ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"เมื่อม่านเปิด?"

(๑)

๐ อัศจรรย์พลิ้วลมระดมโหม
ฝุ่นก็โรมรุกรอบหอบคลุมท่าม-
กลุ่มผู้คนปัดป้องละอองลาม
นัยน์ปิดตามกระแสที่แผ่รุก

๐ เสียงกรี๊ดกร๊าดสับสนอลหม่าน
ลมพัดควานสรรพสิ่งแบบยิ่งบุก
ต่างยอบกายทรุดตัวหัวหลบคลุก
เป็นลมยุคปัจจุบันสั้นสั้นพัด

๐ เหมือนเป็นม่านธรรมชาติสาดคลุมทั่ว
ภาพรางมัวมองไปใคร่อึดอัด
คนเดินชนปนเปเซดั่งนัด
มือโบกปัดม่านครึ้มอึมครึมมัว

๐ พลางมีร่างหนึ่งนั้นกระชั้นใกล้
ของทรามวัยเงารางพรางสลัว
ค่อยค่อยเดินงุดงุดประดุจกลัว
ค้อมลำตัวเยื้องย่างระวังกาย

๐ ชนปะทะกับเราเจ้าของร่าง
จนล้มพลางแฟ้มของเกือบล่องหาย
เสียงตกใจหลุดปากกระดากอาย
ก้มข่วนขวายเก็บของที่กองพื้น

๐ ในสัญชาตญาณแห่งม่านฝัน
เราช่วยพลันเก็บของที่กองดื่น
เสี้ยวหมอกจางจิตอึ้งถึงโครมครืน
สบพักตร์ชื่นนางฟ้าในครานั้น..

[ไพร พนาวัลย์]

ขอฟังต่อ อีกตอน ได้ไหมจ๊ะ 
นะคุณนะ อยากรู้ เป็นไฉน
จะได้ช่วย เขียนต่อ ให้พอใจ
แต่ก็ยัง สงสัย เล่าหน่อยนะ

 

"ปรางค์  สามยอด"

[บ้านกลอนไทย]

เมื่อม่านเปิด เกิดคึก นึกว่าสาว
กระโดดยาว เข้าใส่ เก่งไหมล่ะ
แต่ไยเป็น ลุงปรางค์ ช่างเหมือนซะ
ดันปะทะ เต็มแรง....หน้าแข้งลุง



แบบว่า....เจ็บนะครับลุง  อิอิ

   

[กริชอักษร]

เมื่อม่านเปิดเชื่อว่าเกิดดาวดวงใหม่
ที่สุกใสไสวในคืนหนาว
คงเป็นหนึ่งดาราพราวพร่างกลางหมู่ดาว
ส่องแสงสกาววาววับจับฤทัย

ฉันคงดูอยู่ตรงนี้ที่ของฉัน
มองดาวนั้นส่องแสงอันสดใส
ม่านจะเปิดกี่ครั้งนั่งมองไป
ฉันสุขใจได้นั่งดูหมู่แสงดาว

[ไพร พนาวัลย์]

เมื่อม่านเปิด เกิดคึก นึกว่าสาว
กระโดดยาว เข้าใส่ เก่งไหมล่ะ
แต่ไยเป็น ลุงปรางค์ ช่างเหมือนซะ
ดันปะทะ เต็มแรง....หน้าแข้งลุง



แบบว่า....เจ็บนะครับลุง  อิอิ
(หนุ่มนะโม รูปหล่อ จ้า)

   


พอฝุ่นจาง หายไป เสียงไร บึ่ก..!!
เจ็บหน้าแข้ง นอนสะอึก ฉึกดังปุ๋ง!!
เงยหน้ามอง เห็น “นะโม” ยืนกุมพุง
อ้าวไม่นุ่ง กอกอนอ ตัวงอแล้ว...!!

แบบว่าจุกอ่ะ

 

“ลุงปรางค์ เน้อ”

ขอโทษๆ แบบว่า กลอนพาเตลิด

[พิมพิลาไลย]

ก็เปิดม่านผ่านมาน่าแอบดู
ว่าคนอยู่ในม่านท่านเปิดศึก
เห็นเรือนสั่นหวั่นไหวใจก็นึก
เขาทำศึกอะไรเรือนไหวจัง

ที่ไหนได้ไกวเปลอ่อเห่กล่อม
เด็กไม่ยอมกล่อมดีดีนะมีหวัง
เด็กไม่นอนพี่ก็นอนอ่อนกำลัง
เด็กไม่ฟังยังใหม่เอ๊ะไงกัน....555 คิดนะคิด

พิมพิลาไลย

[มนฤทธิ์]

พอเปิดม่านงันงึงตะลึงจิต
ได้ใกล้ชิดสาวผมยาวขาวสดใส
ประคองน้องหันมาในคราใด
โอ๊ะ..ตกใจเป็นประเทืองเปลืองตัวเรา

[chaipan1999]

เมื่อม่านเปิดอย่ารีบรุดมารูดปิด
ฉัมตามติดเหตุการณ์อันชวนหัว
เปิดม่านมาซัดแข้งกันเนียนัว
ยังมองตัวพระนางไม่ชัดเจน

พี่ระนาดช่วยต่ออีกสักหน่อย
ผมจะคอยตามติดอยากรู้เห็น
เห็นแต่แข้งลุงปรางค์แบบเน้นเน้น
หนุ่มนะโมตัวเอนหน้าเขียวเลย

 

[ระนาดเอก]

"เมื่อม่านเปิด?"

(ตอนที่ ๑)

๐ อัศจรรย์พลิ้วลมระดมโหม
ฝุ่นก็โรมรุกรอบหอบคลุมท่าม-
กลุ่มผู้คนปัดป้องละอองลาม
นัยน์ปิดตามกระแสที่แผ่รุก

๐ เสียงกรี๊ดกร๊าดสับสนอลหม่าน
ลมพัดควานสรรพสิ่งแบบยิ่งบุก
ต่างยอบกายทรุดตัวหัวหลบคลุก
เป็นลมยุคปัจจุบันสั้นสั้นพัด

๐ เหมือนเป็นม่านธรรมชาติสาดคลุมทั่ว
ภาพรางมัวมองไปใคร่อึดอัด
คนเดินชนปนเปเซดั่งนัด
มือโบกปัดม่านครึ้มอึมครึมมัว

๐ พลางมีร่างหนึ่งนั้นกระชั้นใกล้
ของทรามวัยเงารางพรางสลัว
ค่อยค่อยเดินงุดงุดประดุจกลัว
ค้อมลำตัวเยื้องย่างระวังกาย

๐ ชนปะทะกับเราเจ้าของร่าง
จนล้มพลางแฟ้มของเกือบล่องหาย
เสียงตกใจหลุดปากกระดากอาย
ก้มข่วนขวายเก็บของที่กองพื้น

๐ ในสัญชาตญาณแห่งม่านฝัน
เราช่วยพลันเก็บของที่กองดื่น
เสี้ยวหมอกจางจิตอึ้งถึงโครมครืน
สบพักตร์ชื่นนางฟ้าในครานั้น..

"เมื่อม่านเปิด?"

(ตอนที่ ๒)

๐ ม่านหัวใจเปิดกว้างอย่างไร้เขต
ประมวลเหตุตกปลักหลุมรักนั่น
มือควานไปตาพลอยเคลิ้มคล้อยพลัน
นางสวรรค์หลงดินยินแย้มมา

๐ ขอโทษค่ะ!เสียงละมุนกระตุ้นหู
หวานจนซู่สู่กายย้ายสู่หน้า
ลืมตอบรับกลับเพ่งเล็งแววตา
ใจบัญชาบันทึกลึกสุดใจ

๐ เธอส่งยิ้มแก้มสวยด้วยวัยสาว
เปลือยผมยาวผิวผ่องละอองใส
จี้เล็กเล็กห้อยคอพอสมวัย
คล้องกำไลน่ารักจากที่ดู

๐ ทำไมปากเราหนักเหมือนยักษ์ทับ
ใจดั่งกับเต้นถี่ที่เห็นอยู่
ความสั่นมาจากไหนไยพรั่งพรู
โสตดีรู้แต่เลือนเหมือนหย่อนยาน

๐ เธอส่งยิ้มอีกรอบ!ขอบคุณค่ะ
เสียงทำลายจังหวะ!ละภาพหวาน
เราตอบครับ!แบบผลคนลนลาน
อกสะท้านจิตเหมือนเคลื่อนคลอนไป

๐ รวบกระดาษกระเป๋าที่เราเก็บ
พร้อมที่เหน็บหนังสือคือส่งให้
เธอขอบคุณอีกครั้งฝังฤทัย
ก่อนก้าวไกลปล่อยร่าง..เรา..คว้าง..มอง..








 

[..ทักษมน..]

โถ....ชีวิต เหมือนละคร ตอนม่านเปิด
ใจ....ตะเลิด เต้นรัว ตัวเจ้าของ
คิด....อยากให้ คนดู มากรูจอง
ผ่าน...เมียงมอง เลือกเฟ้น ใจเต้นแรง

เปิด....หัวใจ ไปก่อน ละครเล่น
ม่าน....บังเร้น ที่หมาย ถึงฉายแสง
เวที....ปิด คิดปะปน ตนแสดง
ชีวิต....แปลง เปลี่ยนไป ใช่..ละคร

(แกล้ง......อาจารย์)