิน
นกขมิ้น อ่อนล้า ข้าตรอมตรม

ยามสุรีย์ ฉายส่อง ทาบท้องฟ้า
แต่อุรา หม่นไหม้ ให้ขื่นขม
นกขมิ้น เหว่ว้า ข้าระทม
สิ้นภิรมย์ ขมขับ...ประทับทรวง

“สุนันยา”

[ชลนา ทิชากร]

สุริยา ฟ้าสาง สว่างจ้า
เสียงไก่ป่า ย่อตัวขัน กระชั้นหน่วง
สุริยา โผล่ขอบฟ้า สง่าดวง
สายหยุด ร่วงโรยกลิ่น แทบสิ้นจาง

แสงแดดแรง แสงทอง ส่องฟากฟ้า
หมู่นกกา โผบิน ถิ่นทุ่งกว้าง
ข้าวออกรวง เหลืองอร่าม อยู่ท่ามกลาง
นกกระยาง อยู่ริมหนอง จ้องปูปลา

ฝูงวิหก นกร้อง ก้องไพรสัณฑ์
สุริยัน พลันลาลับ กับขอบฟ้า
ฝูงวิหก นกร่อน จรจากลา
เกาะคบคา คืนคอน นอนรวงรัง

เราไร้คู่ อยู่เดียว เปลี่ยวใจเหงา
คนคลอเคล้า เขาไม่หวน ทวนกลับหลัง
นกขมิ้น ไร้คู่ อยู่ลำพัง
เขาก็ยัง ไม่กลับ ลับลืมคอน

ชลนา   ทิชากร

<a href="http://www.youtube.com/v/sQi7ZbptZnA&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/sQi7ZbptZnA&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[rit sriduang]

สวัสดี คุณชลนา
ผมมีงานเขียนเรื่องนกอีกเรื่องเป็นงานเก่า อยู่ใน project รวมเล่ม "สามสหาย" ชื่อเรื่อง เรไร มาร่วมแจมครับ

เรไร
 ๑.เป็นค่ำคืนที่ฟ้ามีพายุ
กิ่งไม้ผุหล่นร่วงลงริมรั้ว
ลูกนกพลัดตกรังมาหนึ่งตัว
ดูหวาดกลัวหนาวสั่นกับฝันร้าย
 ซากรังนกฉีกเฉือนอยู่เกลื่อนพื้น
หวังเพียงตื่นทุกอย่างจะจางหาย
แต่พอตื่นทุกอย่างพังทลาย
ภาพความตายพ่อแม่และพี่น้อง
 โลกเบื้องล่างหดหู่ไม่รู้จัก
โลกเจ้าหักเมื่อคืนดุจปืนส่อง
เหลือเพียงขนเปียกน้ำจนฉ่ำนอง
จะประคองชีวีได้กี่วัน
 หลับเถิดหนอนกน้อยผู้เหนื่อยอ่อน
ชีพจรเบาเลือนจนเหมือนฝัน
ฝันว่าได้นอนหลับนับนิรันดร์
ในรังนั้นแม่นกได้กกเกย…


 ๒.พอรุ่งเช้าแสงฟ้าก็จ้าฟ้า
น้ำบนหญ้าฉ่ำเยิ้มเริ่มระเหย
เรไรเปิดตาน้อยค่อยค่อยเงย
เปิดหับเผยเห็นภาพอันพาบพัง
 เธอลุกขึ้นโผวิ่งสู่กิ่งไม้
เสียงหัวใจบอกบท..อย่าหมดหวัง
อุ้มลูกนกที่หลับอยู่กับรัง
บอกว่ายังไม่ตายให้ยายยิน
 เศษผืนผ้าห่มห่อพอกรุ่นกรุ่น
คงอบอุ่นพอใช้กันไรริ้น
หนอนตัวอ่อนป้อนให้เจ้าได้กิน
ปีกเคยบินชาเหน็บคงเจ็บร้าว
 ตัดตะไคร้จากกอมาห่อปีก
พันทับอีกด้วยผ้าขาวบางขาว
ดวงตาของเรไรประกายวาว
วางเศษข้าวเศษกล้วยในถ้วยชา
 ยายอมยิ้มหัวร่อ…ว่าหมอน้อย
เดี๋ยวอีกหน่อยแปลงร่างเป็นนางฟ้า
นกจะหายด้วยเหตุแห่งเมตตา
มิใช่ว่าใบตะไคร้ที่ใช้พัน

 เวลายังเดินทางเหมือนอย่างเก่า
ค่ำถึงเช้าวนเวียนและเปลี่ยนผัน
ย่อมเยียวยาแม้แต่แผลฉกรรจ์
เป็นเช่นนั้นตราบเท่านานเท่านาน….


๓.เช้าวันนี้อากาศสะอาดใส
ชีวิตใหม่ลืมตาอย่างกล้าหาญ
ปีกที่เคยบอบช้ำสีน้ำตาล
ก็โผผ่านละแวกแห่งแมกไม้
 พอเย็นย่ำค่ำชื้นก็คืนกลับ
บ้านเคยหลับผืนผ้าเคยอาศัย
มีข้าวเปลือกข้าวโพดรสละไม
รอรุ่งใหม่แดดโผล่จะโผบิน
 ยายมองดูหลานสาวยังเยาว์นัก
เธอหลงรักนกดงผู้หลงถิ่น
เพราะอยู่อย่างกำพร้าจนชาชิน
อยู่กลางดินแมมมอมและผอมเพรียว
 หากว่านกบินไปแล้วไม่กลับ
เธอพร้อมรับหรือเปล่า..ความเปล่าเปลี่ยว
โลกที่ไร้สหายจะดายเดียว
จะซีดเซียวหงอยเหงาอย่างยาวนาน
 แกจึงบอกเรไรออกไปว่า
ยายจะหากรงให้เป็นไผ่สาน
นกจะอยู่อิ่มหนำสุขสำราญ
เป็นเพื่อนหลานคุยเล่นไม่เว้นวัน..

 ๔.เด็กน้อยแหงนสบตาประสาเด็ก
ตาคู่เล็กบอบบางดูช่างฝัน
มองนกจิกข้าวเปลือกกับเผือกมัน
ก่อนผลุนผลันกระพือปีกไปอีกครั้ง
 เธอตอบยายช้าช้าบอกว่า..หนู-
ไม่ชอบดูนกพงในกรงขัง
เพราะว่ากรงไม้ไผ่มิใช่รัง
มันคงหวังบินท่องทั่วท้องฟ้า
 แม้วันหนึ่งบินไกลแล้วไปลับ
หนูยิ่งกลับสุขใจนะยายจ๋า
นกควรอยู่อย่างนกสกุณา
อยู่ในป่าใช่กักในกรงไม้

 ๕.ยายลูบผมนางฟ้าผู้ตาแป๋ว
หลานโตแล้วนะหนูหลานรู้ไหม
ใช่เติบโตที่ตัวหรอกเรไร
แต่หัวใจต่างหากที่เติบโต

๘ มกราคม ๒๕๕๕

[...สียะตรา..]

......"ชะรอยบุญ"เคยอุ่นไอในรังน้อย

...วันหนึ่ง.........คล้อยลื่นสู่พื้นผา

...ได้เปลี่ยน...แม่.....จากวิหคนกสกุณา

...เป็นหญิงชรา....ที่ฟูมฟัก..รัก.......เท่าเทียม



.......ลูก"นกกินปลี"ตัวเล็กเท่าปลายนิ้วโป้งที่พลัดตกจากรัง...มีขนตรงอกแค่สองอัน...แต่เสียงดังมาก...ดังจนหมาตัวโตๆอย่าง"โรส"ไม่กล้างับเลยตั้งชื่อให้เค้าค่ะ"ชะรอยบุญ"....ให้เค้าอยู่ในห้องพระต้องป้อนอาหารทุกๆสิบนาที...เหนื่อย...แต่เป็นสุขมากที่วันหนึ่งที่เค้าเริ่มหัดโผ....ตั้งท่าแบบตั้งใจมาก....บินระยะสั้นๆมาเกาะพุง....แล้วก็เป็นความรู้อีกอย่างคือเค้าชอบกินน้ำหวานจากดอกไม้โดยเฉพาะดอกประทัดจีน....ต้นประทัดจีนสามกระถางที่ย้ายถิ่นฐานมาจากกรุงเทพ...เป็นมนต์เรียกนกกินปลีให้มาส่งเสียงร่าเริงให้ได้ยิน...ใกล้ฝั่งทะเลเมืองระยอง...

[เพรางาย]

โอ้เจ้านกขมิ้นสีเหลืองอ่อน
ไปหลงฟ้อนร่อนเร่เวทีไหน
เสียงดนตรีมีมนต์ดลหัวใจ
ขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ไม่กลัวเลย

ระยะทางอาจใกล้ในรู้สึก
แต่ภัยลึกแวดวางกลางความเฉย
เจ้ายิ้มสุขเพื่อนซี้ชี้ภิเปรย
อกแม่นกนี้เอ๋ยดังไฟรุม

ปีกเคยป้องเจ้าไว้อุ่นไออก
กลายเป็นเรื่องตลกรกห่วงหุ้ม
เยื่อใยรักแปลงเห็นเป็นควบคุม
นั่น! เขาสุมไฟก่อรอย่างนก...

[ดาว อาชาไนย]

เขาเอาเจ้าย่างไฟแทนไก่ย่าง
กลิ่นหอมช่างชวนให้น้ำลายหก
ส้มตำปูปลาร้ามาอีกครก
แถมห่อหมกใบยอก็อิ่มทน

แล้วหาสาวสก๊อยใหม่ให้เกาะท้าย
วาดลวดลายสุดกร่างกลางถนน
เด็กแว้นทำหนวกหูแก่ผู้คน
สุดท้ายผลถูกขังเข้าซังเต

-ดาวม้า-

[ชลนา ทิชากร]

น่าสงสาน นกขมิ้น หลงถิ่นคอน
ถูกเขาถอน ขนย่าง วางเค้เก้
อยู่ในจาน สมตำ ทำเกเร
ของเด็กเก แว้นซิ่ง วิ้งเสียงดัง

สมน้ำหน้า กะลาหัว ตัวเองเจาะ
ถูกเขาเกาะ จับกุม ถูกคุมขัง
เข้าไปนอน ซังเต ดูเท่จัง
แม่สอนสั่ง ไม่เคยฝัง ยังเกเร

ชลนา  ทิชากร

<a href="http://www.youtube.com/v/TFhyGt3r3OE&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/TFhyGt3r3OE&amp;rel=0&amp;fs=1</a>