ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sucklife]

จากจุดเริ่มต้น....จนถึงจุดจบ
ชีวิตผ่านพบ...อะไรๆมากมาย
ระหว่าง...ความเป็นกับความตาย
มีความหมาย...อันใดแฝงเร้น??

วาดความฝัน...ไว้ที่ปลายทาง
แล้วก็วิ่งอย่าง..ขมักเขม้น
แรงกายแรงใจ...ถูกบีบรีดเค้น
เพื่อจะมีจะเป็น...บางสิ่งบางอย่าง

ไล่ล่า-ไขว่คว้า..ไม่เคยสิ้นสุด
เพียงเพื่อจะหยุด..ใจที่เคว้งคว้าง
หวังเติมเต็ม..ใจอันเปล่าว่าง
แต่แล้วปลายทาง..ยังคง...ว่างเปล่า

ไปถึงหรือไม่...มันก็แค่นั้น
ไฟความฝัน..ยังคงลุกโชน...แผดเผา
ฟืนปรารถนา..ยังเติมเสริมเร้า
ฝันแล้วฝันเล่า...ก็ยังหลากริน

...โอ-ชีวิต..ปรุงแต่ง..ดุจความฝัน..
ผ่านคืนวัน..ผันแปร..มิรู้จบสิ้น
สรรพสิ่ง..เกิดดับ..นานนับอาจิณ
หรือเพียง-ซบร่างฝังดิน...จะสิ้นไป???

ก่อนสายธารชีวิต..จะสิ้นสุด
ก่อนจะหยุด-ลมหายใจ..ที่รินไหล
เพียงขอตื่น..ลืมฝัน..อันยาวไกล
เพื่อบอกกับใจ-ว่า...ชีวิตก็แค่นั้น
 

[Music]

.......ตราปสิ้นลมหายใจ........

จะรวยรินสิ้นใจ...เมื่อไหร่ไม่รู้?
ในเชิงชู้ถูกสาปบาปมหันต์
มิเคยคิดข้ามดินน้ำตามตะวัน
แต่ผูกพันฝันใฝ่ยิ่งใหญ่เกิน

ศีลธรรมค้ำข้างย่างสะดุด
ซึ้งที่สุดแต่ร่างกลับห่างเหิน
ลมหายใจเวิ้งว้างหว่างเผชิญ
มิอาจเดินไปต่อ...ถึงบ่อบุญ

เคยกระทำกรรมใด...ในอดีต
ถูกกั้นกีดดีดกลับสนับสนุน
สู่สำนึกร้อนหนาวเจ้าประคุณ
โปรดค้ำจุนส่วนเศษกิเลสใจ

ตราปสิ้นลมหายใจ...จะเข้าออก
มิรู้หรอก...ขอขมาคาถาไหน?
ขอก้มกราบพสุธาต่อหน้าไฟ
โปรดอภัย...เป็นกบฏ..ทรยศรัก

.........๑๐๙๑๓.........

(ขออภัย..ท่านเจ้าของกระทู้..ที่ต่อกลอนในความคิดคนละความหมายด้วยค่ะ)

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ดาวสกาวพราวฟ้าอุราหม่น
หวั่นระคนทนทุกข์ไร้สุขสม
มีเหงาบ้างคละเคล้าให้เศร้าตรม
เก็บระทมขมขืนในคืนวาน

น้ำตาตกรดแก้มเข้าแซมหน้า
มองฝั่งฟ้างามฉาบที่วาบหวาน
แต่ทว่าโดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวมาน
ดั่งเเพลิงผลาญเผาทรวงถึงดวงใจ

ความอ้างว้างเคลื่อนที่ขยี้ขย้ำ
ความชอกช้ำกล้ำกลืนสะอื้นไหล
กายสั่นหนาวร้าวรวดเจ็บปวดใน
เหตุหวั่นไหวใครหนึ่งไม่ซึ้งรัก

ทิ้งเดียวดายกายใจให้ห่างเหิน
หลงเพลิดเพลินเมินกันหมั่นหาญหัก
มิดูแลเคร์ใจให้เหนื่อยนัก
ไม่มองพักตร์ทักทายตายทั้งเป็น

ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะมาถึง
ยังคะนึงซึ้งครวญรัญจวนเห็น
ภาพความหลังครั้งเก่าย้อนเช้าเย็น
รักเฉกเช่นฉันใดไม่อาจเดา

แม้ว่าหากสุดท้ายต้องตายจาก
รักมาพรากพาไกลทำใจเหงา
แต่สุดท้ายตายลงคงเหลือเรา
ที่ต้องเศร้าโศกตรมลมรักลวง


พระอาทิตย์อัสดง

[ดุลย์ ละมุน]

คืนเดือนหงายประกายดาวพราวจรัส
แสงนวลชัดพัดวาวสกาวสรวง
แต่ใจข้าดาดับลับทั้งดวง
ด้วยติดบ่วงห้วงเปลี่ยวสุดเดียวดาย

ช่างเงียบงันคืนวันอนันต์นัก
ถูกสลักกักทรวงจนร่วงหาย
เฝ้าจอมจมระทมท้อรอความตาย
ฝันมลายคล้ายลมพรมแล้วเลือน

เพราะคารมคมลิ้นประทินถ้อย
ใจดวงน้อยรอยกรีดดุจมีดเฉือน
ให้ระกำช้ำหนักรักสะเทือน
หาใดเหมือนเฝื่อนขมจมฤดี

เหลือเพียงลมตรมแผ่วพัดแววช้ำ
ยังฝังจำพร่ำกอดไม่ทอดหนี
ว่าน้ำคำล้ำหวานหว่านวจี
อาจราคีมีพิษจริตลวง
 

[Prapacarn ❀]

เอื้อนคำเอ่ยอ้อนกานท์อันหวานถ้อย
จากดวงใจน้องน้อยคอยห่วงหวง
มธุรสหยดร่ำชื่นฉ่ำดวง
มิเคยลวงหลอกล่อเลยหนอใจ

แม้วันคืนขื่นนัก..ฝากรักห่ม
ร่วมภิรมณ์กล่อมขวัญอย่าหวั่นไหว
จะถนอมอ้อมจินต์ถวิลใน
ห้วงหทัยรักเธอเสมอกาล

ลมหายใจสุดท้ายหมายจะฝาก
แม้นกายพรากจากกันวันผันผ่าน
โปรดจำไว้แนบเนานานเท่านาน
ผูกพ่วงมานภักดีนิรันดร

แซมค่ะ

[sucklife]

.......ตราปสิ้นลมหายใจ........

จะรวยรินสิ้นใจ...เมื่อไหร่ไม่รู้?
ในเชิงชู้ถูกสาปบาปมหันต์
มิเคยคิดข้ามดินน้ำตามตะวัน
แต่ผูกพันฝันใฝ่ยิ่งใหญ่เกิน

ศีลธรรมค้ำข้างย่างสะดุด
ซึ้งที่สุดแต่ร่างกลับห่างเหิน
ลมหายใจเวิ้งว้างหว่างเผชิญ
มิอาจเดินไปต่อ...ถึงบ่อบุญ

เคยกระทำกรรมใด...ในอดีต
ถูกกั้นกีดดีดกลับสนับสนุน
สู่สำนึกร้อนหนาวเจ้าประคุณ
โปรดค้ำจุนส่วนเศษกิเลสใจ

ตราปสิ้นลมหายใจ...จะเข้าออก
มิรู้หรอก...ขอขมาคาถาไหน?
ขอก้มกราบพสุธาต่อหน้าไฟ
โปรดอภัย...เป็นกบฏ..ทรยศรัก

.........๑๐๙๑๓.........

(ขออภัย..ท่านเจ้าของกระทู้..ที่ต่อกลอนในความคิดคนละความหมายด้วยค่ะ)




เดินทางผ่าน..กาลนทีที่ล้นหลาก
เพื่อฝังฝากซากเปื่อยอันเหนื่อยหนัก
ในอ้อมอิงผิงดาวราวเพิงพัก
พิงพำนักสลักนาม..ความผูกพัน

ยากเอื้อนเอ่ยเผยนิยามของความคิด
สิ่งถูกผิดสะกิดห้ามจงปรามฝัน
เสน่หาอาลัย...ไร้รำพัน
ถ้อยจำนรรจ์..พลันหยุด..สดุดลง

เฝ้ายืนมองท้องฟ้าคราคิดถึง
ลมคำนึงรำเพยผ่านดังสาส์นส่ง
ความรู้สึกลึกลำ้ยำ้จำนง
ได้โปรดจงดำรงไว้..ในใจเรา
 

[ไม่รู้ใจ]

ก่อนสายธารชีวิต..จะสิ้นสุด
ก่อนจะหยุด-ลมหายใจ..ที่รินไหล
เพียงขอตื่น..ลืมฝัน..อันยาวไกล
เพื่อบอกกับใจ-ว่า...ชีวิตก็แค่นั้น

sucklife

หากชีวิตปลิดปลงลงเดี๋ยวนี้
สิ่งเคยมีเคยแลก็แค่ฝัน
เพียงสมมติยึดถือแย่งยื้อกัน
สุดท้ายนั้นว่างเปล่าเป็นเงาเลือน

แต่วันนี้สองเท้ายังก้าวย่าง
บนเส้นทางแห้งเหือดคนเชือดเฉือน
แม้คอยหาคอยหายยังคอยเยือน
สะกิดเตือนตนไว้คอยไร้ลม

ไม่รู้ใจ

[sucklife]

ดาวสกาวพราวฟ้าอุราหม่น
หวั่นระคนทนทุกข์ไร้สุขสม
มีเหงาบ้างคละเคล้าให้เศร้าตรม
เก็บระทมขมขืนในคืนวาน

น้ำตาตกรดแก้มเข้าแซมหน้า
มองฝั่งฟ้างามฉาบที่วาบหวาน
แต่ทว่าโดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวมาน
ดั่งเเพลิงผลาญเผาทรวงถึงดวงใจ

ความอ้างว้างเคลื่อนที่ขยี้ขย้ำ
ความชอกช้ำกล้ำกลืนสะอื้นไหล
กายสั่นหนาวร้าวรวดเจ็บปวดใน
เหตุหวั่นไหวใครหนึ่งไม่ซึ้งรัก

ทิ้งเดียวดายกายใจให้ห่างเหิน
หลงเพลิดเพลินเมินกันหมั่นหาญหัก
มิดูแลเคร์ใจให้เหนื่อยนัก
ไม่มองพักตร์ทักทายตายทั้งเป็น

ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะมาถึง
ยังคะนึงซึ้งครวญรัญจวนเห็น
ภาพความหลังครั้งเก่าย้อนเช้าเย็น
รักเฉกเช่นฉันใดไม่อาจเดา

แม้ว่าหากสุดท้ายต้องตายจาก
รักมาพรากพาไกลทำใจเหงา
แต่สุดท้ายตายลงคงเหลือเรา
ที่ต้องเศร้าโศกตรมลมรักลวง


พระอาทิตย์อัสดง

ในอ้อมกอดเงาจันทร์..วันคืนก่อน
กำซาบซ่อนสะท้อนแรงแสงโชติช่วง
สัญญารักสลักซ่าน..สะท้านทรวง
ดังติดบ่วงห่วงหา..แสนอาลัย

ทุกถ้อยคำ..ยำ้ย้อน..ยังอ่อนหวาน
ทุกกลอนกานท์..สานต่อ..ก็อ่อนไหว
ทุกรู้สึก..ลึกล้น..จนอ่อนใจ
ทุกสัมผัส..อาบไล้..ให้อ่อนแอ

หากแต่เพ็ญเด่นฟ้า..นภาโพ้น
หมายกระโจนเอื้อมดึงถึงยากแท้
กระต่ายน้อย..หงอยเงื่อง..ชำเลืองแล
วอนขอแค่...เศษฝัน...ของจันทร์เพ็ญ

  

[sucklife]

หากชีวิตปลิดปลงลงเดี๋ยวนี้
สิ่งเคยมีเคยแลก็แค่ฝัน
เพียงสมมติยึดถือแย่งยื้อกัน
สุดท้ายนั้นว่างเปล่าเป็นเงาเลือน

แต่วันนี้สองเท้ายังก้าวย่าง
บนเส้นทางแห้งเหือดคนเชือดเฉือน
แม้คอยหาคอยหายยังคอยเยือน
สะกิดเตือนตนไว้คอยไร้ลม

ไม่รู้ใจ

ตราบลมหายใจ.หลากรินมิสิ้นสุด
ย่อมไม่หยุดสร้างเสาะอย่างเหมาะสม
รู้สึกตัวทั่วตื่นเพื่อชื่นชม
ทั้งสุขสมโศกเศร้าเคล้าคละกัน

เพียงก่อนที่ชีวิตจะปลิดหาย
ขอแค่ตายหายจากซากเศษฝัน
อวิชชาตัณหาสารพัน
ที่เสกสรรค์ปั้นแต่งแหล่งความทุกข์
 

[blues]

ย้อนคำนึงถึงภาพเก่า ที่เฝ้าหา
กาลเวลามิอาจกลบ ลบเลยล่วง
ภาพเก่าเก่ายังฉายซ้ำ ให้ฉ่ำทรวง
ฝังลงห้วงสุสาน ของบ่วงใจ

ทุกถ้อยคำย้ำชัด ถูกอัดแน่น
ยึดติดแกนความจำ สุดร่ำไห้
ก่อนเคยรักภักดิ์ดี มีเท่าใด
มิเคยถ่ายให้ถอน ตอนร่ำลา

ยังยึดติดภาพเก่า เราเคยคุ้น
เสียงละมุนอ่อนหวาน วานเรียกหา
ในรอยยิ้มลึกซึ้ง ถึงแววตา
ทั้งดวงหน้าไม่เคยหาย จากใจเลย

เพียงรับรู้เธออยู่ดี และมีสุข
พี่นี้ทุกข์เพียงไร ใคร่เฉลย
ที่เป็นอยู่ก็อยู่ได้ ไม่ดั่งเคย
ยากลงเอยกับชีวิต ที่ผิดไป

อันเกิดแก่เจ็บตาย ได้รับรู้
ยันเฝ้าดูฝึกฝน ดลจิตใส
แต่มิอาจตัดขาด มันบาดใจ
คิดถึงเธอทีไร ให้ช้ำตรม

แม้นาทีสุดท้าย ของชีวิต
ที่ปลงปลิดลมหายใจ หายทุกข์ขม
ร่างเผามอดสลายไป ในสายลม
เถ้าฝังจมในผืนดิน..หาสิ้นรัก



bluesky

[Music]

เดินทางผ่าน..กาลนทีที่ล้นหลาก
เพื่อฝังฝากซากเปื่อยอันเหนื่อยหนัก
ในอ้อมอิงผิงดาวราวเพิงพัก
พิงพำนักสลักนาม..ความผูกพัน

ยากเอื้อนเอ่ยเผยนิยามของความคิด
สิ่งถูกผิดสะกิดห้ามจงปรามฝัน
เสน่หาอาลัย...ไร้รำพัน
ถ้อยจำนรรจ์..พลันหยุด..สดุดลง

เฝ้ายืนมองท้องฟ้าคราคิดถึง
ลมคำนึงรำเพยผ่านดังสาส์นส่ง
ความรู้สึกลึกล้ำย้ำจำนง
ได้โปรดจงดำรงไว้..ในใจเรา



ที่เป็นอยู่รู้แท้...แม้ไม่เที่ยง
ขืนหลีกเลี่ยงต่อไปใจก็เศร้า
เสียงกระซิบลาแล้วอันแผ่วเบา
เมื่อสองเงาเลือนหาย..นอกสายตา

เหมือนสร้างบาปภาพลวงแล้วทวงกลับ
บรรจงจับอารมณ์ผุ..ด้วยมุสา
ลมหายใจรวยรินกับวิญญา
ใช้ดวงจิตพิจารณา...ดั่งวารี

เมื่อรินไหลไม่หวนจะทวนหา
เลื่อมธารากระพริบเริ่มริบหรี่
สู่ลึกเชี่ยวเกลียววนชลธี
คงมิมีหวนคืน..ให้ชื่นใจ

หลังอาทิตย์อัสดง..ลงลับแสง
คงสิ้นแรงพร้อมกับการหลับไหล
แลไม่รู้จะตื่นเพื่ออื่นใด?
จะหาใคร?..ปิดตาเวลาตาย

ค่อยค่อยปล่อยเสี้ยวเศษกิเลสสร้าง
พยุงร่างขึ้นกองฟอนก่อนจะสาย
ปฏิบัติธรรมหาทางก่อนวางวาย
"สุคติภูมิ"คือบั้นปลายเมื่อตายลง

..... ๑๐๙๑๓ .....

สุคติภูมิ มีดังนี้..๑.มนุสสภูมิ ๒.จาตุมหาราชิกา ๓.ดาวดึงส์ ๔.ดุสิต ๕.ยามา ๖.นิมมานรดี ๗.ปรมิตวสวัตตี

.

[blues]

เมื่อชีวิตเดินมาถึง ซึ่งฝั่งฝัน
ผ่านคืนวันร้อนหนาว คราวหลายหน
ตกผลึกในชีวิต พิชิตตน
หลอมเป็นคนต้องสู้ สู่บั้นปลาย

ประสบการณ์เรียนรู้ สู้ไม่ถอย
หาได้คอยความเมตตา ที่มาสาย
เอาหยาดเหงื่อแลกความสุข ให้ทุกข์คลาย
แล้วก็บ่ายหน้าไป ด้วยใจทรนง

เคยวาดฝันผันชีวิต ไว้ข้างหน้า
เพราะรู้ว่าวันเวลา ค่าเศษผง
หากไม่รีบก็จะบีบ โลกเล็กลง
แล้วก็คงอยู่กับที ทิ้งเดียวดาย

กฎชีวิตกำหนดไว้ ให้นอนแน่
มีเกิดแก่ล้มเจ็บ สูญสลาย
หนึ่งชีวิตขอพิชิต ก่อนปลิดตาย
ขอให้จงทำดีไว้  ก่อนลมหายใจเฮือกสุดท้าย..จะมาถึง



bluesky

[sucklife]

ย้อนคำนึงถึงภาพเก่า ที่เฝ้าหา
กาลเวลามิอาจกลบ ลบเลยล่วง
ภาพเก่าเก่ายังฉายซ้ำ ให้ฉ่ำทรวง
ฝังลงห้วงสุสาน ของบ่วงใจ

ทุกถ้อยคำย้ำชัด ถูกอัดแน่น
ยึดติดแกนความจำ สุดร่ำไห้
ก่อนเคยรักภักดิ์ดี มีเท่าใด
มิเคยถ่ายให้ถอน ตอนร่ำลา

ยังยึดติดภาพเก่า เราเคยคุ้น
เสียงละมุนอ่อนหวาน วานเรียกหา
ในรอยยิ้มลึกซึ้ง ถึงแววตา
ทั้งดวงหน้าไม่เคยหาย จากใจเลย

เพียงรับรู้เธออยู่ดี และมีสุข
พี่นี้ทุกข์เพียงไร ใคร่เฉลย
ที่เป็นอยู่ก็อยู่ได้ ไม่ดั่งเคย
ยากลงเอยกับชีวิต ที่ผิดไป

อันเกิดแก่เจ็บตาย ได้รับรู้
ยันเฝ้าดูฝึกฝน ดลจิตใส
แต่มิอาจตัดขาด มันบาดใจ
คิดถึงเธอทีไร ให้ช้ำตรม

แม้นาทีสุดท้าย ของชีวิต
ที่ปลงปลิดลมหายใจ หายทุกข์ขม
ร่างเผามอดสลายไป ในสายลม
เถ้าฝังจมในผืนดิน..หาสิ้นรัก



bluesky

ปลิดความฝันเคยฝากอย่างยากเข็ญ
แอบซ่อนเร้นในรู้สึกลึกสลัก
สิ้นรำพันบรรเลงเป็นเพลงภักดิ์
บทกวีที่ทายทักชะงักงัน

ขอร่ายคำประดับความยามติดถึง
ประดิษฐ์ตรึงตราบาปสาปสวรรค์
จะแย้มย้อนก่อนเคียงเยี่ยงไรกัน
ดวงตะวันชิงพลบแล้วลบเลือน

ก่อนกายซบกลบซากฝากดินฝัง
วาดหนึ่งหวังรอคอยอันลอยเลื่อน
คนในความคนึงหาหวนมาเยื่อน
เพื่อเอ่ยเอื้อนคำขอโทษ..โปรดเถอะใจ
 

[gratrypa]

หายใจ ครั้งสุดท้าย เมื่อไหร่ดีหนอ
ถ้าขอ ถามแล้วใคร จะให้ความเห็น
แล้วถ้า ขอแล้วใคร ไม่ให้ฉันเป็น
งั้นก็ ไม่จำเป็น ต้องเห็นเหมือนใคร

ก่อนที่ ลมหายใจ ใกล้ครั้งสุดท้าย จะได้มาถึง
เราเฝ้า คิดคำนึง ล่องลอยคิดถึง ติดตรึงจิตรา
ธรรมมา ของพระพุทธ ผู้มุ่งมั่นหยุด สุดสิ้นถิ่นกรรม
สงฆ์ย้ำ ด้วยกระทำ พุทธผู้ชี้นำ ทำตามให้ดี

แม่ตี ก็ไม่หยุด เหมือนดั่งพระพุทธ มารไม่หยุดลองดี
มุ่งมั่น ในวิถี ถึงถูกลองดี ก็ยังมีปัญญา
ปัญหา มาให้แก้ ถึงแม้จะแก่ แต่ก็ต้องลองดู
อู้ฮู โอ้โฮเฮะ มันชักละเละ เอ๊ะ.ใครออกทะเล

เสียงเห่ พร้อมเปลกล่อม ค่อยถนอม กล่อมให้เกลา
อย่าปล่อย กิเลสเผา หมดกายเรา พร้อมเผาใจ
ตั้งจิต คิดขัดขืน เราต้องยืน ฝืนทนไป
มั่นคง ในหัวใจ รักอันยิ่งใหญ่ มอบให้พระธรรม

องค์ธรรม ดั่งองค์แทน องค์พุทธมอบแทน ดั่งแท่นพระธรรม
มุ่งมั่น คอยชี้นำ ถ้อยคำสูงล้ำ ก้าวข้ามกรรมเกม
จิตใด พ่ายกรรมเกม พระธรรมแก้เกม ได้.ทุกครั้งไป

     กระต่ายป่า ข้างวัด