บทกลอนของข้าพเจ้า...

ใจเสี้ยว

ดูแปลกเปลี่ยนเพี้ยนไปใจทระนง
สัมผัสถึงความมั่นคงไม่เหมือนเก่า
รับรู้ได้ใจเริ่มจางและบางเบา
รู้สึกเศร้าเหงาซึมอึมครึมไป

ยืนงวยงงหลงคว้างกลางเมืองหลวง
ดังถูกบ่วงรัดรึงตรึงหลงใหล
หลากผู้คนล้นหลามตามแสงไฟ
กลับเหงาได้มากและน้อย ร้อยเวลา

เมื่อเมฆครึ้มฟ้าปิดอากาศเปลี่ยน
หนาวจวนเจียนใจป่นทนฟันฝ่า
ลมพัดผ่านพาลเพลียเสียน้ำตา
เหนื่อยและล้าชอกช้ำลำพังตัว

คนไร้คู่ชูชื่น ใจขื่นขม
ปล่อยอารมณ์ลอยล่องท่องไปทั่ว
หลับตาลงครั้งใดใจหม่นมัว
รอยรักรั่วซ้ำซ้อน อ่อนในทรวง

ณ คืนแรมแสนเศร้าเหงาคล้อยเคลื่อน
แหงนมองเดือนเว้าแหว่งตกแต่งสรวง
นั่งเปรียบจันทร์กับใจในเงาลวง
โอ้ใจเสี้ยวเดี่ยวดวงรอโรยรา
..........................
ความหวังหนึ่งในใจในคืนนี้
เหลือเพียงแสงริบหรี่ในเวหา
หากใจเสี้ยวไม่สุดสิ้นแสงศรัทธา
อาจกลับมาเติมต่อทอเต็มดวง

ทัณฑฆาต

"ค่ำคืนแรมแสนเศร้าเหงาคล้อยเคลื่อน
แหงนมองเดือนเว้าแหว่งตกแต่งสรวง
นั่งเปรียบใจกับจันทร์วันแรมลวง
โอ้จันทร์เสี้ยวเดี่ยวดวงรอแสงรา..."