ละอองไออบอ้าว เลือนลง
น้ำที่เคยท่วมคง หมดแล้ว
คูคลองล่องไหลตรง ออกสู่
กลางทะเลไม่แคล้ว เอ่อขึ้นหลายเซ็นต์
เป็นวัฏจักรเช่นนี้ นานมา
เวียนว่ายสายธารา แต่น้อย
ชินฉันก็ชินชา เฉยเฉื่อย
คงไม่ต้องเศร้าสร้อย อย่าได้ตรอมตรม
ลมหวนหอบแห่งห้วง หนาวเยือน
เป็นสัญญาณบอกเตือน แต่เช้า
ไออลอบอวลเหมือน ครั้งก่อน
หนาวเหน็บหนอซุกเข้า สู่ห้องหัวใจ
ใครเคยหนาวกล่าวอ้าง อึงอล
ต้องเล็งแลหน้ามน ชิดใกล้
หาผ้าห่มตราคน กอดก่าย
หนาวอาจคลายลงได้ แน่แท้นะคุณ
พันทอง
๑๒/๑๐/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
