ฉันเป็นเด็กน้อยอ่านกลอน
ไร้ซึ่งคนสอนกาพย์ฉันท์
ฉันเดินเข้ามาสู่โลกันตร์
ที่ซึ่งผูกประพันธ์ประชันกล
ฉันหวังจะมาหาที่พึ่ง
ขอซึ้งฉ่ำจิตมิตรกุศล
ฉันเพื่อนฉันพี่ที่ดันดล
ด้วยแยบยลยินย่องท่องกานท์กลอน
ฉันขอฝากเนื้อตัวอันชั่วรูป
หาใช่ลูบคมท้ามาหลอกหลอน
ด้วยเห็นว่าเป็นที่พักให้นักกลอน
จึงเข้ามาเพื่อวอนอ้อนวจี
หวังเพียงว่าพี่น้องที่ข้องเกี่ยว
ที่เลี้ยวลองท่องมาจากต่างที่
แม้ไม่ได้พานพบจบพาที
ขอแค่มีน้ำใจบ้าง...อย่างการุณ
ขอนบนอบฝากกายสายอักษร
เสียงสะท้อนจากจิตคิดเกื้อหนุน
ณ ที่นี้ เด็กน้อยไซร้ใคร่ขอบคุณ
ที่มอบใจให้ไออุ่น..แต่นี้ไป
^^ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน๊า^^
