“จากคนเขียนกลอน”
คนเขียนกลอน วอนผ่าน คนอ่านพจน์
ด้วยทุกบท วาดวาง บนทางศิลป์
เจตจำนง คงถ้อย เรียงร้อยริน
เกิดจาก จินตนาการ ของม่านใจ
อย่าตีความ นำคิด ผิดวิถี
ด้วยมากมี ข้อเขียน ใช่เซียนไหน
มิมีเจตนา จะว่าใคร
ที่เขียนไป ทั้งหมด เพียงบทกลอน
ไร้ซึ่งเล่ห์ มารยา จะสาไถย์
เพียงแค่ใจ รักรส บทอักษร
ที่รินร่าย ลำนำ พร่ำสุนทร
เมื่อจบตอน ทั้งหมด จึงปลดวาง
กราบเรียนถึง ผู้อ่าน ผลงานเขียน
อย่าได้เพียร ข้องจิต คิดถากถาง
ไม่รู้สิ่ง ใดซ่อน จึงอ้อนวาง
หากผิดทาง กราบขอโทษ...โปรดอภัย
“สุนันยา”
คนอ่านพจน์บทกานท์ผ่านวลี
ล้วนแล้วมีความคิดวินิจฉัย
ตามแต่จิตคิดฝันต่างกันไป
ยามซาบซึ้งตรึงใจในบทกลอน
จินตนาพากมลคนอ่านเขียน
เหมือนแปรเปลี่ยนเวียนวนกลอักษร
ร่วมบันเทิงเริงรสบทละคร
รับเรื่องราวหนาวร้อนสะท้อนมา
เพียงสมมุติยุติมินำกลับ
ปล่อยให้ลับดับไปไม่ห่วงหา
ละครจบสงบสิ้นจินตนา
คืนวิญญาณ์อัตตาสดับรับโลกจริง...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
