เราจากกัน พลันห่างไกล พาใจเศร้า
สุดห่วงหวง พวงพะเยาว์ เศร้าสุดแสน
ยิ่งห่างไกล ใจยิ่งเหงา เจ้าคลอนแคลน
คนละแดน แสนกังวล เจ้าคนงาม
ก่อนจากไกล ใจป่วนปั่น วันต้องจาก
จำใจพราก จากกันไป ใจถูกหาม
ตัดใจลา ฝ่าเดือนปี ฟ้าสีคราม
เพียงติดตาม ถามเพียงข่าว ยามหนาวใจ
จนป่านนี้ ที่ทำใจ ไม่คิดถึง
จิตตราตรึง ถึงวันเก่า เรามิใช่
เพราะยากจน ทนแรมเรือน เหมือนห่างไกล
ดุจผลักไส ให้สุดฝืน กลืนน้ำตา
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
