ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กามนิต]

.....

[ภู กวินท์]

หญิงชราคราวแม่ยืนแน่นิ่ง
ตาอ้อยอิ่งเหม่อมองลำคลองหนาว
เสียงร้องไห้นิดเดียวยังเกรียวกราว
เกาะอยู่ราวว้างเว้น, ไม่เห็นดิน

อากาศวิปริตแปรจิตป่วน
เบื้องหน้าล้วนรันทดไปหมดสิ้น
สายฝนไหลมาอาบเกินหาบกิน
เท้าเปลื่อยดิ้นถดถอย, รอยน้ำตา

หยาดรอยยิ้มที่ร้างกลางถนน
หนักหน่วงจนหวั่นไหวบนใบหน้า
เหมือนร่างไร้วิญญาณผ่านไปมา
หญิงชรานิ่งงัน, สั่นสะท้าน

เกินจะเขียนได้หมดเป็นบทท้อ
ยังเฝ้ารอคนช่วยห้วยละหาน
มันหม่นหมองร้องร่ำแต่ค่ำวาน
จะยาวนานกาลเศร้า, ได้เท่าใด!

........................

 

[ไม่รู้ใจ]

ส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้ประจักษ์
มอบมิตรรักเคียงข้างมิห่างหาย
ยามร้าวรอนอ่อนโรยโหยเดียวดาย
ไม่เสื่อมคลายจุนเจือเอื้อไมตรี

หากเหนื่อยหนักสักครู่หยุดดูก่อน
ละงานกลอนผ่อนเบาเพลาวิถี
หมดเรื่องร้ายถั่งโถมโหมชีวี
จึงค่อยพลีวจีร่ำคำสุนทร

ไม่รู้ใจ

[ดอกกระเจียว]

จะครุ่นคิดอะไรให้มากเล่า
ในเมื่อเราเป็นนักทำคำอักษร
สื่อสารตรงจากความคิดโดยบทกลอน
ฤารนร้อนดวงฤทัย...ว่าไม่มี

ในบางวันที่ต้องห่างถามบ้างไหม
มันมิใช่อะไรแต่ป่นปี้
ในความคิด...คิดไม่เห็นสักสิ่งดี
เลยไม่มีคำใดให้อาวรณ์

แล้วถ้าเกิดแบ่งชั้นกันอีกล่ะ
ยิ่งไม่ใช่ธุระมาหลอกหลอน
ถึงเล่ห์ลวง-ปัญหาประสากลอน
ให้เดือดร้อนเหมือนแมงเม่าเข้ากองไฟ

ในความคิดคนบางครั้งตั้งทิถฐิ
แต่ปัญหามิมีการแก้ไข
จึงแต่ลอบ ลอบเลียนจากบางใคร
แล้วคิดไปมันไม่รู้...ตูคิดเอา

แต่ประสานักกลอนให้นอนซม
แสนจะตรมดวงจิตเพราะหงอยเหงา
จึงคร่ำครวญกันบ้างพอบรรเทา
อย่าโกรธเคืองเถิดนะเจ้า...ผู้รับฟัง


 

[กังวาน]

ถ้าวันไหนไม่เขียนกลอนนอนไม่ฝัน
เหมือนไร้วันเดือนปีไม่มีหวัง
ตกอยู่ใต้ความมืดมิดอนิจจัง
มรณังใกล้มาถ้าไม่มี


ถ้าวันไหนไม่เขียนกลอนสอนคนอื่น
ความสดชื่นกางปีกหลบหลีกหนี
ความหดหู่ซึมเศร้าเข้าทันที
ส่วนความดียังอยู่หมู่นักกลอน


ถ้าวันไหนไม่เขียนกลอนอ้อนสาวสาว
กลัวเธอหนาวตลอดต้องกอดหมอน
ทั้งที่รู้เธอไม่รักมักตัดรอน
ขอบังอรเพียงอ่านพอผ่านตา

ถ้าวันไหนไม่เขียนกลอนอ้อนวอนเพื่อน
อย่าแชเชือนเขียนหน่อยคอยอยู่หนา
แค่ได้อ่านก็สุขทุกเวลา
เพราะรู้ว่าคือชีวิตมิตรนักกลอน