ผิดที่ใจ.. หรือผิดที่ใคร?
สามปีก่อนตอนจีบเจ้านวลน้อง
เราหมายปองครองรักเธอหนักหนา
เธอแย้มยิ้มพริ้มพรายส่ายนัยน์ตา
ทำอุราเราสั่นเพราะหวั่นทรวง
เราขี้อายส่ายหัวกลัวคำตอบ
ที่เธอมอบมาให้ใจเป็นห่วง
ต่อจากนั้นมันอยู่คู่กับดวง
จะได้ควงคู่เธอหรือเก้อไป
แต่โชคดีดวงคุ้มเธอทุ่มรัก
จึงประจักษ์ภักดิ์กันแม้วันไหน
เธอจักโกรธเกรี้ยวกราดประหลาดใจ
แต่เย็นไว้ใจสงบกลัวจบกัน
มาช่วงนี้น้ำตาแทบบ่าไหล
เป็นอะไรไยทุกข์มิสุขสันต์
หรือว่าจิตคิดบ้าสารพัน
หัวใจนั้นมันเจ็บเหน็บติดกาย
เธอบอกว่าอยากอยู่ห่างห่างบ้าง
ตอนแรกว้างเวิ้งจิตใจสลาย
มิรู้เหตุเจตน์ใดใจแทบวาย
จึงทำแสร้งแกล้งตายหายจากจินต์
แล้วทำใจยอมรับกับคำขอ
ฝืนใจรอจนวันมันมีกลิ่น
เหมือนฝนโปรยฝุ่นฟุ้งพุ่งจากดิน
จิตแทบสิ้นดิ้นพล่านนานเหลือเกิน
แต่ไยเธอมาหาด้วยครานี้
ทำฤดีเราเคลื่อนเหมือนห่างเหิน
เธอบอกว่าเรานี้ที่หมางเมิน
อยากไปไหนก็เชิญเพลินใจเรา
ทำเหมือนว่าเราบ่นเป็นคนห่าง
คิดมิสร้างสรรค์เลยอย่าเอ่ยเหมา
ที่เคยง้อท้อแท้แม่นงเยาว์
คิดว่าเราชอบจุ้นจ้านตอแย
พอไม่ง้อต่อเธอเธอเมินหนี
เหมือนว่าเราเป็นผีติดบ่วงแห
เธอหาว่าเรานั้นมันไม่แฟร์
และไม่แคร์เธอนั้นเหมือนวันวาน
เอ้าพิโธ่!ก็เธอมิอยากใกล้
จึงอยู่ไกลกันบ้างห่างมิหวาน
แค่ง้อนิดง้อหน่อยทำเดือดดาน
พอไม่ง้อก็พาลโหดปานใด
จึงขออยู่ตรงนี้ตรงที่เก่า
เมื่อสองเราเข้ากันหรือวันไหน
ที่เธอแบ่งเพียงเสี้ยวของหัวใจ
เอามาใส่ใจบ้างค่อยสร้างรัก!
เราหมายปองครองรักเธอหนักหนา
เธอแย้มยิ้มพริ้มพรายส่ายนัยน์ตา
ทำอุราเราสั่นเพราะหวั่นทรวง
เราขี้อายส่ายหัวกลัวคำตอบ
ที่เธอมอบมาให้ใจเป็นห่วง
ต่อจากนั้นมันอยู่คู่กับดวง
จะได้ควงคู่เธอหรือเก้อไป
แต่โชคดีดวงคุ้มเธอทุ่มรัก
จึงประจักษ์ภักดิ์กันแม้วันไหน
เธอจักโกรธเกรี้ยวกราดประหลาดใจ
แต่เย็นไว้ใจสงบกลัวจบกัน
มาช่วงนี้น้ำตาแทบบ่าไหล
เป็นอะไรไยทุกข์มิสุขสันต์
หรือว่าจิตคิดบ้าสารพัน
หัวใจนั้นมันเจ็บเหน็บติดกาย
เธอบอกว่าอยากอยู่ห่างห่างบ้าง
ตอนแรกว้างเวิ้งจิตใจสลาย
มิรู้เหตุเจตน์ใดใจแทบวาย
จึงทำแสร้งแกล้งตายหายจากจินต์
แล้วทำใจยอมรับกับคำขอ
ฝืนใจรอจนวันมันมีกลิ่น
เหมือนฝนโปรยฝุ่นฟุ้งพุ่งจากดิน
จิตแทบสิ้นดิ้นพล่านนานเหลือเกิน
แต่ไยเธอมาหาด้วยครานี้
ทำฤดีเราเคลื่อนเหมือนห่างเหิน
เธอบอกว่าเรานี้ที่หมางเมิน
อยากไปไหนก็เชิญเพลินใจเรา
ทำเหมือนว่าเราบ่นเป็นคนห่าง
คิดมิสร้างสรรค์เลยอย่าเอ่ยเหมา
ที่เคยง้อท้อแท้แม่นงเยาว์
คิดว่าเราชอบจุ้นจ้านตอแย
พอไม่ง้อต่อเธอเธอเมินหนี
เหมือนว่าเราเป็นผีติดบ่วงแห
เธอหาว่าเรานั้นมันไม่แฟร์
และไม่แคร์เธอนั้นเหมือนวันวาน
เอ้าพิโธ่!ก็เธอมิอยากใกล้
จึงอยู่ไกลกันบ้างห่างมิหวาน
แค่ง้อนิดง้อหน่อยทำเดือดดาน
พอไม่ง้อก็พาลโหดปานใด
จึงขออยู่ตรงนี้ตรงที่เก่า
เมื่อสองเราเข้ากันหรือวันไหน
ที่เธอแบ่งเพียงเสี้ยวของหัวใจ
เอามาใส่ใจบ้างค่อยสร้างรัก!
บัณฑิตเมืองสิงห์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
