กูคิดดีหนีแกมาแต่แรก
จำต้องแบกทุกข์ทนจนผ่ายผอม
สิ้นยศฐาบรรดาศักดิ์ก็จักยอม
เพื่อถนอมมวลมิตรชีวิตคน
ละจากเวียงเลี่ยงวังอยู่ยังป่า
ใช้ชีวาระมัดอย่างขัดสน
คู่เคียงนางกลางถ้ำแสนลำบน
กว่าผ่านพ้นเข้าแคว้นแดนพิไล
ข้อหาชุมนุมจัดหัดทหาร
อาจตีฐานต่อเนื่องโจมเมืองได้
ออกดั้นด้นค้นเสาะลัดเลาะไป
จับคนไต่ตะคอกขู่บอกความ
ตอบอย่างไรไม่เว้นต้องเป็นโทษ
บางครั้งโหดเหี้ยมม้วยด้วยเหิมห่าม
ต้องการกูผู้คนป่นปี้ตาม
เที่ยวคุกคามเข่นฆ่าไร้ปราณี
คงเป็นกรรมทำเขาภพเก่าก่อน
คืนมาย้อนยื้อยุดสุดยากหนี
ขอคำนับรับชดใช้โดยดี
หากบุญมีคงรอดปลอดภัยมา
เอาเชือกรัดทะมัดทะแมงแต่งเตี่ยวเสื้อ
ยกมือเหนือหัวนึกระลึกหา
คุณพระพุทธพ่อแม่แลครูบา
ยืนจังก้า ดาบคู่ กู...ฟ้าก๊อม
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
