อันความรัก ชักเชย เฉลยจิต
ใจเปิดปิด ถามไถ่ ใฝ่วิ่งหา
มีทั้งดี และร้าย หลายราคา
อยู่ที่ใคร ไขว่คว้า รักสมควร
ยามเริ่มแรก เห็นรัก กันหวานแหวว
ไม่เคยแผ่ว จางลง เหมือนทางสวน
มีแต่รัก รักมาก จนปากครวญ
นี่แหละหนา เมื่อรักชวน เข้ากวนใจ
แต่นานวัน มันยิ่ง จะเริ่มแปลก
เหมือนจิตเธอ เริ่มแยก หลุดไปไหน
จนฉันเห็น ว่าความรัก มันเกินไป
ทำดวงตา เคยไสว ได้หม่นลง
โธ่...ความรัก บังตา เข้าเสียแล้ว
เมื่อขวัญแก้ว แพรวพิษ สกิดหลง
โอ้น้องเอ๋ย เลยเถิด ตามอนงค์
ดั่งถูกขัง ในกรง แห่งรักกัน
ได้สติ บางนะ เจ้าน้องพี่
ขออย่ามี ความรัก ขวางทางฝัน
อย่าหลงใหล นารี จนรำพัน
เพราะรักนั้น เคยหวาน...จักผลาญเธอ
โธ่พี่ครับ รับฟัง ผมบ้างนะ
มิใช่จะ ละทิ้ง สิ่งเสนอ
ขอเวลาผมบ้าง เคียงข้างเธอ
เพิ่งได้เจอ คนนี้ ที่ถูกใจ
