ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[masapaer]

"รอยไม้เรียว"

มือลูบก้นตรงนี้ที่เคยเจ็บ
โดนครูเหน็บด้วยหวายในคราก่อน
เรื่องราวผ่านครั้งหลังดังละคร
ระลึกย้อนกลับยิ้มปริ่มน้ำตา

เมื่อแรกเรียนเขียนอ่านสนั่นห้อง
เสียงครูก้องคอยแนะแกะภาษา
คอยพร่ำสอนความรู้คู่จรรยา
คัดวิชาสารพัดด้วยจัดเจน

หมั่นอบรมขัดเกลาเข้าใจศิษย์
คอยสะกิดจิตบ่มให้คมเด่น
ความดีนี้จำจดเป็นกฏเกณฑ์
ครูจึงเน้นคุณธรรมย้ำไม่จาง

เมื่อทำผิดเพราะชั่วครูรัวไม้
ทั้งสอนให้คำปราชญ์สาดเข้าอ้าง
ด้วยเพราะห่วงกลัวศิษย์คิดหลงทาง
ข่มใจวางไม้ลงตรงร่างกาย

มองเห็นภาพไม้เรียวเสียวแสบลึก
ครั้นระลึกถึงยังไม่จางหาย
แผลบวมช้ำจ้ำเลือนลบเคลื่อนคลาย
รอยสุดท้ายฝากย้ำในคำนึง

ไม้ครูเหน็บเจ็บซึ้งถึงวันนี้
ฝังเข้าที่หัวใจในครั้งหนึ่ง
มองกระจก..มีครูใหม่..ในนั้นจึง
ขอบคุณถึง..รอยไม้เรียว..ที่เคี่ยวมา

 

[สุภาพบุรุษทรชน]

................................

และวันนี้ชื่นชมขอก้มกราบ
พร้อมบาดแผลปวดปราบอาบผวา
โดนครูใช้ไม้เรียวเคี่ยวเข็ญมา
ให้รู้ค่าวิชา…ภาษาคน

กว่าเป็นตัวเป็นตนจนหลงผิด
พลาดไปนิดคิดพลั้งยังสับสน
จำคำครูพูดไว้ให้สอนตน
ก้าวผ่านพ้นอบาย…ที่ร้ายมา

ขอกราบครูเชิดชูผู้ยิ่งใหญ่
กว่าเข้าใจในรักแทบหนักหนา
รอยไม้เรียวเคี่ยวค้นจนชินชา
ด้วยเมตตาปราณี…ที่มีครู
................................

 

[GreenMonkey]

ดินหนึ่งก้อน กร่อนค่า ราคาด้อย
แต่มือน้อย นำปั้น หมั่นอดสู
ด้วยน้ำแรง แห่งใจ ใฝ่เฝ้าดู
จึงงามหรู ดินเป็นดาว พราวพร่างพราย

ครูก็คือ ผู้ปั้นดิน เคยสิ้นค่า
ด้วยหวังว่า ศิษย์ถึง ซึ่งจุดหมาย
ทั้งดุด่า ว่าตีจน ก้นเป็นลาย
แต่สุดท้าย ศิษย์ดีได้ เพราะไม้เรียว

.. GreenMonkey :: ลิงเขียว ..

ขอเชิดชู บูชาครูครับ ^^

[ศรีอุดร]

อาจารย์ครับศิษย์รู้ดี  ไม่มีอะไรมอบ  มาตอบแทนพระคุณ  ที่การุณย์เสมอ  ศิษย์เผลอทำให้โกรธ
มีโทษศิษย์ก็รู้  ทุกผู้แม้นมาเตือน  ก็ไม่เหมือนอาจารย์  ทรมานสั่งสอน  ทุกบทตอนจำได้
หวังให้ศิษย์ได้ดี  ทุกทีที่ทำผิด  เขาคิดศิษย์ใครนะ  ครูจะออกมารับ  พร้อมกับยอมอับอาย
มุ่งหมายอบรมต่อ  ก่อดินให้เป็นดาว  ร้อนหนาวเขาประณาม  พยายามปั้นต่อ  ก่อดินเป็นปราสาท
พายุกาจเขาหยาม  พยายามยังปั้น  ศิษย์ทั้งนั้นออกมา  น้ำตาครูนองแก้ม  แต่งแต้มแล้วกี่หยด
ปรากฎปัญญาชน  คือผลจากสองมือ  คือผลจากสองมือ.... คือผลจาก"สองมือ" .......................

ไม่มีครู...ไม่มี...ศรีอุดร.

 

[..ทักษมน..]

ดินหนึ่งก้อน กร่อนค่า ราคาด้อย
แต่มือน้อย นำปั้น หมั่นอดสู
ด้วยน้ำแรง แห่งใจ ใฝ่เฝ้าดู
จึงงามหรู ดินเป็นดาว พราวพร่างพราย

ครูก็คือ ผู้ปั้นดิน เคยสิ้นค่า
ด้วยหวังว่า ศิษย์ถึง ซึ่งจุดหมาย
ทั้งดุด่า ว่าตีจน ก้นเป็นลาย
แต่สุดท้าย ศิษย์ดีได้ เพราะไม้เรียว

.. GreenMonkey :: ลิงเขียว ..

ขอเชิดชู บูชาครูครับ ^^

๐ ทุกไม้ที่..ตีฟาด..คือวาดหวัง
ทุกเสียงดัง..เฟี้ยว-ควั่บ..คือขับเคี่ยว
แม้เจ็บเหลือ..เนื้อแสบ..เพียงแผล็บเดียว
ศิษย์ซีดเซียว..เขียวช้ำ..ต้องจำใจ

๐ ทุกไม้เรียว..เหนี่ยวไป..รู้ไหมว่า
ในอุรา..ครูร้าว..เศร้าเพียงไหน
สองตาเธอ..เอ่อล้น..ชลนัยน์
จะมีใคร..ไหนรู้..ครูเจ็บทรวง...(รุ่นพี่"แจ๊ค")

                                                         

เมื่อความผิด เหมือนกัน ครูดันแยก
เตือนครั้งแรก ได้ไหม? แม้ใหญ่หลวง
หนูไม่รู้..หนูไม่รัก...กับดักลวง
รุ่นพี่ท้วง..ให้พูดตาม..คำว่า...".รัก"

ถ้าครูใช้ ไม้เรียว ดูเกรี้ยวกราด
....แค่ตวาด..หนูก็จี๊ด...และคิดหนัก
ครูก็เจ็บ...หนูก็จำ...ช่วยทำกั๊ก
ถ้าเผลอรัก รุ่นพี่...ให้ตี..ตี..ตี..ตีตาย 

[ไพร พนาวัลย์]

เสียงลูกร้องไห้จ้าวิ่งหาเจ้า
ถูกหม้อข้าวลวกขาน่าโมโห
ให้เลี้ยงลูกกล่อมเห่ปล่อยเยโย
ป๊าดติโท้ ลูกเจ็บต้องโดนตี

คว้าไม้เรียววิ่งลิ่วไปตีขา
เธอไม่ช้าแย่งได้ใส่อึงมี่
หวดไม่ยั้งดังสนั่นสิบกว่าที
ต้องวิ่งหนีตีเราไม่เบาเลย

รอยไม้เรียวครั้งนั้นจำมั่นเหมาะ
ถ้าทะเลาะอยู่ห่างก่อนเธอเอ๋ย
เจ้ามือไวรีบบุกทุกทีเลย
เข็ดแล้วเหวยโดนเมียตีรีบหนีตาย

 

“ปรางค์  สามยอด”