เมื่อรักเรา เขาหน่าย สุดท้ายเจ็บ
ทุกช่วงเหน็บ หนาวนาน มานเสียดสี
แหลกละเอียด เครียดจัด อึดอัดซี
ทิ้มแทงถี่ ปลี่ลง ตรงกลางใจ
เมื่อรักเรา เขาหน่าย หมายเหยียบย่ำ
การกระทำ ซ้ำซาก ยากแก้ไข
หลายครั้งครา หน้าเบื่อ เถือทรวงใน
ขืนอยู่ไป ใจอาจ หวาดระแวง
จึงขอจบ เพื่อจาก ซากรักเก่า
แม้ความเศร้า เหงาหงอย คอยเติมแต่ง
จำต้องฝืน ยืนหยัด ในขัดแย้ง
แม้ใจแกว่ง แหว่งบ้าง ก็ช่างมัน
จักสู้ทน ก้าวย่าง อย่างเจ็บปวด
อุรารวด ร้าวดั่ง ดังเย้ยหยัน
ถูกตราหน้า บ้าบอ ท้อจาบัลย์
ในทุกวัน บั่นทอน สะท้อนทรวง
เขาโจษจัน ไปทั่ว คงชัวร์แล้ว
เธอเปลี่ยนแนว รสหวาน น้ำตาลพ่วง
ส่วนฉันสิ กลืนขม เจอลมลวง
รักโรยร่วง ห้วงฝัน พลันหยุดลง
รักสองเรา เก่าไป เธอไม่ปลื้ม
ขอจงลืม ถ้อยคำ เคยพร่ำส่ง
สุดที่รัก ภักดิ์พลาด ขาดมั่นคง
รักที่สุด...สะดุดลง...ณ ตรงนี้..
พันทอง
๑๐/๐๒/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
