ขวัญคอยเรียมเจียมอุราอยู่นาทุ่ง
ทั้งวันยุ่งมุ่งงานสานเรือนหอ
เป็นวิมานสำราญรมย์ชมพะนอ
ได้เคล้าคลอพ้อรำพึงซึ้งรำพัน
พร้อมเอี้ยงทุยลุยนาจนฟ้ามืด
คนใจจืดจางจิตช่างบิดผัน
ระรื่นกรุงทุ่งนาทิ้งจาบัลย์
ลืมอ้ายขวัญหันหนีไปมีใหม่
ทุกวันอยู่คู่เอี้ยงเคียงทุยข้าง
ไม่เคยร้างห่างพี่หนีไปไหน
โอ้น้ำใจให้ชื่นหาอื่นใด
เทียบน้ำใจไกลลับกับเพื่อนเรา...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
