ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านกลอนไทย]

ประกวดแต่งกลอนประจำเดือน กันยายน ๒๕๕๕ ... "ปลายฝนต้นหนาว"
(หมดเขตรับกลอนวันที่  ๓๐ กันยายน ๒๕๕๕)


ผลการให้คะแนน
>>> คลิ๊กที่นี่

ผลประกวดกลอน
>>> คลิ๊กที่นี่

ผลประกวดเก่าๆ
>>> คลิ๊กที่นี่

กติกา 
1.หากยังไม่ได้สมัครสมาชิก ขอให้สมัครสมาชิกก่อนที่ >>>>!!!คลิ๊กที่นี่ !!
2. รูปแบบของกลอนนั้น Free Style ความยาวอย่างน้อย 2 บท (บทกลอนสั้นกว่านี้ขอสงวนสิทธิ์ไม่พิจารณาผลประกวด)
3. กลอนที่โพสนี้ ขอให้เป็นกลอนที่แต่งขึ้นเอง และไม่เคยโพสที่ไหนมาก่อน
4. ส่งได้ไม่เกิน 2 ผลงานต่อ 1 ท่าน
5. ผู้ที่ได้คะแนนลำดับที่ 1-2 ของผลการประกวดเดือนนี้ ขอให้เป็นกรรมการของเดือนถัดไป มิฉะนั้นขอสงวนสิทธิ์ที่จะขอคะแนนคืนนะจ๊ะ ส่วนกรรมการที่มาจากอาสาสมัครจะยังคงได้รับคะแนนกลอน 5 คะแนนเช่นเดิม
6. ผู้ที่ได้คะแนนลำดับที่ 1-3 ของผลการประกวดเดือนนี้ สามารถส่งผลการประกวดกลอนในเดือนถัดไปได้ตามปกติ แต่หากเดือนถัดไปได้รางวัลลำดับที่ 1-2 ขอสงวนสิทธิ์ที่จะสละคะแนนให้ลำดับถัดไปแทน ส่วนผลการประกวดจะยังประกาศและเรียงลำดับเช่นเดิม

เมื่อหมดเวลารับผลงานที่ส่งเข้าประกวด กรรมการทุกท่านจะได้รับอีเมลล์ ที่มีแบบฟอร์มสำหรับกรอกคะแนนกลอนประจำเดือนนั้น

เวลาโพสขอให้ยึดรูปแบบตามนี้นะจ๊ะ

ชื่อบทกลอน : ...................................
ผู้แต่ง : ..............................

รางวัล   
1. รางวัลอันดับ 1 (ชนะเลิศ) ได้รับ 15 คะแนน และขึ้นโชว์ที่หน้าแรกของ www.klonthai.com
2. รางวัลอันดับ 2 ได้รับ 12 คะแนน
3. รางวัลอันดับ 3 ได้รับ 9 คะแนน
4. รางวัลชมเชย มี 3 รางวัล ได้รับ 3 คะแนน
5. รางวัลขวัญใจเพื่อนๆกลอนไทย ได้รับ 3 คะแนน (มีคนกดยกนิ้วให้มากที่สุด)
6. และสำหรับ Class ธรรมดา (ชื่อคลาสอักษรเหลือง) หากติดอันดับ 1 ใน 6 จะได้ปรับคะแนนเป็น 20 และเป็น SP Class LV1 ทันที   

ผลประกวดกลอนอันดับ 1-3 จะถูกส่งไปให้สมาชิกของ klonthaiclub.com อ่านเป็นการเผยแพร่และประกาศเกียรติคุณ 

เมื่อประกาศผลการประกวดกลอนแล้ว จะบวกคะแนนไปให้ใน profile ทันที (ไม่ได้มีการแจ้งแต่อย่างใด)

ใช้เกณฑ์การตัดสิน (5 ธ.ค.53) จาก >>>> ว่าด้วยการประกวดกลอน

[อนุวาต]

เรื่อง กลอนปลายฝนต้นหนาว
โดย   mnbvcxz

ปลายตุลาฯปลายฝนต้นหน้าหนาว
คงถึงคราวตบเท้าเดินเข้าป่า
ดูหมู่ไม้ส่องสัตว์ชํ่าอุรา
มองส่องหาเติมเต็มชีวิตเรา

บรรยากาศสงบกว่าในเมือง
มองชําเลืองก็เห็นเเต่ภูเขา
ยามสายลมพัดหน้าหนาวยันเท้า
นํ้าค้างพราวเกาะหญ้าน่ารื่นรมย์

อยู่คนเดียวในป่าหาความสุข
เปลื่องความทุกข์คลายใจจากขื่นขม
เดินเที่ยวเรื่อยดูไปไม่ปรารมภ์
เสพสุขสมชมป่่าจนชื่นใจ

มาปีนี้ก็เลยคิดครวญหา
ไม่รู้ว่าจะไปเที่ยวที่ไหน
มัวเเต่ติดเรื่องเรียนอยู่รํ่าไป
อาจงดไว้ปีหน้าค่อยว่ากัน

เห็นพักนี้อากาศชักเปลี่ยนเเปลง
เเม้เเข็งเเรงเจ็บไข้ก็น่าหวั่น
หมันดูเเลร่างกายทุกๆวัน
ขอให้ท่านสุขสรรค์สวัสดี

[juan chumpol]

 


http://www.youtube.com/watch?v=x_FktaxG8ik (External Embedding Disabled)


                                                             ชื่อบทกลอน     ปลายฝนต้นหนาว
                                                              ชื่อผู้แต่ง       Juan  Chumpol



                                                                   วัสสานะภาระจะทดถอย
                                                               ฝนตกปรอยปล่อยโปรยโรยถลา
                                                                หนักบ้างเบาบ้างซาห่าใหญ่มา
                                                                  ขาวทั้งฟ้าฝ่าฝนปนน้ำนอง

                                                               น้ำเต็มคลองหนองบึงถึงเลือกสวน
                                                                 นองไปทั่วทุ่งล้วนชวนมองจ้อง
                                                                  บ้างยกยอทอดแหแช่ทดลอง
                                                               แทงกบจับเขียดคล่องแคล้วว่องไว

                                                            ข้าวต้องเฟื่องเหลืองท้องคล้องเก็บเกี่ยว
                                                                  ให้เข็ดเคี่ยวเกี่ยวมันแบ่งปันได้
                                                                    เก็บไว้กินแบ่งขายสบายใจ
                                                                     มีเงินใช้จับจ่ายคลายอุรา

                                                                   ฝนเริ่มซาคลายเม็ดสะเด็ดน้ำ
                                                                  ลมเย็นนำซ้ำเอื่อยเรื่อยเฉี่อยซ่า
                                                                   มองฟ้าครามยามเมฆก่อตัวช้า
                                                                    ตะวันอ้อมล้อมฟ้าล้าร้าวกราว

                                                                    แสงแดดล่อตะวันผันพลบไว
                                                                  มืดทันใจไฟส่องกรองความหนาว
                                                                   ปรากฎการณ์ขานรับเหมันต์ยาว
                                                                   อากาศแห้งผิวขาวหนาวผิวกาย

                                                                      เสื้อต้องใส่รัดกุมคลุมให้ทั่ว
                                                                   ให้อุ่นตัวคลายหนาวไม่ร้าวพ่าย
                                                                    หาคู่ใจใคร่รักพักหนาวคลาย
                                                                       สุขสบายฉายคู่ดูแจ่มใจ

                                                                    ได้คู่คิดชิดเนื้อเอื้อแนบใคร่
                                                                        ไว้ใจในคู่คิดจิตใจใส
                                                                  ใจอบอุ่นนุ่มนวลกวนเหมันต์ไง
                                                                       สุขสันต์ในคู่คิดจิตอภัย


                                                                      ...............................

[ปู่ริน]

ชื่อบทกลอน  : ปลายฝนต้นหนาว
ผู้แต่ง    :  ริน ดอนบูรพา

ความชุ่มฉ่ำอำลาปลายหน้าฝน
ท้องฟ้าหม่นเลือนรางเริ่มจางหาย
ในปีนี้ฝนมีน้อยค่อยผ่อนคลาย
เมื่อปีกลายน้ำท่วมทั่วทุกเขตคาม

เรือนหลังใหญ่พี่จมหายกับสายน้ำ
สุดชอกช้ำชาวกลอนไทยร่วมไต่ถาม
ต่างช่วยเหลือเจือจุนคอยติดตาม
ความงดงามในน้ำใจชาวชุมชน

ยามฝนลาฟ้าสว่างเมื่อนางจาก
ชนชาวนาแสนทุกข์ยากอยากได้ฝน
ฝนตกมากชาวสวนยางต่างทุกข์ทน
บ้างพร่ำบ่นพึมพำช้ำหลายคราว

ปลายหน้าฝนต้นหน้าหนาวเจ้าหนีจาก
หนุ่มมาพรากไปเชียงใหม่ใกล้หน้าหนาว
สร้างรอยแค้นเพิ่มรอยช้ำทำเรื่องราว
แสนปวดร้าว..เหมือนหนาวเหน็บ ..เจ็บดวงใจ.

                     
                                               ๑ ก.ย. ๕๕

[โบ้ พรหมราช]

ชื่อบทกลอน : สุดวสันต์สู่เหมันต์
ผู้แต่ง:โบ้  พรหมราช

๏ สิ้นสายฝนต้นหนาวมาคราวนี้   จิตทวีคิดถึงคนึงหา
โอ้นวลน้องต้องฝนหล่นเมื่อครา   วสันต์มาพาใจให้ระริน
ครานี้สิ้นแล้วสายพิรุณร่วง      ฝนทิ้งช่วงไปแล้วแม่โฉมฉิน
น้องคงหนาวร้าวรานปานกลืนกิน   จวบจนสิ้นวิญญาณ์น่าตกใจ
นับจากวันที่เราได้พานพบ      จิตสงบจบดิน ณ ถิ่นไหน
พี่ร้างแรมแต้มชินทั่วถิ่นไป      หวังเจอใครสักคนจนค้นเจอ
นวลจันทร์ฤทธิ์จิตพี่นี้ปองนัก      ยากจะหักปลงใจไม่เสนอ
เมื่อรักแล้วยากแยกแปลกจริงเออ   ขอเพียงเธอผู้เดี่ยวไม่เปลี่ยวใจ
หยุดแล้วจิตคิดไกลไปถึงน้อง      จิตพี่ปองถึงนางพร่างไสว
จิตประสงค์สมประสิทธิ์ฤทธิไกร   จันทร์ขอให้นางอยู่คู่เคียงเรา

[การัณยภาสญ์]

ชื่อ ปลายฝนต้นหนาว
โดย การัณยภาสญ์

เริ่มเข้าสู่ ปลายหน้าฝน ต้นหน้าหนาว
ก็ถึงคราว ฤดูกาล ผ่านผันเปลี่ยน
ความเจ็บปวด ที่รวดร้าว ก็หมุนเวียน
เริ่มสับเปลี่ยน สู่กาลหลัง ครั้งผ่านมา

ในหน้าหนาว ฤดูหนึ่ง ของปีนั้น
ที่ตัวฉัน ไม่มีเธอ กอดรับหนาว
นั่งมองฟ้า ที่โปร่งปลอด นอนนับดาว
นึกถึงคราว ครั้งยังคง อยู่ข้างเธอ

แต่หนาวนี้ หนาวที่สี่ ที่เธอจาก
หนาวที่พราก ตัวเธอไป ไกลห่างฉัน
เริ่มไม่ชอบ พิศมัย ในหนาวนั้น
เพราะว่ามัน เป็นฤดู ที่คู่เมิน

ใครมีรัก ในหนาวนี้ ขอรักษา
อย่านำพา ซึ่งสิ่งหมอง ให้ต้องเหงา
อย่าให้หนาว มาพัดพราก ให้หมองเศร้า
จงดูแล คำว่า'เรา' ให้เนิ่นนาน

เพราะเวลา กอดตัวเอง กับความหนาว
มันช่างเศร้า มันช่างเหงา ในดวงจิต
มันช่างดู รอบกายหม่น ให้นอนคิด
ว่าชีวิต ที่ไร้คู่ ดูเดียวดาย

ใครมีรัก จงรักษา อย่าเมินหมาง
จนถึงทาง ที่รักร้าว เกินประสาน
เมื่อไม่มี คนให้รัก อยู่เนิ่นนาน
อาจจะพาล กลายเป็นคน ที่ชินชา

ฉันก็เป็น ที่เริ่มชิน กับความเหงา
อยู่คนเดียว แบบเปลี่ยวเปล่า ไม่หวั่นไหว
วันๆบ่น ถึงแต่คน ที่จากไป
แต่ไม่ใช่ ว่ายังคอย ให้หวนมา

เพียงฤดู วนมาถึง อีกหนึ่งหนาว
จึงบ่นพูด ถึงความร้าว และย้ำไว้
พูดถึงสิ่ง ที่ฉันดู แลมิได้
จนความรัก ต้องจากไป ไกลสุดตา

[/font][/size][/size]

[Albert2469]

 ชื่อบทกลอน:  ปลายฝนต้นหนาว
 ผู้แต่ง:         อัลเบิร์ต ทิงนองนอย
                                     


                                      ๏ โปรยปรายไหลพัดผ่านถึงปลาย
                                      สลับเปลี่ยนหน้าที่หมายมาต้น
                                      ฝนสั่งลาไว้คราหน้าคงได้ยล
                                      เจออีกหนต้นหนาวเราจะรอ
                                      สายลมหนาวพัดโชยเสมือนเศร้า
                                      ไวจริงเราเวลาผ่านเร็วจริงหนอ
                                      สลับฝนต้นหนาวให้เคลียคลอ
                                      ทิ้งไว้พอสวยงามตามเวลา 
                                                                     
                                     



                       

[saknun]

         

  ชื่อบทกลอน ปลายฝน ต้นหนาว
                 ผู้ส่งประกวด saknun

    ปลายฝน ต้นหนาว พราวแสง
    เก็บแรง ที่หล้า  มาไว้
    ให้อยู่  กับตัว  หัวใจ
    เริ่มใหม่ ชีวิต คิดลอย
    ฤดู  เปลี่ยนผัน วันเคลื่อน
    แลเดือน หมุนไป ใช่น้อย
    ตะวัน  แสงกล้า  พาพลอย
    ดับถอย  อ่อนแรง แห่งวัน
    จากฝน   เป็นหนาว คราวนี้
    เหมือนมี  อะไร ในฝัน
    ล่วงหล่น  จากฟ้า  มาพลัน
    เก็บมัน  เอาไว้ ในใจ
    เปรียบได้ กับฝน ปนหนาว
    ปวดร้าว ฤดี  หวั่นไหว
    นอนหงาย นอนคว่ำ ช้ำใน
    ลาไกล วันเปลี่ยน เวียนวน
    สัพพะ  ทุกสิ่ง วิ่งหา
    เวลา ไม่หยุด หลุดพ้น
    ความจริง  ยิ่งมาก ฝากคน
    ดิ้นรน  ฝ่าฟัน สั่นคลอน

[(พระอภัย)]

กลอน:ปลายฝนต้นหนาว
ชื่อผู้เเต่ง: พระอภัย (ฐิติวุฒิ อินทรเเก้ว)

เข้าวัสสาสายฝนมาพรรษานี้
เย็นฤดีโปรยชุ่มช่ำกระหน่ำฟ้า
ฟังกบร้องพ้องคลื่นเสียงเคียงครรนา
ชื่นอุราหยาดน้ำหยดลดท่วมกาย

น้ำท่วมขังหลังฝนตกกระจกใส
มองดูใบหน้าเเล้วท้อหล่อเหลือหลาย
สาวๆมองคงร้องอุ๊ยยอดชาย
ใจะลายเตะน้ำขุ่นหมดรูปทรง

เดินจำอ้าวธุดงค์ตรงเข้าป่า
พรรณาทัศนาน่าลุ่มหลง
ฟังเสียงนกเสียงเเจ๋วๆเเนวไพรพง
ยืนบรรจงโค้งลงดินสูดกลิ่นไอ

มองไปรอบบนนภาฟ้าเริ่มคลึ้ม
เสียงตึ้มๆกัมปนาทดังก้องไหว
เสียงวิ้วๆลมกระซู่พัดยอดใบ
บอกกับใจใกล้ฝนมารอเปียกปอน

สายฝนหยุดฉุดกระชากลากมาหนาว
คงถึงคราวกอดผ้าห่มดมกอดหมอน
คือพลัดหมุนลุ้นชีวิตในอีกตอน
เริ่มการสอนพลันวิถีสู่เหมันต์

[saknun]

บทกลอน ปลายฝน ต้นหนาว
   ผู้แต่ง saknun

ฝนสั่งลา ฟ้าร้อง เหมือนท้องป่วน
บิดกระอวน ลำไส้ ไห้โหยหา
ดังสะนั่น คึกโครม ประโลมมา
ร้องเรียกฟ้า เช่นไร ให้รวนเร
บอกอะไร หรือฝน ปนความหนาว
มันปวดร้าว หัวใจ ใกล้หันเห
ลมตอกย้ำ ตำอก จนฟกเซ
อยากให้เป๋ ใช่ไหม ไยลมหนาว
เมื่อปลายฝน จะหมด  บดบังฟ้า
ลมหนาวมา แทนที่ ฤดีสาว
รู้จากฝน ส่งข่าว ยาวแสนยาว
เป็นต้นหนาว เข้ามา อุราตรม
ต่อจากฝน คือหนาว หนุ่มสาวชื่น
ยิ้มระรื่น เดือนสิบ หยิบสุขสม
เตรียมวิวาห์ เรือนหอ ขอเชยชม
จากปลายฝน ต้นหนาว สาวรอคอย

[choy]

บทกลอน  ปลายฝนต้นหนาว
ผู้แต่ง choy


จะกี่ ปลายฝน และต้นหนาว
มาแล้วไป เช่นคราว ครั้งเก่าผ่าน
กี่ฝนหนาว ผันเวียน นาฬิกากาล
หลากเรื่องราว ทั้งเก็บจาร-บ้างไม่จำ

กับชีวิต ดั่งละคร ยอกย้อนวน
บ้างใครคน กลิ้งกลอก หลอกซากซ้ำ
กับบางใคร โอบเกื้อ-เพื่อหนุนนำ
โลกีย์กล ร่านระบำ ม่านกรรมกง

ผ่านชีวิต กี่ฝน กี่หนาวแล้ว
ผ่านทุกข์สุข กี่บ่วงแร้ว กิเลสหลง
กี่แร้วบ่วง ติดยึด ไม่เปลื้องปลง
กี่ฝุ่นผง กี่เส้นผม ย้อนยอกตา

จะกี่ ปลายฝน และต้นหนาว
จะกี่เศร้า กี่สุข คลุกเกลือกคว้า
จะกี่วันเดือน เคลื่อนปี-เงื่อนเวลา
ความหมาย คุณค่า แค่กาลฤดู

[choy]

เรียน  บ้านกลอนไทย เนื้อหาในบทกวี “ปลายฝนต้นหนาว” ของ choy ที่ส่งประกวดนั้น มีบางคำผิดไปจากต้นฉบับ คือคำว่า “กี่บ่วงแล้ว” และ “กี่แล้วบ่วง” ที่ถูกต้อง "แล้ว" ในสองจุดนี้ต้องเป็นคำว่า "แล้ว" (สระแอ-รอเรือ-ไม้โท-วอแหวน) ซึ่งใช้ รอเรือ "ร" เป็นเครื่องมือจับสัตว์ชนิดหนึ่ง ประเภทเดียวกับพวก บ่วง, บาศก์ ฯลฯ พยายามเปลี่ยนจาก "ลอลิง" เป็น "รอเรือ" หลายครั้งแล้ว แตาคอมฯ ก็เปลี่ยนกลับมาเป้น "ลอลิง" คืนแบบอัตโนมัติ ใครช่วยที บอกวิธีแก้ไขด้วยค้า  

choy

บทกลอน ปลายฝนต้นหนาว
ผู้แต่ง choy

จะกี่ ปลายฝน และต้นหนาว
มาแล้วไป เช่นคราว ครั้งเก่าผ่าน
กี่ฝนหนาว ผันเวียน นาฬิกากาล
หลากเรื่องราว ทั้งเก็บจาร-บ้างไม่จำ

กับชีวิต ดั่งละคร ยอกย้อนวน
บ้างใครคน กลิ้งกลอก หลอกซากซ้ำ
กับบางใคร โอบเกื้อ-เพื่อหนุนนำ
โลกีย์กล ร่านระบำ ม่านกรรมกง

ผ่านชีวิต กี่ฝน กี่หนาวแล้ว
ผ่านทุกข์สุข กี่บ่วงแล้ว กิเลสหลง
กี่แล้วบ่วง ติดยึด ไม่เปลื้องปลง
กี่ฝุ่นผง กี่เส้นผม ย้อนยอกตา

จะกี่ ปลายฝน และต้นหนาว
จะกี่เศร้า กี่สุข คลุกเกลือกคว้า
จะกี่วันเดือน เคลื่อนปี-เงื่อนเวลา
ความหมาย คุณค่า แค่กาลฤดู

[หยาดน้ำฟ้า]

บทกลอน ปลายฝนต้นหนาว
ผู้แต่ง หยาดน้ำฟ้า

ลมแผ่วแผ่วเริ่มพัดมาทักทาย
นั้นคงหมายว่าหมดฤดูฝน
เป็นลมหนาวแต่แฝงด้วยความอบอุ่น
ความละมุนนุ่มนุ่มชุ่มชื่นใจ

คงอีกนานกว่าฝนจะย้อนกลับ
จะให้นับคอยรอฟ้าสดใส
แล้วรู้ว่าวันเวลายังอีกไกล
กว่าสายฝนชุ่มใจจะกลับมา

by// ฟ้า

[/color]

[Moo Dum]

บทกลอน ปลายฝนต้นหนาว
ผู้แต่ง  Moo Dum

ถึงปลายฝน ฝนปรายโปรย โรยเม็ดหล่น
น้ำหลากล้น ล้นหลากไหล ใจหวลหา
ครั้งเจอพบ พบเจอ เธอผ่านมา
เพียงสบตา ตาสบกัน ฉันเข้าใจ
วันฝนพรำ พรำฝนปรอย เมฆลอยเรื่อย
สายลมเอื่อย เอื่อยลมพริ้ว ปลิวไสว
เธอบอกเพียง เพียงบอกว่า ต้องลาไกล
แล้วจากไป ไปจากฉัน วันฝนปลาย
ผ่านถึงหนาว หนาวถึงขั้ว หัวใจเจ็บ
ดั่งแผลเย็บ เย็บแผลใหม่ ยังไม่หาย
ทนหนาวนอน นอนหนาวให้ ร้าวใจกาย
อยู่เหมือนตาย ตายเหมือนตก นรกเย็น
เพิ่งย่างเข้า เข้าย่างสู่ ฤดูหนาว
ให้ปวดร้าว ร้าวปวดแปลบ แสบแสนเข็ญ
หนาวอีกนาน นานอีกหนอ ท้อลำเค็ญ
เปียกฝนเย็น เย็นฝนช้ำ หนาวซ้ำเติม
ขอวาดหวัง หวังวาดไว้ ให้โชคช่วย
ก่อนชีพม้วย ม้วยชีพไหม้ ได้บุญเสริม
ให้พบเจอ เจอพบเจ้า ที่เก่าเดิม
แต้มแต่งเติม เติมแต่งฝน ต้นหนาวงาม

[น้ำตาพันปี]

ชื่อบท....ปลายฝนต้นหนาว

ผู้เขียน...น้ำตาสหัสวรรต


สดับฟังสำเนียงเสียงหยาดฝน
พร่ำหยดลงโปรดปรายทั่วทิศา
สายรุ้งงามย่อมปรากฏหลังฝนซา
ตั้งแต่กาลก่อนมาไม่เปลี่ยนแปลง

ครั้นฤดูหมุนเวียนครบบรรจบรอบ
ผ่านหน้าร้อนหน้าฝนจนถึงหนาว
ผีเสื้อน้อยเก็บน้ำหวานแล้วหวลมา
แสนลำบากชั่วชีวามีแต่ศูนย์

ดุจหลับฝันยามอาทิตย์อัสดง
แสงคงส่องแต่โบราณถึงวันนี้
ลมฤดูล่วงพัดผ่านไปชั่วตาปี
ตื่นขึ้นมามีอะไรว่างหวิวหวิว

น้ำตาพันปี

ไม่เก่งแต่อยากแต่งเล่น

[แสบ^^]

บทกลอน ปลายฝนต้นหนาว
ผู้แต่ง  ศรีธนญชัย(fern29123)
สิ้นสายฝน บนฟ้า นั้นสดใส
เริ่มวันใหม่ เอาศรีษะ ออกจากหมอน
น้ำค้างกลิ้ง ทิ้งตัว บนใบบอน
แสงแดดอ่อน ส่องตา เหงาหัวใจ
ถึงปลายฝน ต้นหนาว มาคราวนี้
แม้ตัวพี่ มิรู้ น้องอยู่ไหน
ฤดูฝน แม้เรา อยู่ห่างไกล
น้ำที่ไหล ฝนที่หลั่ง ยังคอยรอ
คิดถึงน้อง คู่ใจ ในอ้อมแขน
ที่สุดแสน รักแน่ ไปไหนหนอ
แม้สายฝน เจ้าเป็นเพื่อน คงมิพอ
จึงอยากขอ ให้น้อง นั้นกลับมา
แม้วันนี้ ฝนเอย เจ้ามิหลั่ง
ฉันยังนั่ง เฝ้ารอ เธอมาหา
ใกล้หนาวแล้ว ลมอ่อน กระทบตา
เพื่อบอกลา หน้าฝน แล้วคอยเธอ
วอนสายลม ร้างรัก ให้ท่านช่วย
นั้นเพราะด้วย คิดถึง อยู่เสมอ
สายลมพลิ้ว โบกพัด เห็นภาพเบลอ
หรือเราเพ้อ เห็นเธอ เดินเข้ามา
นี่เช้าแล้ว ใยพี่ ยังมิตื่น
นอนทั้งคืน พี่ยัง นอนอยู่หนา
ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำ ล้างหน้าตา
แล้วพี่มา รับหน้าหนาว กับน้องกัน
พี่ฝันไป ใช่ไหม ขอบคุณฟ้า
ที่นำพา น้องมา ให้สุขสันต์
ต่อไปนี้ คงมีสุข ทุกคืนวัน
แม้จะฝัน วันจะเปลี่ยน มิเปลี่ยนใจ
ถึงปลายฝน ต้นหนาว ในคราวนี้
ขอจงมี ความสุข แลสดใส
สายลมหนาว หนาวกาย มิเท่าไร
แต่ถ้าใจ มิหนาว ก็คงดี

[อริญชย์]

ชื่อบทกลอน:ปลายฝนต้นหนาว
ชื่อผู้แต่ง:อริญชย์

เมื่อเมฆจางห่างหายหมดสายฝน
ก็เริ่มต้นลมหนาวอีกคราวหนอ
ดวงแดดอ่อนส่องอุ่นละมุนพอ
แสงดาวทอแจ่มฟ้ายามราตรี

เป็นฤดูใบไม้ร่วงอีกช่วงหนึ่ง
สวยสุดซึ้งสดชื่นหลายพื้นที่
หมอกคลุมเขาทาบทาแสงรวี
สายวารีใสงามวาบวามเงา

มองชีวิตคล้ายฝันคืนวันผ่าน
เมื่ออีกกาลแห่งวัยมาใกล้เข้า
ห้วงคำนึงตรึงใจอยู่ไม่เบา
ย้ำเตือนเราให้เห็นความเป็นจริง

ใบไม้แก่ร่วงหล่นลงบนพื้น
จากวันคืนเคว้งลอยลงอ้อยอิ่ง
เพื่อผลิแตกช่อใหม่ชูไหวติง
สืบต่อสิ่งที่ตนร่วงหล่นลา

สู่ปลายฝนต้นหนาวอีกคราวนี้
ในฤดีซาบซึ้งถึงคุณค่า
คิดตรึกตรองถึงกาลที่ผ่านมา
คล้ายกับว่าตัวเราทิ้งเปล่าดาย!ฯ

                                  อริญชย์
                               ๑๕/๙/๒๕๕๕



ปล.ขอส่งมาร่วมเป็นกำลังใจให้กับทุก ๆ ท่าน  ไม่ขอส่งประกวดเน้อ
 

[เนิน จำราย]

ชื่อเรื่อง  ปลายฝนต้นหนาว
ชื่อผู้แต่ง  เนิน จำราย

เหม่อมองฟ้ามืดมัวสลัวหม่น     
เมฆโปรยฝนประปรายปลายวสันต์
แผ่วลมหนาวปะปนต้นเหมันต์   
เปลี่ยนคืนวันต้อนรับปรับฤดู

กันยายน. ฝนสั่งนั่งจับเจ่า    
ข่าวคนเก่าจากไกลรั้งไม่อยู่
วันเกษียณเวียนกลับให้รับรู้      
แม้หดหู่จะหักห้ามรับความจริง

เพื่อน,พี่,น้า,ป้า,เอย ขอเอ่ยเอื้อน   
ย้อนเยี่ยมเยือนหมายมุ่งมาสุงสิง
ที่ขมขื่นอื่นใดได้พึ่งพิง       
ที่ประวิงปลดปล่อยคลายน้อยใจ

ยึดปลาผักหนักเน้นเป็นอาหาร      
ของมัน,หวาน,ละลดจะสดใส
นั่ง,ยืน,เดิน,เพลินพลั้งระวังภัย            
รำพันไป รำพึงหลัง หลั่งน้ำตา

คุณความดีที่สร้างแต่ปางก่อน      
นับถอยย้อนลำบากมากหนักหนา
พบเพื่อพรากจากเพื่อเจอธรรมดา   
คำอำลาคืออาลัยและไม่ลืม

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ชื่อบทกลอน : บทเพลงนี้ขอร้องไห้ให้ไพรฟัง
ผู้ร้อง : บัณฑิตเมืองสิงห์

กระจ่างแสงสาดสีสดใสแสง
เผยแสดแดงดลพนาน่าดื่มด่ำ
แสงพร่างพรายหายล่วงช่วงฝนพรำ
กลับมานำนิจสินบนดินไพร

มวลสัตว์เล็กสัตว์น้อยร้อยชีวิต
ต่างเริ่มกิจจิตสราญมานสดใส
ดื่มน้ำค้างคลอเสียงเพียงเรไร
นกน้อยใหญ่เจื้อยแจ้วเจรจา

ยังอีกฟากฝั่งหนองของไพรสณฑ์
มีน้ำล้นพ้นทรายทั้งปลายหญ้า
มีเก้งกวางช้างผงาดดาษดื่นตา
ไม้เรียวยาวครึ่งวาวางข้างกัน

มีต้นไม้หลายหลากล้วนผิดแผก
ลำต้นแปลกไร้รากมากมายนั่น
ล้วนทั้งหมดนอนไห้ไม่ชูชัน
น้ำตามันไหลรินเปื้อนดินทราย

ไปผสมโลหิตชีวิตสัตว์
ที่นอนอัดกลางไพรน่าใจหาย
อันไม้เรียวคือศรสั่งมลาย
สัตว์วอดวายตายหมดรันทดใจ

พอหมดฝนคนย่ำ ย่ำย่ำป่า
พรากวิญญาณพฤกษาสัตว์เล็กใหญ่
ทุกชีวิตเกี่ยวข้องต้องจากไป
ฝีมือใครกันหนอ หนอพ่อเอย

บัณฑิตเมืองสิงห์

[choy]

ปลายฝนต้นหนาว
คืนคลั่งฝนถั่งครื้นมืดมิดฟ้า
โหมแสนห่าท้นพสุธาหลากล้นหลั่ง
ฝนกันยาทะลักปรายโถมประดัง
ฟ้าสายฟาดตึงตังลมเกรี้ยวร้าย

คืนหม่นมืดทึบเทาเดือนดาวดับ
แฝงฟ้าสาดแวบวับแต้มฝนสาย
ยินครวญฟ้าร่ำไห้สะทกใจ
อยู่ดีไฉนหนอเดือนดาว

คะนองฟ้ากระหน่ำฝน
ลมกระชักวนว่อนหวีดเร้า
ระบำฝนเริงร่ายพรูพรั่งพราว
นั่งพิงฝันยิ้มเศร้าเศร้าเคล้าฝนลม

ครื้นฝนกระโชกลมสายฟ้าคลั่ง
เหงาลึกบึ้งภวังค์ตรอมโศกห่ม
ส่ำเสียงฟ้าฝนครวญระงำงม
กล้ำกลืนฤดีจ่อมจมอยู่เงียบงัน

วายุฝนครื้นครั่นราวรั่วฟ้า
สะท้อนอุราพรั่นหวาดระคนหวั่น
ในแรมร้างพรากกายไม่เห็นกัน
เพ้อพร่ำรำพันคะนึงหาคนไกล

ปลายฝนเดือนกันยา
ฝนทั่งฟ้าคล้ายสั่งฟ้าก่อนลาหาย
รอลมตุลาต้นหนาวพัดโบกไว
พัดสองใจแนบในกล่อมประโลมฯ

20 ก.ย.55
ในคืนที่ฝนคลั่งทั่วกทม