หลงป่ากว้าง กลางเขา ลำเนาเขิน
ดงแดนเดิน เพลินหรือ กระพือหา
เกสรสวย เกลื่อนกลาด ดาษดา
เย้ายวนมา ห่มห้อม น้อมพิไร
โดนแดดส่อง ช่องผ่าน มานานแล้ว
คงสิ้นแวว ผึ้งหอม มาตอมไต่
อีกไม่ช้า ร่วงหล่น ปนเปไป
ดินถมใส่ ทับซ้อน ก่อนจากลา
แม้บานเบ่ง เต่งตึง ผึ้งเมินเฉย
ไฉนเลย เชยชื่น จักฝืนหา
ดอกไม้หงอย รันทด หมดราคา
ควรคู่ป่า เท่านั้น มันเรื่องจริง
พันทอง
๑๖/๑๑/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
