แม้ตัวไกล ใจอยู่ มิรู้ห่าง
มิจืดจาง ร้างพราก จากจอมขวัญ
รักเพิ่มพูน ทวี ทุกวี่วัน
มิเหหัน ผันเปลี่ยน เพียรจดจำ
อยู่ไกลสุด ขอบฟ้า นภากั้น
ใช่สะเทือน สัมพันธ์ อันดื่มด่ำ
ยามพระพาย โหยหวน ครวญพึมพำ
คือเสียงร่ำ คำพี่ ที่ฝากมา
สุนทรวิทย์
มิจืดจาง ร้างพราก จากจอมขวัญ
รักเพิ่มพูน ทวี ทุกวี่วัน
มิเหหัน ผันเปลี่ยน เพียรจดจำ
อยู่ไกลสุด ขอบฟ้า นภากั้น
ใช่สะเทือน สัมพันธ์ อันดื่มด่ำ
ยามพระพาย โหยหวน ครวญพึมพำ
คือเสียงร่ำ คำพี่ ที่ฝากมา
สุนทรวิทย์
ชื่นสัมพันธ์ นานเนา ทั้งเช้าค่ำ
วลีย้ำพร่ำพลอด ออดห่วงหา
จากนาที ถึงโมงโยงผ่านมา
ได้รู้ค่าความหมาย ที่ใฝ่ปอง
คำว่าห่วงหวงเสมอ อย่าเผลอเปลี่ยน
หมั่นแวะเวียน เขียนคำ นำสนอง
จึงจะเชื่อ ว่ารัก ตระหนักครอง
มิใช่มอง เมียงเฉย ละเลยไป....
"สุนันยา"
วลีย้ำพร่ำพลอด ออดห่วงหา
จากนาที ถึงโมงโยงผ่านมา
ได้รู้ค่าความหมาย ที่ใฝ่ปอง
คำว่าห่วงหวงเสมอ อย่าเผลอเปลี่ยน
หมั่นแวะเวียน เขียนคำ นำสนอง
จึงจะเชื่อ ว่ารัก ตระหนักครอง
มิใช่มอง เมียงเฉย ละเลยไป....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
