ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[victoria's secret]

xxxx

[chaipan1999]

๐ นั่งเหม่อมอง..ท้องฟ้า..คราใจเหงา
มีเพียงเงา..เคียงข้าง..มิห่างหาย
ยามลมจัด..พัดผ่าน..สะท้านกาย
ราวดั่งคล้าย..ปลายมีด..กรีดเนื้อใน

๐ เสียงขลุ่ยแผ่ว..แว่วเสียง..เพียงครวญคร่ำ
เหมือนน้ำคำ..พร่ำหา..คราหมองไหม้
ตะวันดับ..ลับแล้ว..กับแนวไพร
พร้อมกับใจ..ใครหนึ่ง..ซึ่งลบเลือน

๐ สายตาเล็ง..เพ่งผ่าน..ม่านฟ้าหลัว
ดูหมองมัว..หมองไหม้..ยามไร้เพื่อน
แหงนหน้ามอง..ท้องนภา..หมายหาเดือน
เดือนก็เคลื่อน..เลื่อนยัง..หลังเมฆา

๐ เหมือนบางคน..บางใคร..เคยใกล้ชิด
กลับหักจิต..ใจหลบ..ไม่พบหน้า
ราวดั่งจันทร์..วันเพ็ญ..ช่างเย็นชา
หลบร่างเร้น..กายา..พามืดมน

๐ จันทร์เจ้าแกล้ง..แฝงกาย..คล้ายเร้นหนี
จวบบรรจบ..ราตรี..ที่ฟ้าหม่น
เหมือนนวลนาง..ห่างหาย..จากกายตน
คล้ายล่องหน..จนลับ..กับเมฆินทร์

๐ เมื่อจันทร์แจ่ม..แย้มพราย..หลังกรายหลบ
กลับไม่พบ..หน้านวล..ครวญถวิล
อยู่กับความ..เหว่ว้า..จนชาชิน
จนไร้สิ้น..น้ำตา..เคยบ่านอง

๐ เก็บความช้ำ..คร่ำครวญ..ในส่วนลึก
ปิดผนึก..เอาไว้..ใต้ความหมอง
ลืมความสุข..ทุกเสี้ยว..ที่เกี่ยวดอง
แล้วนั่งมอง..ท้องฟ้า..สบตาจันทร์

หวังเพียงจันทร์ ลบภาพ ที่สาปสั่ง
หอบความหลัง ฝังไป อย่าได้ฝัน
ที่เคยผ่าน พ้นเลื่อน เดือนปีวัน
ให้เปลี่ยนผัน ผ่านไป ดั่งสายชล

หอบความรัก หอบความฝัน หอบความสุข
หอบความทุกข์ ความระทม ที่หมองหม่น
หอบรอยยิ้ม หอบไออุ่น ดวงกมล
ให้ไกลโพ้น สุดแสน ดาวแดนไกล

เสียงขลุ่ยแผ่ว แว่วเสียง เพียงครวญคร่ำ
สิ้นน้ำคำ พร่ำหา คราหมองไหม้
เดือนคล้อยลับ หลีกเร้น เห็นแนวไพร
พร้อมกับใจ ทอแสง สู้แรงสูรย์..

 

[ไพร พนาวัลย์]

มองพระจันทร์วันเพ็ญเด่นกลางฟ้า
ในอุราเบิกบานสำราญสม
เดือนคู่ดาวพราวฟ้าช่างน่าชม
ความรื่นรมย์มาเยือนดั่งเพื่อนกัน

โอ้จันทร์จ๋ามาทุกคืนจะได้ไหม?
เพื่อปลอบใจคนเหงาให้สุขสันต์
ข้าจะคอยจันทร์เจ้าทุกคืนวัน
มาแบ่งปันความชื่นที่รอคอย

อีกไม่นานจันทร์จะลาฟ้าอีกแล้ว
โอ้ดวงแก้วจากไปใจเหงาหงอย
ใครจะเป็นเพื่อนใจคนใจลอย
เจ้าเนื้อกลอยอย่าลืมกันยามจันทร์ลา

 

“ปรางค์  สามยอด”

[วลีลักษณา]

สูรย์ลับดวง ห้วงหาว เกลื่อนดาวใส
แขขับไข นวลสว่าง กลางเวหา
"ราตรี" เคล้า กลิ่นหอม พร้อมลมพา-
"หอมนั้น" ยัง ตรึงตรา กว่า "ราตรี"

งามแสงโสม โพยมสรวง ฤๅร่วง-ล่าง
ลงซบกลาง อกใจ ผู้ใดที่
เฝ้ารอคอย ด้วยหวัง ตั้งฤดี
มีแต่ลี้ เร้นดวง จากทรวงใคร

[สุภาพบุรุษทรชน]

นั่งมองดู ดวงจันทร์ วันฟ้าหลัว
ลบภาพกลัว ความฝัน วันสับสน
ยังงอ้างว้าง ร้างไกล ไร้ผู้คน
จะผ่านพ้น หนทาง ได้อย่างไร

ท้องนภา ราตรี ที่ว่ามืด
คงไม่จืด ไม่จาง อย่างวันไหน
ขอวันนี้ มีดาว พริบพราวไกล
ก็อุ่นใจ ให้สร่าง ไม่ร้างรา

ขอพรจันทร์  ฝันใหม่ ไม่ให้รก
ขวากหนามปรก คลุมทาง วางตรงหน้า
กลิ่นดินฟุ้ง หอมทั่ว ท้องนภา
แสงดาวจ้า ทายท้า สง่างาม.

[มิตรภาพ]

อยากจะเห็น เส้นสี ที่ซ่อนแสง
ลมแผ่แรง แผงเมฆ โยกเยกเคลื่อน-
คืนคนเหงา เปล่าเปลี่ยว แม้เคียวเดือน
ยังกลบเกลื่อน เลือนจาง อย่างน่ากลัว

ระดมฟืน สุมเพลิง เถกิงโหม
เร่งแรงโถม แทนจันทร์ วันฟ้าหลัว
เพียงอำพราง ทางถิ่น อันนิลมัว
แต่เงาตัว ทั่วถ้วน ล้วนสั่นเทา

[ตะวันฉาย]

...พระจันทร์เอ๋ยเคยส่องแสงแฝงไปไหน
หรือเห็นใจในคนเศร้าเฝ้าลับแสง
กลัวใครเห็นน้ำตามาแสดง
จึงจำแลงแปลงฟ้าหลัวกลัวใครมอง

...ที่โศกเศร้าเพราะเขาจากขาดสะบั้น
นับแต่วันที่เขาลับกลับมัวหมอง
โอ้อกเอ๋ยเผยรักซ้ำย้ำน้ำนอง
จันทร์เคยมองก็ล่องหลบจบแสงจันทร์...

[ทอฝัน]

…คืนฟ้าหลัว...มัวเมฆ...วิเวกแว่ว
รำพึงแผ่ว...ผสม...สายลมพร่าง
ประหนึ่งเพียง...เคียงเคล้า...อย่างเบาบาง
จันทร์ลดแสง...แฝงร่าง...อย่างบางเบา

มวลเมฆา...พาฝน...หล่นกระหน่ำ
จวบดึกดื่น...คืนค่ำ...ย้ำรอยเหงา
แห้งเหือดแล้ว...น้ำฟ้า...ซาบรรเทา
แต่น้ำใน...ตาเรา...ยังร่วงริน

วอนลมโรย...โชยพัด...สะบัดย้อน
ถึงหนึ่งใคร...ในกลอน...อาทรถวิล
ยังสัตย์ซื่อ...ถือรัก...ปักชีวิน
มิคลายคลอน...อ้อนลิ้น...เถลไกล

แม้จันทร์หลบ...กลบกาย... ณ ปลายฟ้า
แสงแห่งจิน-...ตนา...ย่อมพาใกล้
จะบิดเบือน...บดบัง...ด้วยชังใคร
แต่มิอาจ...พรากใจ...ไปจากกัน...

........................//ทอฝัน