ฟากฟ้านั้น หมดแล้ว จากแนวฝัน
เราจากกัน เลิกละ ไร้เสนอ
คนละฟ้า คนละฝัน สิ้นฉัน-เธอ
ไร้ปรนเปรอ ปล่อยวาง ร่วมทางกัน
คงสิ้นบุญ วาสนา ที่พาพบ
ขอเลี่ยงหลบ จบหล้า ขอบฟ้ากั้น
จำต้องห่าง ร้างไกล ทางใครมัน
สายสัมพันธ์ สองเรา มันเศร้าเกิน
สิ้นสุดทาง แห่งรัก ที่หักล่ม
ความเกลียวกลม ห่มร่าง เป็นห่างเหิน
ดั่งอาทิตย์ จันทรา ไม่พาเพลิน
จำต้องเดิน คนละทาง กลางวัน-คืน
เลิกติดตาม ความฝัน แต่วันนี้
เพราะชีวี ของฉัน นั้นสุดฝืน
พบแต่ความ ชอกช้ำ สุดกล้ำกลืน
สุดจะยืน เคียงข้าง จำร้างลา
“ไพร พนาวัลย์”
Please do not in with my own sad-story!!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
