ทั้งทั้งที่พี่รู้อยู่กับจิต
ว่าจะคิดคบเธอเสมอเพื่อน
พอได้ยลสนทนามาแรมเดือน
แวะเยี่ยมเยือนคุยเล่นเป็นประจำ
จากสัมพันธ์ฉันเพื่อนเริ่มเลือนหาย
แปรกลับกลายรำพึงซึ้งดื่มด่ำ
เลยหลุดกรอบชอบพอทอทานคำ
ปากเผยพร่ำสมัครรักทวี
หลังสี่ทุ่มลุ่มหลงพะวงหา
ใช้เวลาต่อกลอนอ้อนโฉมศรี
ตื่นตีห้าหน้าคอมพ์จ่อมวจี
ทุกนาทีมีว่างมิห่างความ
ดิฐประดอยถ้อยกานท์หวานลุ่มลึก
ลงผนึกรูปใจให้หวาบหวาม
เส้นลายสวยด้วยสีมณีงาม
พ่วงนิยามคิดถึงรักซึ้งทรวง
เธอเงียบไปไม่ทักทายสักนิด
วิปริตกังวลระคนห่วง
ครั้นแย้มยิ้มพริ้มหน้าสุดาดวง
เหงาทั้งปวงหายลิบหมดพริบตา
ก็ใจพี่คลี่แบแค่กำปั้น
ภายในนั้นทุ่มเทเสน่หา
จะประโลมโน้มนอนอ่อนร้างลา
ยากนักหนากระทำรักล้ำเกิน
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
