ระยิบระยับวับวามยามแสงส่อง
ดุจสุหร่ายสายละอองมองไหวหวาม
สายฝนโรยโปรยมาอุษายาม
คลุมเขตคามหยามหยันตะวันแดง
ยามแล้งร้อนอ้อนชลให้ฝนช่วย
ชีพจะม้วยด้วยอาทิตย์ฤทธาแสง
พอเหมันต์พลันฉะอ้อนความร้อนแรง
เลิกคิดแหนงแคลงหน่ายสายสุรีย์
ความพอดีมีไหมนะใจหนอ
ไม่เคยพอขอไร้ทุกข์มากสุขศรี
ทั้งหนาวร้อนวอนขอไม่พอดี
มนุษย์นี้สุดลำบากยากเอาใจ...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
