เงียบสงัด  หัวใจรัก  สลักร้าง                          ยากหมดทาง  เยียวหา  หาใดได้
ภาพวันเก่า  เพื่อนเรา  ดูเบาไป                     นึกภาพใหม่  ให้ช้ำ  ระกำทรวง
 
โอ้อกเอ๊ย  นึกย้อน  สะท้อนจิต                       เรื่องความคิด  ของใคร  เรื่องใหญ่หลวง
คิดด้วยเหตุ  เจตต์ด้วยผล  คือคนลวง               ใจติดห่วง  บ่วงตรม  สมแล้วใจ   


                                                                                                                                                                                                                                                                       

สมแล้วใจติดห่วง เซ่นบ่วงรัก
ยากจะหัก ความคิด หวั่นจิตไหว
เค้ามาลวง หลอกล่อ หรืออย่างไร
จึงช้ำใจ ทมทุกข์ ดูทุกข์ทน

ภาพไหนใด ให้ผ่าน อย่าสานจิต
ฝืนความคิดยิ้มสู้ ดูสักหน
ร้อยเรื่องราว พาเศร้า เราก็ทน
อย่าไปสน คนลวงซ้ำ ให้ช้ำใจ


เค้าไม่หลอก  เราสิหลอก   บอกว่ารัก                                   หน่วงจิตหนัก    ลวงใจเรา   เศร้าทนฝืน
ใจเราเอง  หลอกแอบ  แทบกล้ำกลืน                                 เปรียบเหมือนฟืน   ใส่ไว้  ในใจเรา

เรื่องบางอย่าง  บอกไป  ก็เท่านั้น                                        จิตบากบั่น   เพียรทำ   ช้ำใจเศร้า
เก็บอย่างนี้   ดีกว่า    ถ้าหูเบา                                              ฟังเรื่องเขลา  มาบอกจริง   ทิ้งกันไป
                                                                                                                                                       


                                  ไปตามกลอน นะจ๊ะ  ไม่มีสาระใดใดจ๊ะ 555555555 

กวีเศร้า   เหงาใจ    ใช้ภาพอ้าง                        เมื่อสงัด    อ้างว้าง    พลางอ่อนไหว
มีภาพเก่า  ภาพก่อน  นึกย้อนไป                        ซ้ำภาพใหม่   ใจช้ำ    ระกำทรวง

ให้ย้อนมา  ย้อนไป   ในห้วงจิต                         เพื่อนนิมิต     ถึงสาวใด   ช่างใหญ่หลวง
ข้าพเจ้า     อยากร่วมเห็น  เช่นทั้งปวง               จึงหลงลวง   แล้วไซร์    พาใจตรม       




นักกลอนเศร้า   เหงาจิต   ไม่คิดอ้าง                   ภาพกระจ่าง  เลือนลับ  ดับแล้วหนอ
ด้วยเหตุผิด   สิทธิ์เขา   เราต้องพอ                     ใจงอนง้อ  ขอรัก   อึกอักใจ

ห้วงเวลา  คบตาม  สามปีกว่า                           ไยต้องมา   ห่างเหิน  เกินรับได้
ผิดเพระรัก  ปักทรวง  เกินห่วงใย                      หรือเพราะใคร  ใจขม  สมแล้วเอย

                                                                                                                                                                                                         

                                                                                                                                     

แม้ดวงใจจะเจ็บสักเพียงไหน
แต่ยังมีกำลังจัยอยู่ตรงนี้
หมื่นแสนคำที่คงไว้ในกวี
ส่งให้มิตรไมตรีแด่บ้านกลอน
 

เก็บเศษซากกากรักที่หนักอก
ระทวยทกหมกไหม้ให้ได้แผล
ทั้งร้าวรวดปวดเจ็บเหน็บดวงแด
รักผันแปรมาเป็นอื่นสุดฝืนทน

...ได้เอารักปักอกมาหมกเก็บ
หวังเพียงเย็บให้คลายหายสักหน
เป็นบทเรียนแสนเศร้าคละเคล้าปน
เข้ามาดลให้ขื่นขม...สมแล้วใจ...

                                 


เศษแห่งรัก  เก็บไป  ทำไมเล่า                            ให้ฝังเข้า  ภายใน  หัวใจแผล
ถึงร้าวรวด  เจ็บมาก  หากไม่แล                          คงเหลือแต่ แผลช้ำ  ระกำใจ

ไม่ต้องเย็บ  ด้วยรัก   ให้หนักอก                         อย่าวิตก   จะเกิด  เตลิดใหญ่
เรื่องแบบนี้  เหตุนำ  ต้องทำใจ                           ได้แผลกลาย   ดีกว่าวาย  ตายเพราะชัง 

                                                                                                                                                                 

สมนะใจ ใครมากมาย ไยไม่รัก
คงเจ็บหนัก เพราะรักนี้ ที่ฝ่าฝืน
เค้าเห็นเรา เป็นดั่งนก ไร้ปีกยืน
หลอกให้ลืม หลอกให้รัก แล้วผลักไป

นกไร้ปีก เซถลาหาที่เกาะ
ท่อนไม้เปราะ หยั่งรู้ อยู่ไม่ไหว
ฝูงเสือสิงห์ จ้องกัดกิน ให้สิ้นใจ
มีบ้างไหม ที่ให้หลบ พบผู้คน


นกไร้ปีก  มีให้ดู  อยู่ที่ไหน                     ช่วยตอบไว   ด้วยน่ะ  นะคุณพี่
คนไร้ใจ  มีแล้ว  อยู่แถวนี้                        ช่วยมองที  ในกระจก  อย่าตกใจ

                                                                                                                 

เจ็บมากไหมใจเอ๋ยเคยสุขสม
ทุกข์ถั่งถมตรมนักถูกผลักไส
คอยเฝ้าถามตามติดผิดหรือไร
เหตุไฉนไยแสร้งดั่งแกล้งทำ

รู้ทั้งรู้...คู่เคียงร่วมเรียงขวัญ
ยังรำพันปันใจให้ถลำ
ฤาสาสมถมถ้อยร้อยลำนำ
ดุจเวรกรรมซ้ำเติมเพิ่มดังเงา

เจ็บเพราะเจ็บ  ไม่เจ็บมาก  อยากจะบอก                      แต่เจ็บชอก  ช้ำทรวง  เพราะห่วงหา
รู้ไม่รู้  แต่เรารัก  ปักอุรา                                            พร่ำพรรณนา  คำร้าวรวด  ให้ปวดใจ

                                                                                                                                   

ลองใช้ธรรม..นำทาง..ดูบ้างเถิด
เผื่อจะเกิด..เลิศเลอผล..จนหายเจ็บ
รักเพื่อให้..แม้ไม่ได้..ใจหนาวเหน็บ
รักเพื่อเก็บ..สิ่งดี..ไว้ในใจนี้
.
รักให้เป็น..ไม่เป็นทุกข์..สุขได้รัก
แม้ยากนัก..หากตั้งใจ..ได้ธรรมชี้
สู่สีขาว..ไม่ร้าวใจ..ได้ทำดี
รักแบบนี้..หากมีไว้..ไม่ครอบครอง


รักมีไว้   ไม่ครอง  ตรองดูเถิด                          จิตจักเกิด  สุขเย็น  เป็นนิสัย
แต่แว่บหนึ่ง   ภาพฉาว   ให้ร้าวใจ                   เห็นเธอไป  กะเขา  เราเศร้าตรม

ธรรมะนั้น  มีไว้  ให้ใจสุข                               ปลุกใจทุกข์   สุขซึ้ง   ที่พึ่งสม
จิตที่บ่ม  ด้วยธรรม   ล้ำเกินชม                        น่านิยม  ใจเราเย็น  ต้องเห็นธรรม