ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[โซ...เซอะเซอ]

“เดี๋ยวครับ แล้วผมจะติดต่อคุณได้อย่างไร  ล่ะ…เอ่อ ครับ..” เสียงประตูร้านปิดดังปัง ก่อนที่ผมจะพูดจบประโยค (ภาคต่อจากตอนที่ ๒) *** ถ้าท่านบังเอิญหลงเข้ามาอ่าน กรุณาย้อนกลับไปอ่าน …ความในใจ… ตอนที่ ๑ และตอนที่ ๒ ก่อนครับ*** …ความในใจ (๓)… …เสียงปังของประตูนั้นเหมือนจะดังก้องอยู่ในหัวผม ราวเกือบสิบวินาที พร้อมกับความรู้สึกแปลบๆ ที่หัวใจ ผมควรจะรีบก้าวตามไปขอคอนแทคจากเธอ แต่ในความเป็นจริง ผมกลับยืนนิ่งงงอยู่ ปล่อยให้เธอเดินออกไปจากชีวิตของผม ต่อหน้าต่อตา เหมือนหลายๆครั้งที่ผมปล่อยให้โอกาสทั้งหลาย ในชีวิต ผมหลุดลอยไป เพราะผมไม่กล้าพอที่จะ เอื้อมมือไปไขว่คว้ามัน ในขณะที่โอกาสมาถึง ตลอดทั้งอาทิตย์นั้น ผมเฝ้าวนเวียนกลับไปนั่ง ที่ร้านกาแฟร้านเดิมนั้นทุกวัน โดยพยายามบอกตัวเองว่า แค่ไปหาที่สงบๆ นั่งจิบกาแฟ แต่ในใจลึกๆนั้น ก็หวังว่าจะมีโอกาสได้พบเจอเธออีกครั้ง แต่…ผมก็ไม่ได้พบเห็นเธออีกเลย แม้แต่เงา พอครบอาทิตย์ ผมก็เริ่มรู้สึกทุรนทุราย ใจผมมีแต่ความเศร้าเหงาลึกๆ เหมือนคนอกหัก ทั้งๆที่ ผมเคยเจอเธอแค่เพียงครั้งเดียว และแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย “…ไอ้บ้าเอ้ย…เอ็งเป็นอะไรไปวะ เจอเขาแค่ครั้งเดียว ไม่รู้จักมักจี่ อะไรกับเขาด้วย ทำท่าจะเป็นจะตาย… ไอ้อ่อนเอ้ย…เสียงในหัวเจ้าเก่าของผมดังขึ้น” แต่ความปากแข็งแต่ใจอ่อน ซึ่งเป็นคุณสมบัติ เด่นประจำตัวของผม… …จึงมีอีกเสียงที่แอบ พูดเบาๆแทรกขึ้นมา เบาๆว่า “จงเชื่อในความรู้สึกของตัวเองสิ เคยรู้สึกแบบนี้ กับใครที่พึ่งรู้จัก มาก่อนรึ?” “…ไอ้บ้าเอ้ย ต่อให้เอ็ง ค้นหาเขาจนเจอ แล้วเขากลับทำเป็นไม่รู้จัก หรือจำเอ็งไม่ได้ล่ะ หน้าแตกละเอียดเลยนะเว้ย แล้วยังมี ยัยเพื่อนนางยักษ์ของเธออีก เอ็งคงเจอเสียงหัวเราะเยาะ คำดูถูก ทับถม เหยียบย่ำ จมธรณีเลยน่ะเว้ย เอ็งทำเฉยๆ ไว้ดีกว่าจะได้ไม่ต้องเจ็บใจ เอ็งจำไว้ …อะไรที่เป็นของเรา ก็ย่อมเป็นของเรา… ไม่ต้องไปดิ้นรนหรอก ถ้าเอ็งกับเขาเป็นเนื้อคู่กันจริง เดี๋ยวก็ต้องมีเหตุให้มาพบเจอกันอีกเองล่ะ หรือถ้าเขารู้สึกกับเอ็ง อย่างที่เอ็งรู้สึกนี้ เค้าก็ต้องแวะกลับมาที่ร้านนี้เพื่อหวัง จะเจอเอ็งบ้างแหละ… เชื่อข้า เอ็งจะได้ไม่ต้องเสียหน้า เสียฟอร์ม…“ ผมนั่งฟังเสียงในหัวของผมโต้เถียงกันไปมา สักพัก แต่แล้ว…เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่เจ้าเสียงเบาๆ นิ่มๅ ในหัวของผมสามารถเอาชนะ ไอ้เสียงห้าว ผู้ที่เคยเป็นฝ่ายชนะมาตลอดได้ ผมจึงรวบรวมความกล้า ตั้งปณิธานว่า ผมจะค้นหาเธอให้เจอ    คุณสมบัติหนึ่งที่ผมมี ที่พอจะเป็นประโยชน์ ในชีวิตที่ไม่ค่อยเป็นโล้เป็นพายของผมบ้าง คือการเป็นคนชอบ คิด วิเคราะห์ แยกแยะ เพราะตอนเด็กๆ ชอบอ่านนิยาย ลึกลับ สืบสวนการฆาตกรรม อะไรทำนองนี้ (ซึ่งผมก็แอบภูมิใจเล็กๆ กระทั่งไปหาซื้อ เสื้อทีเชิร์ต ที่มีตัวพิมพ์ ว่า คิด วิเคราะห์ แยกแยะ ขนาดตัวเขื่องๆ อยู่กลางเสื้อ) ผมจึงนั่งลำดับข้อมูลที่ผมรู้เกี่ยวกับตัวเธอ - เธอชื่อ จูบจันทร์ (แต่ไม่รู้นามสกุล) - จบอักษรศาสตร์ (แต่ไม่รู้สถาบันไหน) - อายุประมาณ 28-30 ปี - เป็นผู้พิการทางสายตา - มีเพื่อนสนิทชื่อ สัตยสุรีย์ - ทำงานนิตยสารที่ชื่อ“กวีสีลูกกวาด” อะฮ้า…ผมอุทานอย่างตื่นเต้น เริ่มจากจุดนี้แหละ ผม Google คำว่า “กวีสีลูกกวาด“ ทันที “…ฮัลโหล…สวัสดีครับ นั่น นิตยสารกวีสีลูกกวาด“ใช่ไหมครับ  ผมขอเรียนสายคุณจูบจันทร์ครับ” “…เอ้อ วันนี้คุณจูบจันทร์ลาค่ะ มาทำงานพรุ่งนี้ค่ะ จะฝากข้อความอะไรไว้ไหมคะ” “…เอ่อ ไม่เป็นไรครับ” …พอดีข้อความเกิน 2,000 คำ เลยต้องแยกเป็น2 ตอน เชิญอ่านต่อ ที่ …ความในใจ (๓/๒)…ครับ