ร้าวระทม ตรมแต้ม สองแก้มอาบ
เป็นรอยคราบ น้ำตา คราหลั่งไหล
อยากลบเลือน แผลเก่า ที่เศร้าใจ
ยิ่งเหมือนใคร เอามีด มากรีดทรวง
อยากจะลืม กลับจำ ช้ำจริงนี่
ขอบอกพี่ เจ็บครั้งนี้ ช่างใหญ่หลวง
น้องอกหัก ช้ำรัก จากชายลวง
น้ำตาร่วง แทบกระอัก รักทำลาย
กลับมาหลบ ซบกาย อ้อมใจพี่
โปรดปราณี ด้วยหนา คราเขาหน่าย
ช่วยปลอบขวัญ น้องยา นะพี่ชาย
มิได้หมาย ยึดพี่ นี้มาครอง
น้องรู้อยู่ แก่ใจ พี่ชายนั้น
มีหญิงอื่น ผูกพัน เป็นเจ้าของ
ขอยืมอก โอบเอื้อ เพื่อประคอง
ซับน้ำตา ที่นอง ให้น้องที
แล้วจะขอ จากไป ให้ไกลหน้า
ไม่กลับมา กวนใจ ให้หมองศรี
เดินตามทาง เดียวดาย ในไพรี
เพื่อหลบหนี ซาตาน ในม่านใจ
หวังพี่ไม่ ถ่ายเท ทำเหหัน
ให้น้องนั้น ต้องช้ำน้ำตาไหล
สุดเจ็บช้ำ เกินกล่าว เศร้ากระไร
ขอยืมไหล่ พี่ซบ เพื่อลบรอย..
“สุนันยา”
ช่างรำพันอ้อนออดหยอดคำหวาน
อกชายชาญอ่อนไหวใจเศร้าหงอย
ใครใจดำทำเจ้าร้าวรอคอย
ซ้ำยังปล่อยให้ขมกับลมลวง
ต้องร้องไห้ฟูมฟา ยอับอายนัก
คนเคยรักผลักใสไร้ห่วงหวง
รักเคยพร่ำรำพันตันแดดวง
กลับมากลวงข้างในหนอใจคน
จะขอรับซับน้ำตาพาปลอบขวัญ
ให้กลิ่นควันจางหายคลายสับสน
ได้กลับคืนฟื้นใจยามไข้รน
หายทุกข์ทนค่อยวางชี้ทางเดิน
อ้อมอกนี้ยังมีไหล่ให้ซบหน้า
มีกรุณามอบให้ไม่ขัดเขิน
มีอุ่นไอคลายหนาวคราวเขาเมิน
ขอเชื้อเชิญพิสูจน์ได้....ชายยังรอ
